Geike Arnaert: ‘Steven Soderbergh stapte op me af kort nadat ik de school had verlaten. Maf’

Ze was recent te zien in Liefde voor muziek en trekt straks als frontvrouw van Hooverphonic naar het Eurovisiesongfestival in Rotterdam. Hoe zou zangeres Geike Arnaert haar leven zelf verfilmen?

Scène 1. Door de wind.

‘Ik ben negen en sta op het podium van de plaatselijke parochiezaal. Het is kermis in het dorp en ik heb me ingeschreven voor de zangwedstrijd, een jaarlijkse traditie in Westouter. Ik zing Door de wind van Ingeborg, het nummer waarmee ze dat jaar aan het Eurovisiesongfestival in Lausanne heeft deelgenomen. De zaal is helemaal gevuld, iedereen luistert aandachtig. Alles rond me valt precies stil: al zingend kom ik tot rust. Niet dat ik Sylvie Melodie ben, maar blijkbaar maakt mijn stem wel iets los bij de mensen in het publiek.’

Het is 1979 en in de Westhoek wordt een zangeres geboren. Geike Arnaert is de naam. Ze is de oudste van drie zussen, dochter van een postbode en een bejaardenhelpster. In de schaduw van vakantiedomein Kosmos leert ze de kracht van het zingen kennen. Net als Ingeborg in Lausanne beweegt ze haar handen zachtjes op en neer.

Geike wint de publieksprijs en ontvangt van de organisatoren een verfrommelde enveloppe met duizend Belgische frank. Nog dezelfde dag doet ze het geld op op de kermis. Vooral de reacties achteraf blijven haar bij: buren die vertellen dat ze kippenvel kregen van haar stem, vader en moeder die apetrots applaudisseren.

Ik weet nog dat ik heel nerveus was toen ik in Linkebeek aankwam en vooral dat ik verrast was door de leeftijd van Raymond en Alex.

‘Mijn ouders waren allebei erg muzikaal. Mijn moeder speelde accordeon en mijn vader was de vaste dj voor alle trouwfeesten in het dorp. Tijdens familiefeesten sprong hij al eens op een tafel, om luidkeels een liedje te zingen. Ik zong zelf ook graag, maar alleen als ik spontaan mocht beginnen. Als ze me vroegen om ‘nog eens een liedje te zingen’, Soldiers of Love van Liliane Saint-Pierre of zo, blokkeerde ik.’

Thuis speelt steeds de radio. Radio 2, de grootste Vlaamse hits. Op een dag, tijdens een autorit in de richting van Brugge, hapert het ontvangstsignaal en schakelt de radio als vanzelf over op Studio Brussel. Snelle, knarsende gitaren vullen de wagen. Een hoge mannenstem schreeuwt zijn pijnen uit. Terwijl de presentator The Lemonheads afkondigt, zindert het in het hoofd van de jonge Geike.

‘Na die autorit ben ik veel naar grunge beginnen te luisteren. Vooral van Juliana Hatfield en PJ Harvey was ik grote fan. Mijn buurjongen speelde gitaar en vroeg of ik met hem en nog een jongen een bandje wilde vormen. Bottles in Belgium heette het – daar is niet veel meer van terug te vinden. (lacht)

Scène 2. Op de trein.

Voorjaar 1997. Een andere parochiezaal. Die van Linkebeek deze keer, een faciliteitengemeente in de Zennevallei. Geike is zeventien en staart in de felle spotlights die op haar gezicht zijn gericht. Haar handen trillen, ze probeert het cd-boekje met de teksten van A New Stereophonic Sound Spectacular niet op de grond te laten vallen.

Ze neemt deel aan een auditie van Hooverphonic, voorheen Hoover. Die band van Alex Callier, Raymond Geerts en Frank Duchêne scoorde een internationale hit met 2Wicky, maar is na het vertrek van Liesje Sadonius op zoek naar een nieuwe zangeres.

In drie dagen tijd passeren zestig geïnteresseerden. Geike Arnaert is met de trein van de Westhoek naar Linkebeek gereisd.

