Een zittend publiek, een gigantisch scherm dat de hele straat blokkeert, bewaking door Tshege, enkele expats, een verpletterende hitte, neonverlichting en zenuwen die door de keel gieren.
Een zittend publiek, een gigantisch scherm dat de hele straat blokkeert, bewaking door Tshege, enkele expats, een verpletterende hitte, neonverlichting en zenuwen die door de keel gieren.
De onverwachte aanwezigheid van Moise tijdens Karibu Ya Bintou, het concert dat langzaam op gang komt, een versie van Cha-Cha met Royce die als twee druppels water lijkt op die van de cd, Olga die de mutuashi fantastisch danst tijdens La Mère.
Het is net tijdens dit derde nummer dat het concert bijna de mist in gaat… Bijna…
Bij het aankondigen ervan draag ik het in een emotionele bui die begon na een gesprek met hem voor het concert, op aan Dizzy die na drieëntwintig jaar zijn moeder zal terugzien. De tranen in zijn ogen deden me de rode draad verliezen van mijn gedachten, van mijn rhymes en van het ritme.
De song begon nogal houterig en de emotie overmande zowel het publiek als het podium. We hadden twee nummers nodig om ons terug te concentreren en de werkzaamheden terug onder controle te krijgen.
Didier (bassist en leider van het orkest) had vooraf twijfels over hoe het publiek in Kinshasa Karibu zou ontvangen, maar het was veruit de sterkste versie die we al speelden.
Vervolgens, tijdens de intro van Congo… De stilte in de zaal was zo intens, respectvol en bijna plechtig dat ik opnieuw mijn tekst kwijt raakte tijdens het laatste couplet. En we zongen een ’tout ceci ne vous rendra’ met als koor het hele publiek.
Een ontroerend moment…
