Elektrosensatie The Blaze: ‘We vinden het belangrijk dat mensen met gesloten ogen kunnen wegdromen’

Lof ontvangen voor zowel je muziek als je videoclips en die bovendien zelf maken: niet veel artiesten die het voor elkaar krijgen. Wel de Franse neven Jonathan (29) en Guillaume Alric (35) – samen The Blaze – die op hun debuut-lp Dancehall uitpakken met meeslepende electro cinématographique.

‘Ik weet niet of films de wereld kunnen redden, maar deze film, die ik mínstens honderd keer heb bekeken in een jaar tijd, heeft míj alleszins gered, of toch mijn hart, mijn ziel, mijn geestelijke gezondheid.’ Aan het woord: Barry Jenkins, de regisseur van Oscarwinnaar Moonlight en If Beale Street Could Talk. Een ode aan Territory, twee jaar geleden de doorbraaksingle voor het Franse electroduo The Blaze.

Die lof is overigens volledig terecht. De neven Jonathan en Guillaume Alric scheppen in hun videoclips een authenticiteit die refereert aan het werk van cineasten als Harmony Korine (Gummo), Sean Baker (The Florida Project) of Andrea Arnold (American Honey): een rauwe, intense maar tegelijk poëtische weergave van de condition humaine. Zet daar melodieuze synths en goed getimede beats onder en je hebt goud in handen. Territory won prijzen op de Cannes Lions en de Berlin Music Video Awards. Alleen al het openingsshot, waarin een stoere migrantenjongen tegen zijn tranen vecht wanneer hij in Algerije zijn familie terugziet, zuigt je naar het scherm.

Gestigmatiseerde bevolkingsgroepen zijn het favoriete thema van de twee Franse neven. In Territory volgen ze een Noord-Afrikaanse migrantenfamilie, de clip voor Queens speelt zich af in het zigeunermilieu. Hoewel de video’s onverbloemd en confronterend zijn, tonen ze hoezeer de Alrics hun onderwerpen toegenegen zijn. Alsof ze er zelf deel van uitmaken.

‘Aanvankelijk is er altijd wat voorbehoud’, zegt Jonathan Alric. ‘Zeker bij de zigeunergemeenschap voelden we wantrouwen. Het is belangrijk dat je een goede verbindingsfiguur vindt, iemand die je in dat milieu kan introduceren. Dat vergt tijd. We gaan samen feesten, picnicken, we eten en drinken samen. Onze opnames zijn telkens een menselijk avontuur.’

‘Het klinkt melig, maar door die ervaringen worden we zelf rijker als mens’, vindt Guillaume. ‘Dat is ook wat we met onze muziek beogen: verbondenheid tussen mensen. We voelden de noodzaak om te tonen dat die gemeenschappen, waarvan velen doorgaans een zeer stereotiep beeld hebben, meer diepgang hebben dan we denken. Akkoord, we tonen hoe sommige jongeren hun toevlucht nemen tot geweld of agressie, maar zolang je dat op een eerlijke manier doet, aanvaarden de betrokkenen dat. De Algerijnse gemeenschap was zeer te spreken over hoe we hen in Territory portretteerden.

Jonathan noemt het liever energie dan agressie. ‘Vrienden die onder elkaar stoer doen, dat is eigen aan de jeugd, je ziet het overal. Met Territory wilden we het primitieve, dierlijke van de mens tonen – vandaar de scène waarin het hoofdpersonage als een gorilla begint rond te lopen -, maar met een zekere poëzie in de beelden. We spreken liever in metaforen en laten de interpretatie aan de kijker over. Wil die daar iets negatiefs in zien: oké. Omgekeerd geldt hetzelfde.’

De authenticiteit van de clips doet vermoeden dat er met amateurs gewerkt wordt, maar niets blijkt minder waar. Het zijn wel degelijk acteurs. ‘Acteurs in opleiding’, preciseert Jonathan. ‘Ze komen uit de theaterwereld maar hebben nog niet veel ervaring, waardoor hun performance toch een vleugje realisme bevat. De clip van Territory heeft in totaal zeven maanden in beslag genomen. Voor elke scène werd er uitvoerig gepraat, al hebben we uiteindelijk slechts drie dagen gedraaid. Onze eerste officiële clip Virile kwam sneller tot stand. Die had dan ook een eenvoudiger concept: twee mannen – twee studiegenoten van mij – in een flat in Laken. In een halve dag en met behulp van enkele Jupilers stond alles op film. (lacht) Maar voor Territory, Heaven en Queens hebben we véél tijd in de casting gestoken.’

Vijfsterrenrecensies

Guillaume groeide op in Dijon, studeerde fotografie in Montpellier en stortte zich nadien op muziek. Voor The Blaze werd opgericht, had hij al enkele dubproducties uitgebracht onder de naam Mayd Hubb en gedrumd bij Panda Dub. Jonathan, de jongste en extravagantste van het duo, bewandelde een bochtiger pad: als zoon van een rondreizende hoogleraar werd hij geboren in Ivoorkust en groeide hij op in Peru en vervolgens Normandië. Pas enkele jaren geleden, toen Jonathan in Brussel film studeerde aan het Inraci, leerden de twee elkaar beter kennen.

Voor een (overigens afgekeurd) eindproject vroeg Jonathan aan zijn neef om een muziekje te schrijven bij een videoclip. Dat klikte zo goed dat er meteen meer van kwam. In 2016 brachten ze als The Blaze met Virile een eerste single uit, een jaar later zorgde Territory voor de doorbraak en nog een jaar later vergaarden ze vijfsterrenrecensies met hun optredens op de zomerfestivals Coachella, Pitchfork Paris, Roskilde, Primavera Sound en Pukkelpop. Dat was nog voor ze in september 2018 hun eerste full album Dancehall presenteerden.

Een vast creatief proces hebben de twee niet. ‘Dat kan beginnen met een idee voor een clip, met een probeersel op de piano of een bepaalde melodie in ons hoofd’, legt Guillaume uit. ‘Zo ontstond Queens uit het verlangen om de wereld van de gitanes te leren kennen’, zegt Jonathan. ‘Ik vind het fascinerend hoe zij constant op reis zijn.’

Poëzie van het lichaam

Opvallend in het werk van de Alrics is de verwevenheid tussen spiritualiteit en fysieke expressie. ‘Dansen is voor ons dé expressievorm bij uitstek. Je kunt het op je eentje doen of in groep, dat maakt het zo krachtig’, licht Guillaume toe.

‘Ik vind het menselijk lichaam heel poëtisch’, zegt Jonathan. Zeker dat van jongeren: dat springt, dat danst, dat kronkelt. Daarom komt de jeugd ook zo vaak aan bod in onze clips. Er gaat nog een zekere onbevangenheid van hen uit. In een videoclip heb je geen dialogen, wat maakt dat je je personages laat spreken door de manier waarop ze bewegen en zich gedragen.’

Ook voor hun liveshows zoeken ze naar een evenwicht tussen visuele prikkels en het meditatieve van hun elektronische dansmuziek. ‘We vinden het belangrijk dat mensen hun ogen kunnen sluiten en wegdromen, maar er moet natuurlijk ook iets te zien zijn voor de mensen die hun ogen openhouden’, lacht Jonathan. ‘Het liefst opereren we in de schaduw, en daarom werken we met gerobotiseerde stemmen. Bij concerten zijn we enkel herkenbaar als silhouetten en staan we met onze gezichten naar elkaar, niet naar het publiek. Als ik veel mensen met de ogen dicht zie dansen, weet ik dat het goed zit.’

‘Mensen hebben muziek nodig om te ontsnappen aan de realiteit, om even uit zichzelf te kunnen treden’, besluit Guillaume. ‘Als wij daarvoor kunnen zorgen: tant mieux!’