‘Mijn toenmalige vriend Thomas Blondeau had me op de auditie gewezen. Ik vond 2Wicky wel een mooi nummer en besliste om mijn kans te wagen. Ik weet nog dat ik heel nerveus was toen ik in Linkebeek aankwam en vooral dat ik verrast was door de leeftijd van Raymond en Alex. Raymond was zo oud als mijn moeder: dat had ik niet verwacht. (lacht) Maar de sfeer was gemoedelijk, ik voelde me meteen op mijn gemak.’

Geike zingt drie nummers, onder meer 2Wicky en Inhaler. Ze krijgt felicitaties van de band en stapt opnieuw op de trein. Drie dagen later gaat in Westouter de telefoon over. ‘Je hebt het goed gedaan’, zegt Alex Callier. ‘Maar omdat je nog te jong bent om mee op tournee te mogen hebben we voor een ander meisje gekozen.’

Geike slikt even, maar vervolgt dan snel haar leven. Ze slalomt verder tussen school en grunge. Enkele maanden later wordt ze opnieuw aan de telefoon geroepen. Opnieuw Callier, die deze keer vraagt: ‘Word jij in september niet achttien?’

De samenwerking met de nieuwe Hooverphonic-zangeres, Kyoko Baertsoen, is geen succes gebleken.

‘Ja’, antwoordt Geike. ‘Hoezo?’

Scène 3. Uit het zicht.

Na Nirvana, No Doubt en Portishead stapt nu ook ‘ Gaaikie Arnaert from Belgium’ het podium van The Roseland Ballroom op, de legendarische concertzaal in hartje Manhattan, New York. Meer dan tweeduizend toeschouwers zijn komen opdagen. Ze zijn benieuwd naar de nieuwe songs van Hooverphonic, de jongste hype in triphopland.

'Mijn terugkeer bij Hooverphonic kwam totaal onverwacht, ook voor mij, maar het voelde wel als thuiskomen.'
‘Mijn terugkeer bij Hooverphonic kwam totaal onverwacht, ook voor mij, maar het voelde wel als thuiskomen.’

Na de eerste show in Lausanne, de stad waar Ingeborg in 1989 op drie na laatste is geworden op het Eurovisiesongfestival, heeft de nieuw samengestelde groep forse sprongen gemaakt.

‘In het begin is het lang zoeken geweest, vooral naar de juiste stemhoogte waarmee ik moest zingen. Ik vond van mezelf lange tijd dat ik niet mijn beste kant liet zien en dat wrong steeds meer. Maar ineens klikte het en viel alles in elkaar. Hoe meer concerten we gaven, hoe beter het ging. Op het podium vond ik mezelf terug.’

Kreeg het concert in de Brusselse Botanique nog hoofdzakelijk negatieve recensies, dan draaide de wind tijdens de festivalzomer. Dankzij sterke passages op Rock Werchter en Roskilde ging de nationale en internationale pers langzamerhand overstag.

Voor ze het goed en wel beseft, staat Geike op het podium van The Roseland Ballroom.

Hooverphonic slaat aan in de VS. De concerten in LA en San Francisco zijn een succes, Fiona Apple vraagt de groep als voorprogramma, regisseur Steven Soderbergh is een fan.

‘Na een concert in LA stapte hij op me af, met de vraag of hij een van onze nummers mocht gebruiken voor zijn nieuwe film Out of Sight (1998). Een maf moment, want niet zo lang daarvoor zat ik nog op de schoolbanken in de Westhoek. (lacht) Ik heb hem wijselijk naar Alex doorverwezen.’

Scène 4. Gek van jou.

Tournees met Massive Attack, Moloko en Morcheeba, een optreden tijdens de openingsceremonie van het EK voetbal in het Koning Boudewijnstadion in Brussel, hits van Rome tot Istanbul: rond de eeuwwisseling neemt Hooverphonic een hoge vlucht. Met Mad about You, Vinegar & Salt, Jackie Cane en Sometimes volgen de hitsingles elkaar in sneltempo op.

