Het punk- en hardcorefestival Groezrock trok voor de ondertussen al 25ste keer het festivalseizoen op gang. Wie niet in de modder verzoop, genoot duidelijk van bands als Double Veterans, Rancid, Iron Chic en Face to Face.
Op de eerste dag van Groezrock kon u relatief lang uitslapen. Tenminste, als uw campingburen de non-stop schlagerhits van Radio Gompel eens een minuutje of twee op pauze zetten. En dat uitslapen was nodig, want donderdag werden tal van drankdemonen de vrije loop gelaten tijdens de preparty met het dj-duo Goe Vur In Den Otto. Moedig voortploeterend door modderbanken gevuld met de eerste slapende zatlappen, kon u de avond rustig indrinken met de ska- en reggaeband The Aggrolites, de poppunk van Four Year Strong en de ska van Less Than Jake.
Van Frank Turner And The Sleeping Souls hebben we eigenlijk niet bijster veel gehoord. Maar dat lag minder aan het geluid, dat, toegegeven, het hele festival wat te wensen over liet, dan aan het feit dat een volledige tent nummers als If Ever I Stray en Get Better luid meekeelde. ‘Positive songs for negative people’, het is niet alleen de naam van de laatste plaat van de Engelsman, maar ook het thema dat de hele set aan elkaar bond. Want was u daarnet nog wild aan het rondstampen tijdens de met breakdowns doorspekte deathcore van Despised Icon, dan was u nu, ondanks het kille weer, stralend gelukkig met de folkpunk van Turner en co. Enig minpuntje: Turners set boette wat in aan de hem zo typerende authenticiteit, omdat hij extra muzikanten had meegebracht. Een solo-optreden met alleen een akoestische gitaar had het gezellige kampvuurgevoel nog versterkt.
Daarna was het de beurt aan Terror, één van de moderne peetvadergroepen van de internationale hardcorescene. Geen moment stonden Scott Vogel en zijn tough guys alleen op podium. Wat tof was om te zien, maar moest u nu echt met beide voeten vooruit stagediven tijdens Always The Hard Way, One With The Underdogs en Keepers Of The Faith?
Dan was er een veel groter samenhorigheidsgevoel en amusementsgehalte bij de Diestse band We’rewolves. Zij hadden helemaal geen gepreek, gezever of machogedoe nodig en lieten hun rauwe rocksound voor zich spreken. Youth Of Today hebben we – tot onze spijt, want de straight edge hardcoregroep is een absolute legende die al sinds de jaren ’80 meegaat – maar een twintigtal minuutjes kunnen checken. Net lang genoeg om nog Can’t Close My Eyes, de titelsong van hun eerste, voor in totaal 80 dollar opgenomen én gemixte plaat mee te pikken.
Pretentieloze garagepunk
Véél belangrijker was het om Double Veterans te checken. De groep, bestaande uit Lee Swinnen (Tubelight) en X!nk-veteranen Niels Meukens en Thomas Valkiers, grossierde in pretentieloze garagepunk met hier en daar wat psychedelische invloeden. Geen wonder dat hun tweede worp, Space Age Voyeurism, zo goed onthaald werd door de binnenlandse media. Maar ook een ouder nummer als Strange Girl kreeg het publiek moeiteloos aan het modderglijden/dansen. Onthouden wij nog: het trippy, naar marihuana meurende Medicine Man is eigenlijk een ode aan de apotheker. Want frontman Swinnen neemt zijn gezondheid héél serieus. Double Veterans, veruit het beste wat Groezrock dit jaar te bieden had, ook al is de groep een pak sterker als je ze in zaaltje stopt.
Rancid, de officiële kers op de verjaardagstaart van het punkfestival, kreeg u niet zo makkelijk aan het dansen, hoewel ze hun bekendste plaat … and out come the wolves – Ruby Soho! Time Bomb! – in zijn volledigheid speelden. Toch, verdienstelijke afsluiter.
Dag twee viel grotendeels tegen. Oké, bands als Juliette and the Licks – de garagerockgroep van hollywoodactrice Juliette Lewis -, Iron Chic, Moose Blood, The Movielife, Bad Cop/Bad Cop of Sick Of It All waren degelijke feestjes. Face to Face en No Use For A Name vielen zeker ook mee. En dat we niet naar zo’n absoluut belachelijke baggerband als Emmure – zoek het alstublieft niet op – moesten gaan kijken, wisten we al op voorhand.
‘All filler, No Killer’
Maar waarom de tweede dag ook figuurlijk in het water viel, lag aan de afsluiter. Sum 41, waarschijnlijk een van de allereerste punkgroepen die u als twaalfjarig pubertje rond de millenniumwisseling grijs draaide, stelde op meerdere vlakken teleur. Ja, hits als In Too Deep, Still Waiting, Over My Head en Motivation hebben we gehoord, meegezongen en van de gepaste knuffeldans voorzien. Maar de Canadese heren moeten wel een jetlag van jewelste gehad hebben, want er zat geen greintje ziel in hun set. Zelfs het handjevol nummers van hun nieuwe plaat, naar eigen zeggen de beste muziek die ze ooit schreven, klonk flauw, voorgekauwd en zo grijs als de muren van de college dorms waar Sum 41 ooit uit tevoorschijn sprong.
En wat konden ze die set rekken. U wilde gewoon klassiekers horen, geen minutenlange gitaarsolo’s en eindeloos aanvoelend gezever – ‘humor’ heet het blijkbaar. En dat voor een band die een titel als All Killer No Filler 15 jaar geleden op een plaat plakte. Geen probleem, de foute hardstylemuziek bij de Jägermeistertent of de punkanthems tijdens de afterparty zorgden voor een pak toffere taferelen. Al bij al een geslaagde editie dus, hoewel de befaamde meerwaardezoeker hier vrij weinig mee kon.
Sebastian Roth
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier