EuroSonic, dag 3: een bewogen reis van postpunk naar klassiek en van rough wave naar metal

‘Kiezen is verliezen’, zo luidt het cliché. En jawel, na een tegenvallende tweede dag had de slotavond van EuroSonic Online zoveel potentieel interessante bands en artiesten te bieden, dat je ogen en oren te kort kwam. Een echte live-ervaring konden de gestreamde clips niet vervangen, maar de speurtocht naar nieuw talent was er niet minder om.

We zagen ook puike optredens van de Nederlandse Paceshifters, de Belgische Charles, de Franse Coucou Chloé en de Georgische Anushka Chkeidze, maar gemakshalve beperken we ons tot deze tien highlights.

• YARD ACT. Zijn langspeeldebuut The Overload is net uit, maar ook met zijn voorafgaande singles wist dit gezelschap uit Leeds al een nadrukkelijke buzz te creëren. Frontman James Smith en zijn maats spelen hoekige postpunk die occasioneel sporen van disco, rave en hiphop vertoont en van dezelfde cynische humor getuigt als die van The Fall of Sleaford Mods. In zijn verhalende, half gesproken teksten belicht Smith het maatschappelijke klimaat in Groot-Brittannië na de Brexit. Daarbij kruipt hij in de huid van een reeks bizarre personages die ook zullen voorkomen in zijn eerste roman en niet zelden bedenkelijke politieke overtuigingen spuien. Zelf wantrouwt de zanger slogans of simpele veralgemeningen. Zijn observaties van ‘small town blokes in the local pub’ leveren dus donkere maar hilarische songs op, zoals Dead Horse en Land of the Blind, voortgestuwd door repetitief maar grillig gitaarwerk zoals je dat tegenwoordig ook aantreft bij IDLES en Fontaines DC. De BBC, met in haar zog alle toonaangevende Britse pers, dicht Yard Act al een grote toekomst toe. Een hype, zegt u? Op 3 februari kunt u -als alles goed gaat- in het Antwerpse Trix uw eigen mening vormen.

• AVAWAVES. Neoklassieke muziek met pulserende synths en een mijmerende viool die de verbeelding prikkelt en het gemoed beroert: dat is de missie van het Duitse duo AVAWAVES. Violiste Anna Phoebe toerde voordien met Roxy Music en Jethro Tull, terwijl pianiste Aisling Brouwer soundtracks schreef voor films als Lioness en White Riot. In oktober brachten ze met het fraaie Chrysalis hun tweede plaat uit, die ze door de pandemie elk in afzondering moesten schrijven en opnemen, maar naar een dromerig, etherisch nummer als Lucid Dreams te oordelen, heeft dat hun creativiteit zeker niet aangetast. Eerder mochten ze al concerteren in de prestigieuze Royal Albert Hall. Hopelijk krijgen we ze binnen afzienbare tijd dus ook eens te zien in, pakweg, Bozar, deSingel of het Brugse Concertgebouw.

• SPRINTS. Rauwe energie, woede en passie vormen de motor van dit garagenoisekwartet uit Dublin, dat zijn bewondering voor Savages en PJ Harvey niet onder stoelen of banken steekt. Met hun deraillerende gitaren en songs over toxische mannelijkheid, duffe baantjes, gefnuikt individualisme en relaties in het digitale tijdperk spelen de dame en heren van Sprints op leven en dood. Karla Chubb, een schreeuwerige zangeres die niet zelden haar toevlucht zoekt tot spoken word, bericht over de identiteitscrisis die teweeg werd gebracht door haar lesbische geaardheid en haar niet aflatende zoektocht naar authenticiteit. Met EP’s als Manifesto en het dra te verschijnen Modern Job hebben Sprints al een mooi visitekaartje op zak. De verwachtingen voor hun eerste langspeler zijn dan ook hooggespannen.

• MARTA DEL GRANDI. Deze Italiaanse woonde jaren in Gent, waar ze aan het conservatorium studeerde en met de groep Marta Rosa bitterzoete jazzpop maakte. Na reizen door China en Nepal gooide ze het over een andere boeg en werd ze als singer-songwriter opgepikt door het Britse Fire-label. Begeleid door twee andere vrouwen op synth, kalimba en viool, bracht ze op EuroSonic fragmenten uit haar onlangs verschenen lp Until We Fossilize. In emotioneel complexe artpopsongs als Amethyst en Somebody New verzoent ze het persoonlijke met het mythische en tracht ze de verwachtingen van de patriarchale traditie van zich af te schudden. In muzikaal opzicht brengt ze de invloeden van David Lynch en Ennio Morricone op een meesterlijke wijze samen met wat ze zelf omschrijft als ambient exotica. Een dame om in het oor te houden.