Tot in 2008 de motor stokt. Na het album The President of the LSD Golf Club (2007) heeft Geike behoefte aan een nieuwe muzikale wending. De vaak heftige artistieke discussies beginnen door te wegen, het lange touren, de steeds moeizamere identificatie met de niet door haar geschreven nummers.

Ze beslist om uit Hooverphonic te stappen en brengt Callier en Geerts op de hoogte – Frank Duchêne heeft een hele tijd daarvoor al afgehaakt.

‘Het was sowieso heel moeilijk om die boodschap over te brengen en dan moesten we daarna nog twee concerten geven waar we contractueel niet onderuit konden. Een in Tel Aviv en een in Jekaterinenburg.’

Op 13 december 2008 is het zover. Geike Arnaert staat voor het laatst als frontvrouw van Hooverphonic op het podium. In Siberië dan nog wel, bij vijftien graden onder nul.

‘Die laatste reis verliep heel gespannen. We liepen allemaal rond met een rare mix van emoties: kwaadheid, tristesse, alles door elkaar. Het Russische publiek was uitzinnig, weet ik nog, maar op het podium voelde ik vooral kilte. De thuiskomst op Zaventem zit wel nog altijd in mijn geheugen gegrift. Hoe we een na een uit het vliegtuig stapten, in de aankomsthal afscheid namen en daarna stilletjes onze eigen weg gingen: verschrikkelijk.’

Scène 5. De kersentijd.

Terug in de tijd, een jaar voor het afscheidsconcert in Jekaterinenburg. In hun met hout en vast tapijt ingerichte woonhuis in Bobbejaanland bieden Bobbejaan en Josée Schoepen Geike Arnaert nog een kopje koffie en een stukje rijsttaart aan. Op vraag van zoon Tom, die de liedjes van zijn vader nieuw leven wil inblazen en hedendaagse artiesten overtuigen om ze onder handen te nemen, is Geike naar de Kempen gekomen.

‘Mijn grootmoeder en overgrootmoeder hadden me vaak over Bobbejaan verteld, hoe hij zijn circustent in de dorpen opstelde en te paard mensen ging overtuigen om ’s avonds naar zijn optreden te komen. Die dag, met de koffie en de rijsttaart, voelde ik me helemaal ondergedompeld in die sfeer van vroeger.’

Ik voel dat kinderlijke plezier opnieuw. Ik beleef dus best een vreugdevolle periode.

Samen met de oude cowboy neemt Geike Le temps des cerises op. Het duet zal een wissel in het spoor blijken: na haar vertrek uit Hooverphonic koppelt regisseur Hans Van Nuffel Geike op zijn beurt aan Erik de Jong, beter bekend als Spinvis. Als Dorléac componeren ze samen de soundtrack bij Van Nuffels Adem.

In 2011 volgt een eerste soloplaat, For the Beauty of Confusion.

‘Al die samenwerkingen, later ook die met Joost Zweegers voor mijn tweede album, hebben veel nieuwe deuren geopend in mijn hoofd. Ze hebben me geleerd om op andere manieren songs te schrijven én te zingen, dat bracht bijna letterlijk weer zuurstof in mijn leven.’

Scène 6. Boven het hoofd de grijze wolken.

2 januari 2017, een mistige, donkere dag. Geike Arnaert zit thuis op de bank te tobben en opent een mail van haar platenfirma Sony. Of ze een samenwerking met Bløf ziet zitten? Een cover van Frankfurt Oder, van de Duitse zanger Axel Bosse, herwerkt tot een ode aan de Zeeuwse badplaats Zoutelande?

Arnaert heeft net beslist om haar carrière opnieuw op te nemen, na enkele jaren zonder muziek. Ze heeft een nieuwe soloplaat klaar, Lost in Time, en wordt nu gevraagd door een van de populairste bands uit Nederland. Breekt de zon eindelijk opnieuw door de wolken?

Ze klikt de demoversie van Zoutelande aan, twijfelt even – kan ze eigenlijk nog wat toevoegen aan de zang van Paskal Jakobsen? – maar stuurt dan toch een positief antwoord terug.

