Gent Jazz – Dag 6: Wijvenmuziek

De folky romantiek van Angus and Julia Stone kon onze recensent niet helemaal bekoren, maar u werd verliefd op het Australische broer-zus-duo. © Koen Keppens

Er hing romantiek in de lucht op Gent Jazz, dat met Agnes Obel, Absynthe Minded en Angus & Julia Stone zijn eerste echte popdag kende.

Had gerust wat hoger op de affiche mogen staan van ons: Agnes Obel (**), de Deense schone van de onverwachte radiohit ‘Riverside’. Niet alleen omdat er een waanzinnige 15.000 exemplaren van haar debuut Philharmonics zijn verkocht in ons land – na het concert kreeg ze haar Gouden Plaat overhandigd – maar ook gewoon omdat haar muziek daarom vraagt.


Obel was naar Gent afgezakt met enkel vleugelpiano en cello, precies dezelfde bezetting als in de Botanique enkele maanden geleden. Een intieme set-up voor haar breekbare pianosongs, en daar bleek de avondzon net iets te hard voor. Obel, stevig verkouden overigens, was nóg schuchterder dan ze al is, het publiek bleek bijzonder rumoerig – behalve dan tijdens ‘Riverside‘ – en het geluid was te dun om in te pakken. Daglicht stáát Agnes Obel gewoon niet. Een concert dat niet echt tot zijn recht kwam, moeten we dan concluderen. Bijzonder spijtig.


Hadden minder moeite met het rumoerige publiek: Absynthe Minded (***). Oké, de piano intro van ‘In Her Head’ ging verloren in een zee van geroezemoes, maar verder wisten Bert Ostyn en de zijnen een prima clubsfeer neer te zetten – met dank aan de uitstekende belichting ook. Een Parijse jazzclub meer bepaald: wellicht lag het aan ons, maar we waren vergeten dan Absynthe Minded zo gipsy klonk.


Van ‘I’m a Fan‘ tot ‘Pretty Horny Flow‘: Ostyn serveerde een set met weinig elektrische gitaar en veel snelle vioolriedels, nerveuze drums en swing piano. Vreemd genoeg waren het net de nummers die van dat stramien afweken die wij achteraf met uitroeptekens hadden voorzien in ons notitieboekje: het uitgepuurde ‘Moodswing Baby‘, de herwerkte versie van ‘My Heroics‘ met drum, contrabas en trompet en – verrassend – ‘Little Rascals‘, de soundtrack van Turquaze, dat een ander gezicht van de band liet zien. Niet toevallig de meest ontspannen nummers uit de set: wij vinden Absynthe Minded nu eenmaal op hun sterkst in hun relaxed gedaante.


Mocht u nog nooit van Angus & Julia Stone (**) gehoord hebben: in alle stilte heeft het Australische singer-songwriterpaar – broer en zus, maar dat had u wellicht al door – in een paar jaar een wel heel indrukwekkende wereldwijde fanbase opgebouwd. Met nauwelijks airplay of media-aandacht speelden de twee eerder dit jaar al voor een uitverkocht Koninklijk Circus, en aan de publieksreactie te horen waren ze ook in Gent de onbetwiste headliner. Met dank aan een klein leger late tieners en vroege twintigers van het vrouwelijke geslacht, te oordelen naar waar wij stonden.


Want laat ons eerlijk zijn: Angus & Julia Stone, u moet hun platen toch vooral in het rayon ‘wijvenmuziek’ gaan zoeken. Weten wij hun folky romantiek op plaat nog wel te appreciëren, dan hebben we het er live veel moeilijker mee. Tegen een achtergrond van fonkelende sterren werd de sentimentaliteit net iets te dik in de verf gezet. Leidde dat bij de nummers die Angus voor zijn rekening nam nog tot aangename Damien Rice meets Magic Numbers – wij hoorden een uitstekende versie van ‘Big Jet Plane‘ – dan helden de bijdrages van Julia naar de verkeerde kant van de meligheidsgrens over.


Verbaasde ons desalniettemin: de populariteit van het tweetal. Valt er doorgaans weinig te applaudisseren bij een songwriterconcert, dan heeft u in Gent toch uw best gedaan. Herkenningsapplaus als Julia een nummer inzette, spontaan gejuich als Angus zijn mondharmonica nam, handen op elkaar als Julia ‘Hoe is het?’ vroeg in schoon Nederlands, gejoel in het midden van een song als Angus opnieuw aanzette: bij werkelijk alles wat er op het podium gebeurde ging de decibelmeter ruim boven de 102 dB. U mag trots zijn op uzelf.


(GZ)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content