• ECHT! Gilles Peterson van de BBC is al een fan van dit Brusselse viertal. En terecht. Met hun groepsnaam willen de heren benadrukken dat ze een conventioneel instrumentarium van gitaar, bas, drums en keyboards gebruiken en niet zomaar alles uit een computerfile plukken. Dat belet hen geenszins om live én op hun lp INWANE tegelijk speels en experimenteel uit de hoek te komen. Hun composities zijn even uitgekiend als ongrijpbaar. Ze verwijzen ongecomplexeerd naar inspiratiebronnen als J. Dilla en Aphex Twin, maar tegelijk bereidt ECHT! een onweerstaanbaar stoofpotje van future jazz, elektronica, funk, trap en psychedelische grooves, dat het publiek aanzet tot een ware smulpartij. Smakelijk!

• STRUCTURES. Oorspronkelijk komen deze vier heren uit het Noord-Franse Amiens, maar pas toen ze naar Parijs verkasten vonden ze aanluiting bij een nieuwe, vitale gitaarundergroundscene. Zelf beschouwen ze de muziek uit hun Long Life EP als ‘rough wave’, een vorm van postpunk waarin geen regels gelden. Structures ontlenen hun groepsnaam aan de allereerste expo van Minimal Art uit 1966, maar in strakke, duistere songs als Satellite of Sorry, I Know It’s Late, But… hebben ze het vooral over hun fobieën en depressies. Want zoals ze zelf vertellen in interviews: ‘We’re not happy to be sad, we’re sadder to be happy’. Die Fransozen met hun doordenkertjes!

• HÔY LA. ‘Breekbare, gespannen slaapliedjes’, schreef The Line of Best Fit over Hôyla, de experimentele band van de Deense Ingri Høyland. Haar soundscapes steunen op een vervormde stem à la Laurie Anderson, synths, een donkere bas en computerbeats en dienen vooral om haar innerlijke wereld uit te diepen. Nu eens neigen haar songs naar triphop, dan weer nemen ze je mee naar een futuristische onderwereld waar vrouwen het voor het zeggen hebben. Nummers als Kids (’the kids are not OK’) en Queen, uit Hôy La’s jongste plaat There’s A Girl Inside My Brain Who Wants to Die, staan in het teken van angst, woede en kwetsbaarheid. Gelukkig is haar werk veel verteerbaarder dan u uit het bovenstaande zou kunnen afleiden.

• PSYCHONAUT. Tijdens dag 2 van EuroSonic werden we al aangenaam verrast door Pothamus. Tijdens de slotavond kregen we nu ook zijn Mechelse stads- en geestgenoten van Psychonaut te zien. Het trio staat garant voor psychedelische postmetal die verwijst naar seventiesbands als Led Zeppelin en Pink Floyd, maar op zijn debuutplaat Unfold the God Man net zo goed aansluit bij de hedendaagse sound van Tool of Amenra. Psychonaut mag dan al uit zware jongens bestaan, uit zijn songs blijkt een bijzondere interesse voor filosofie, spiritualiteit, meditatie en actuele existentiële vraagstukken. Tegelijk zweverig en met beide voeten op de grond dus. Eén van de twee zangers van de groep klust overigens bij als brulboei. In The Fall of Consciousness kreeg Psychonaut live assistentie van een baritonsaxofonist, wat zijn heavy gitaarsound aanzienlijk verrijkte.

• MIMI WEBB. Amelia ‘Mimi’ Webb, een 21-jarige zangeres uit Canterbury die aan de Brighton College of Music studeerde, wordt dit jaar naar voren geschoven als één van de laureaten van the Sound of BBC. Moeten we daar wakker van liggen? Ja en neen. Webb is een Tik Tok-verschijnsel dat met de clip van haar debuutsingle Before I Go al ruim 85 miljoen kijkers wist te lokken. Dat is voorwaar geen kattenpis. Ook Good Without en haar EP Seven Shades of Heartbreak kregen de kassa’s luid aan het rinkelen. Dat de jongedame, die meteen onderdak vond bij major label Epic, over een stem als een klok beschikt, hoort u ons zeker niet ontkennen. Haar popliedjes, vaak ballads en torch songs, klinken groots en emotioneel. Alleen is Mimi Web nog iets te veel in de ban van haar invloeden om als artieste helemaal ernstig te worden genomen. Tenzij u van oordeel bent dat we aan één Adele of Emili Sandé nog niet genoeg hebben, natuurlijk.

• GEWALT. De groepsnaam suggereert het al: dit Berlijnse trio (twee gitaren, een bas en een drumcomputer) maakt geen muziek voor doetjes. Tijdens EuroSonic verwees het, met zijn spartaans klinkende, Duitstalige songs naar de erfenis van bands als Shellac en Einstürzende Neubauten. Net als op zijn recente lp Paradies geeft het rdiespan op het podium aan dat het evenmin vies is van een fikse portie in feedback gedrenkte industrial, noise en techno. Maar de ironische nummers van Gewalt (zie Szene einer Ehe) klinken rechtlijnig genoeg om je als luisteraar aandachtig bij de les te houden.