Een zondag tussendoor (Kinshasa, 30 mei)

We herleven tijdens de terugreis naar Kinshasa de weg tussen Matadi en Kinshasa met dezelfde gevoelens van betovering als tijdens de heenreis. Ondanks een bewolkte hemel en een kapotte versnellingsbak die elke poging tot slapen onmogelijk maakt…

We herleven tijdens de terugreis naar Kinshasa de weg tussen Matadi en Kinshasa met dezelfde gevoelens van betovering als tijdens de heenreis. Ondanks een bewolkte hemel en een kapotte versnellingsbak die elke poging tot slapen onmogelijk maakt…

Om 17u missen we jammer genoeg onze afspraak in Bandal (deelgemeente van Kinshasa, nvdr) met de fanfare La Confiance.

Paul Kerstens van de Koninklijke Vlaamse Schouwburg in Brussel, die ik enkele dagen geleden tegen het lijf liep, sprak me van een bijzonder fascinerende groep die hij uniek vond voor de muziekscene in Kinshasa en waarmee het volgens hem interessant samenwerken zou zijn op mijn volgende album. Waarvan we ongeveer een derde in Congo willen opnemen tijdens de pauze die we elke winter inlassen.

We vertrekken met Didier, Monte en Arnaud om naar hen te gaan kijken in hun stadswijk, die niet ver van ons hotel ligt. En na meer dan een uur wachten waarin de muzikanten één voor één hun instrument inpluggen en n’dombolo-deuntjes beginnen spelen, arriveert de voorste linie die bestaat uit vier leadzangers, drie dansers en een ditumbaspeler (een traditioneel Afrikaans percussie-instrument) die uitzonderlijk goed de mutuashi danst. Een van hen begint op het openingsnummer een traditional in het chiluba (een van de Congolese dialecten, nvdr) te zingen, maar zonder echte overtuiging en zonder ook maar even naar het publiek te kijken. Dit tafereel deed me denken aan reggaeconcerten uit het verleden waarin de minder ervaren artiesten even konden ‘oefenen’ voordat de echte sterren het podium beklommen.

Toen ging het volgende muziekstart van start en stapte de al wat oudere leadzanger het podium op. Hij maakte meteen indruk: de onwaarschijnlijke conditie van quarterback op leeftijd, getekend door de jaren en met een wat opgezwollen gezicht, maar uitgedost in hippe baggy pants.

Zijn stem was ongelooflijk: krachtig en toch subtiel. Hij bezat het timbre van een erg uitzonderlijke alt. En hij bracht een lied waaruit ik enkele woorden kon begrijpen: met volle overgave zong hij over de reis van zijn grootouders.

We waren allemaal diep geraakt, ontroerd door zoveel klasse! Een echte les in techniek met onwaarschijnlijke melodieën voor dat soort ritme (mutashi/tshalakae). De gitarist speelde trouwens ook zeer sterk.

Terwijl we onze eerste indrukken deelden, stonden de mensen op om te dansen.

Tussendoor ontdek ik via Twitter dat Denis, de drummer van Girls in Hawaii, deze morgen in Brussel overleden is. Ik vertel het nieuws aan Arnaud (de geluidsman). De muziek van Girls in Hawaii ken ik niet zo goed, maar we hadden wel altijd een goede verstandhouding. Trouwens, ik werkte mee aan de cd van een nevenproject van hun bassist (Hello Cosmos) die deze herfst uitkomt en in het verleden stonden we regelmatig op dezelfde festivalaffiches. En we hebben in 2008 samen een memorabele avond doorgebracht op Octaves de la Musique (de franstalige MIA’s, nvdr) in hun thuisstad Waterloo. By the way, het was op dat evenement dat ik hun technische ploeg heb ontmoet en die werkt sinds ook voor ons (Yves en Peter: stay strong!)

RIP Denis

Mijn gedachten gaan uit naar zijn familie, zijn entourage en naar alle vrienden van deze topband uit de Europese rockscene. Girls is een groep, maar ook een echte familie, dus ik kan mij voorstellen hoe hard het nieuws aangekomen moet zijn. Daarom deze boodschap: STAY STRONG and keep it up!