Kippenvel van begin tot eind, dat mag stilaan voor zich spreken. Ook al lag dat aanvankelijk aan de koele avondwind.
WHAT’S THE FUZZ?
Geen band beter geplaatst om met zachte, vredige, wiegende, diep hartroerende songs de giganteske en ongeregelde samenscholing die een megafestivalpubliek toch is muisstil te krijgen. De triomftocht van Elbow twee jaar geleden op ditzelfde podium lag bovendien nog vers in talloze geheugens, dat kan niet anders. ‘Elbow was niet goed’, schreven we toen, ‘Elbow was groots’. Ons moesten ze het dus geen twee keer vragen!
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
De Mancunians – aangedikt met strijkerskwartet -houden deze zomer vast aan een welbepaalde setlist, dus alleen voor routine viel een weinig te vrezen. En tja, láp. De plechtstatige openers ‘The Birds’, ‘The Bones of You‘ en ‘Mirrorball‘ vroegen meer tijd en geduld dan je bereid was op te brengen. Maar: ze vroegen het tenminste vriendelijk.
Zelden – neen, nóóit – een galanter, innemender zanger onder ogen gekomen als Guy ‘Als ik jullie vraag of jullie het een beetje naar jullie zin hebben, dan méén ik dat, hoor’ Garvey. Onvoorstelbaar eigenlijk, hoe hij podiumtrucs zo oud als de straat ter plekke heruitvond, al was het maar door ze simpelweg zo oud als de straat te nóemen. U zwaaide. Wuifde. Floot. Liet u alweer die variant op de mexican wave aanpraten. En diende – al zingend! – een verzoek in om de sexpop die iemand de lucht in priemde uit Garveys gezichtsveld weg te halen.
Met ‘Neat Little Rows’ en vooral ‘Grounds For Divorce‘ zette de band gaandeweg ook de cruise control uit, waarna ze met ‘Lippy Kids’, ‘Open Arms‘ en ‘One Day Like This’ toch nog een hartverwarmende finale openvouwde. Elbow was misschien niet groots, maar wel goed.
HET YOUTUBEMOMENT?
‘Iedereen: een fuck you aan de rechtse media die de jeugd steevast als misdadig rapaille afschilderen’. Zelfs als hij zich een beetje druk maakt, voelen Garveys woorden als een cordiale omhelzing aan.
(K.B.)
