Son Lux @ Pukkelpop: Dwarse avant-pop met een duister randje

Son Lux © Damon De Backer

Lange tijd was Son Lux het artistieke alter ego van Ryan Lott, maar sinds zijn jongste cd ‘Bones’ slaat de naam op een heuse band. Daarmee maakte de uit Brooklyn afkomstig muzikant nu ook zijn opwachting op Pukkelpop en de fans zagen dat het goed was.

Lott, die in het verleden nogal wat muziek schreef voor films en dansvoorstellingen weet heel goed hoe je met een klank een beeld kunt oproepen. Van die kennis maakt hij ook gebruik op zijn platen voor eigen rekening. Die laten zich doorgaans rangschikken onder de hoofding Ambitieuze Avant-pop, want de klassiek geschoolde Ryan Lott is in wezen een collage-artiest die echte liedjes schrijft, maar die zelden in conventionele structuren vat.

Meer vragen dan antwoorden

Het heeft de man alvast niet belet een loyaal publiek te vinden. Vooral het in 2013 verschenen ‘Lanterns’ is in bepaalde kringen inmiddels tot ‘classic’ gebombardeerd. Opvolger ‘Bones’ klinkt, met thema’s als klassenstrijd en onderdrukking, aanzienlijk donkerder en weerbarstiger. De songs stralen een gevoel van onbehagen uit en er worden op de luisteraar veel meer vragen dan antwoorden afgevuurd.

Op Pukkelpop liet Lott zich bijstaan door drummer Ian Chang, die tekende voor de complexe ritmen, en gitarist Rafiq Bhatia, die ‘Undone’ bij momenten een mathrockrichting uitstuurde. Typisch voor Son Lux is dat de instrumenten vaak anders klinken dan je normaal gezien zou verwachten, maar dat was dit keer veel minder het geval, al moeten we toegeven dat we helaas niet het hele concert hebben gezien.

Een ware klankenlaborant

Ondanks hun dwarse, intellectualistische karakter en de occasionele overdaad van pathos en bombast, wist het publiek nummers als ‘Now I Want’ en ‘You Don’t Know Me’ zeer te appreciëren. Hier en daar waagde een toeschouwer zich zelfs aan een danspasje. Tijdens slotnummer ‘Litt’ stond Bryan Lott als een ware klankenlaborant achter zijn toetsen, terwijl hij zijn stem dermate multitrackte dat je zou hebben gezworen dat er een hele stoet zangers op het podium stond.

Jammer dat de man zich, naar het einde toe, liet verleiden tot junglekreten en vraag- en-antwoordspelletjes met het publiek. Die clichés waren een artiest van zijn niveau echt onwaardig. Wat een overdosis zonneschijn al niet kan aanrichten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content