Is het rap? Is het poëzie? Of is het een op muziek gezet kortverhaal? Everybody Down van de Britse woordkunstenares Kate Tempest was een debuutplaat die een hoopvraagtekens teweegbracht, maar ook één stellige zekerheid: dit is heel straffe kost.
Rap, poëzie, kortverhaal, bij Kate Tempest – Kate Calvert in de witte gids – loopt het door elkaar. Twee jaar geleden won ze op 27-jarige leeftijd de Ted Hughes Award, de meest prestigieuze poëzieprijs in Engeland. Daarvoor was ze al gepokt en gemazeld in het hiphopmilieu, waar ze deel nam aan rap battles; verbale bokskampen waar je al improviserend je opponent zo creatief mogelijk in de zeik moet zetten. Vandaar ging het naar poetry slams, oftewel dichten voor een live publiek. Alles komt samen in de twaalf songs op Everbody Down, het verhaal van Becky, Pete en Harry, drie jonge Londenaars op drift in een zee van drugs, seks, geld en jaloezie.
Kraantje spraakwater
Star quality behoort niet tot het nochtans indrukwekkend vocabulaire van Kate Tempest, en het siert haar. Dragonder, heet zoiets met een mooi woord. Maar wanneer het kraantje spraakwater open gaat kan je toch niet anders dan gebiologeerd toekijken. Ondersteund door een drummer en een toetseniste tatert Tempest als een turboredenaar. The Truth wordt in z’n geheel zelfs ‘a capella’ gebracht: ‘What’s true about you? / Is it the things that you claim to be true / Or is it deeper? / Lurking in places that you don’t dare to journey to?’. Het is pompen of verzuipen in de aanzwellende woordenstroom.
Everybody Down werd geproduced door Dan Carey (Bat For Lashes, Franz Ferdinand), zijn groezelige melange van hiphop, industriële electronica en postrock vormt een passend decor bij Tempests verhalen uit de onderbuik van Londen. Een handlanger of twee extra zou die muziek beter tot haar recht laten komen tijdens een liveperformance, maar toch was het publiek in de Castello verdeeld in twee kampen: zij die dansten, en zij die luisterden. Ze zagen beiden dat het goed was.
