Gent Jazz Dag 9: Trixie Whitley

Er stond veel gewicht op de frêle schouders van de Gents-New Yorkse Trixie Whitley, die Black Dub mocht vervangen als afsluiter van Gent Jazz. Gelukkig was ze niet alleen gekomen.

Normaal had Black Dub, het project van Daniel Lanois, drummer Brian Blade en Trixie Whitley, Gent Jazz moeten afsluiten, maar een zwaar verkeersongeval van Lanois enkele weken geleden besliste daar anders over. Lanois moet maanden revalideren, de tour werd afgelast, de release van de plaat werd uitgesteld én Whitley zag de producer van haar soloplaat tijdelijk wegvallen.

Veel druk dan ook op de schouders van Whitley, die Black Dub solo kwam vervangen. Op je 24ste Gent Jazz afsluiten voor enkele duizenden mensen, zonder dat je eerste langspeler al uit is: het moet een vreemd gevoel zijn. Tijdens opener ‘Pieces’, alleen achter de piano, kon Whitley haar zenuwen dan ook niet wegsteken. Het zou tijdens het concert niet veranderen. Bedeesde bindteksten, een zenuwachtige motoriek: als frontvrouw op een podium staan is duidelijk iets impressionanter dan aan de zijde van Daniel Lanois.

Niet dat Whitley in haar ukkie naar Gent was afgezakt. Met gitarist Marc Ribot (Elvis Costello, Tom Waits), bassist Mark Kelley (Meshell Ndegeocello) en Chocolate Genius (het alter ego van Marc Anthony Thompson, een singer-songwriter uit New York) stond er schoon volk op het podium, terwijl producer Mark Howard (Bob Dylan, Tom Waits, U2) het geluid verzorgde en Stephen Barber (David Byrne, Keith Richards) de strijkers arrangeerde. De fine fleur van de musician’s musicians, zeg maar – kan wel tellen qua namedropping. En dat miste zijn effect niet. Vonden wij haar soloconcerten van het voorjaar nog iets te kaal, dan was de sound in Gent bij wijlen hoogst impressionant. Prachtig ook om te zien hoe Ribot een concert lang Whitley volgde – met het verstilde ‘Like Ivy’, twee gitaren en haar stem, als hoogtepunt.

Whitley’s passage moest het vooral van die magie en spelplezier op het podium hebben, van de heerlijke grooves in ‘Favorite Stranger’ of de geïmproviseerde jams in ‘Strong Blood’. Want laat ons eerlijk zijn, ook u hoorde een groot deel van de set voor de eerste keer – het aantal ‘new songs’ in de setlist was niet te tellen. Het enige herkenningsapplaus van de avond was voor ‘I’d Rather Go Blind’ gereserveerd, de vooruitgeschoven Black Dub-song – overigens opnieuw in een heerlijk ontaardende versie.

En toch zullen wij deze afsluiter van Gent Jazz vooral herinneren als een eerlijk concert. De zenuwen van Whitley die afstraalden op het publiek, de oprechte bewondering waarmee Ribot en Kelley naar hun frontvrouw keken, het persoonlijke ‘Strong Blood’, opgedragen aan haar vader, of de ontwapenende tweede encore, waarin Whitley, enkel met een akoestische gitaar, haar tekst vergat: het hád iets. Het creëerde een merkwaardige intimiteit, daar aan De Bijloke, die het publiek niet snel zal vergeten.

Er stond veel druk op de frêle schouders van Trixie Whitley, maar ze wist de verwachtingen, geheel op haar eigen manier, in te lossen. ‘Strong Blood’, ze zong het al.

Geert Zagers

SETLIST

1 Pieces
2 Stormy Entrance
3 I Breathe You
4 Favorite Stranger
5 Undress Your Name
6 Hotel No Namedropping
7 Iliza’s Smile
8 Jose
9 Danger Mind
10 I’d Rather Go Blind
11 Like Ivy
12 Strong Blood
BIS
Oh The Joy
The Next Revolution