Scène 7. De liefde voor muziek.

‘Hallo, met Alex.’

‘Dag Alex. Geike hier.’

‘Geike! Lang geleden. Hoe is het?’

‘Ik wil je wat vragen: binnenkort neem ik deel aan Liefde voor muziek op VTM. Zou daar een nummer van Hooverphonic gebracht mogen worden?’

‘…’

‘Alex?’

‘(lachend) Zeg, we zijn van plan om een nieuwe versie van Mad about You uit te brengen, naar aanleiding van twintig jaar The Magnificent Tree. Wil jij dat nummer niet nog eens komen inzingen?’

Wat eigenlijk grappig bedoeld was, wordt door opnieuw vaak met elkaar te praten al snel concreet. Voor het eerst sinds Jekaterinenburg duiken Arnaert, Callier en Geerts opnieuw de studio in, Hooverphonic-zangeres Luka Cruysberghs krijgt vervelend nieuws te horen en enkele weken later zingt Geike Mad about You in Vandaag op Eén.

‘Mijn terugkeer kwam totaal onverwacht, ook voor mij, maar voelde wel als thuiskomen. We zijn alledrie geëvolueerd, dat was fijn om te merken. En de ‘luxe’ van corona is dat er wat meer tijd is om me opnieuw in te werken, nu er toch geen optredens gepland staan. Maar dat mijn comeback zoveel teweeg zou brengen bij pers en publiek had ik helemaal niet verwacht.’

Aftiteling.

Bobbejaan en Josée Schoepen zijn overleden. Schrijver Thomas Blondeau helaas ook.

Zoutelande werd al meer dan 53 miljoen keer beluisterd op Spotify.

De komende jaren wil Geike Arnaert haar studie als zanglerares in Denemarken afwerken, ze heeft ook enkele nieuwe eigen nummers klaar.

Straks trekt ze als frontvrouw van Hooverphonic naar het Eurovisiesongfestival in Rotterdam, in de voetsporen van haar kinderheldinnen Liliane Saint-Pierre en Ingeborg. ‘Het voelt alsof ik terugkeer naar mijn beginjaren’, zegt ze. ‘Ik voel dat kinderlijke plezier opnieuw. Ik beleef dus best een vreugdevolle periode.’

Vader en moeder zitten al klaar om te supporteren.

Tijdens de quarantainedagen in het Rotterdamse hotel wil Geike eindelijk nog eens een boek lezen. Door de drukte in haar hoofd is dat alweer een tijd geleden.

‘Ik heb er drie klaarliggen: De steppewolf en Reis naar het morgenland van Herman Hesse en Wanderlust van Rebecca Solnit.’

Hoogstwaarschijnlijk luistert ze ook nog eens naar Blue van Joni Mitchell, haar favoriete album aller tijden. ‘I am on a lonely road and I am traveling’, zo opent die plaat. ‘Looking for something, what can it be?’

Hidden Stories

Het nieuwe Hooverphonic-album verschijnt op 7/5 bij Universal.

Mad about Hooverphonic

Deze expo over de groep loopt van 8/5 tot 6/6 in in De Casino in Sint-Niklaas. Alle info: decasino.be

Eurovisiesongfestival

Hooverphonic speelt op 18/5 in de eerste halve finale. De finale vindt plaats op 22/5.

Geike Arnaert

Geboren op 13 september 1979.

Groeit op in Westouter, diep in de Westhoek.

Wordt op haar achttiende zangeres van Hooverphonic, waarmee ze internationaal succes oogst. In 2008 verlaat ze de band.

Brengt twee soloplaten uit en werkt samen met Bobbejaan Schoepen en Spinvis.

Nam dit voorjaar deel aan het VTM-programma Liefde voor muziek.

Keert eind 2020 terug naar Hooverphonic, waarmee ze straks op het Eurovisiesongfestival staat.

Geike Arnaert: 'Steven Soderbergh stapte op me af kort nadat ik de school had verlaten. Maf'

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content