‘Geen lawaai maken vraagt ballen’ (Goose)

De Kortrijkse elektropunkers van Goose hebben een nieuwe plaat uitgebracht, heet ‘Control Control Control’ en klinkt very rock-‘n-roll. Een gesprek.

Het statement ‘Goose is live beter dan op plaat’ is er een voor de vuilnisbak. De derde worp van de Kortrijkse elektropunkers is helemaal live opgenomen, heet Control Control Control en is nog steeds heel erg rock-‘n-roll. Tijd dus voor wat talk talk talk met deze gasten.

Zijn jullie controlefreaks? Mickael Karkousse (zang, gitaar, toetsen): “Ja!”
Dave Martyn (gitaar, toetsen): “Ja en neen. We hebben met deze plaat voor het eerst de controle uit handen gegeven door met een producer samen te werken. Langs de andere kant trekken we meer naar ons toe, zijn we meer dan ooit zelf bezig met onze muziek te verdelen. We hebben nu onze eigen platenfirma opgericht.”

De vorige plaat (Synrise) was er een van experimenteren en uitproberen, hebben jullie nu een keuze gemaakt? Bert Libeert (basgitaar, toetsen): “We wisten vooraf dat we de plaat zo live mogelijk wilden inspelen, geïnspireerd op onze live-shows wilden we het gevoel dat wij en de mensen live hebben registreren. Dat vertaalde zich in nummers maken op voorhand, dan repeteren in ons repetitiekot en pas nadien opnemen, terwijl het bij onze vorige plaat meer een proces was van nummers creëren in de studio.”

Zijn er zaken die jullie gedaan hebben met Synrise die jullie deze keer absoluut niet of anders wilden doen? Karkousse: “We hebben nooit met platen geprobeerd om iets af te breken, het gaat eerder om iets toevoegen aan wat we al kennen. Bij Synrise hebben we ons verdiept in elektronische muziek en dat hebben we nu meegenomen.”
Libeert: “We hebben nu bewust gekozen om de opnames in een kortere periode af te werken, gewoon opnemen en that’s it, zonder er een te lang en te moeilijk proces van te maken.”

Op de hoes staan jullie voor het eerst als band afgebeeld. Martyn: “Ik denk dat dat wel een verwijzing is naar het live gebeuren. Uiteindelijk wensen we liever anoniem te zijn, we zijn niet het soort groep dat met zijn gezicht te koop loopt.”
Libeert: “We willen niet per se de herkenbare popidolen zijn, het is eerder een soort statement: dit is onze plaat, het is live.”

Je zegt dat jullie liever anoniem zouden blijven, wat met Goose op een deurposter van Joepie? In koor: “Ja!”
Karkousse: “Dat is niet uitgesloten. Als het een mooie foto is. Maar dan krijg je de vraag: hoe willen wij op de foto staan? En het antwoord daarop is waarschijnlijk al geen optie meer om op in Joepie te verschijnen (lacht).”

Rise and fall is de enige echte ’trage’ op de plaat, zouden jullie dit ook spelen op een festival? Karkousse: “Tijdens clubshows of in de AB zie ik ons dat wel live spelen.”
Martyn: “Hunt hebben we eigenlijk ook live gespeeld. Dus: ja. Ik denk dat je net door zo’n nummer te spelen op een festival, je het publiek voor even bij de kraag neemt. Als je de hele tijd op honderd procent speelt, verlies je impact. Door zo’n nummer in de set te steken, kan je net opnieuw gas bijgeven.”
Karkousse: “Op zo’n moment stel je je zo kwetsbaar op door net geen lawaai te maken. Dat is ook superspannend voor ons. Het is heel makkelijk om te brullen en veel geluid te produceren, maar om dat niet te doen moet je wel wat ballen hebben.”

Zou Goose vandaag nog een plaat als Bring It On kunnen maken?
Karkousse: “Dat denk ik wel.”
Martyn: “Het is toch vrij zeker dat we niet meer dezelfde plaat als Bring It On nog gaan maken.”
Karkousse: “Maar we kunnen ons wel in dezelfde sfeer begeven, iemand kan zeggen: hier heb je twee micro’s, een drumcomputer, een gitaar en een synthesizer, maak er een plaat mee. Dat kunnen we doen, dat is zeker niet uitgesloten. Dat zou eigenlijk nog geestig zijn om te doen zelfs.”

Wat klopt er van de mythe dat jullie begonnen zijn als AC/DC coverband?
Martyn: “We waren vanalles maar géén AC/DC coverband. We speelden wel nummers die léken op AC/DC (lacht). We zijn echt gestart als een rock-‘n-rollgroep. Nadien zijn we elektronischer geworden door te vernieuwen, door nieuwe klanken te zoeken. Gitaar was voor mij persoonlijk bekend terrein, ik vond geen plezier meer in wat ik speelde. En voor je het weet was ik met synths aan het experimenteren, dat is redelijk natuurlijk gegaan.”
Libeert: “Ergens zijn we nog altijd een rockgroep gebleven. Ook los van de instrumenten, is er nog altijd de attitude en dynamiek.”

Is er iets zot dat Goose nog wil doen in de toekomst? Karkousse: “Een soundtrack maken voor een film. Een echte, geen imaginaire, dat hebben we al gedaan. Het genre is ons om het even, dat kan zelfs een natuurdocumentaire zijn.”
Martyn: “Ik zou wel graag eens gaan spelen op Hawaï.” (CJP/Debbie Vercruyssen)