Eddie Chacon, de latinohunk van ‘Would I Lie to You?’, is terug (en hoe)

Hij zat ooit in een groepje met de bassist van Metallica, scoorde een gigantische r&b-hit in de jaren negentig, en nu heeft hij een comebackplaat gemaakt met de producer van Solange: Eddie Chacon, dames en heren.

‘O god, die zwarte, wapperende manen… Heel erg nineties. Maar het zag er wél goed uit in onze video’s’, lacht Eddie Chacon, ondertussen 56 en met veel kortere en grijzere lokken.

‘Look into my eyes, can’t you see they’re open wide? / Would I lie to you, baby, would I lie to you?’: als je in de zomer van 1992 de radio opzette, was de kans groot dat je het r&b-nummer Would I Lie to You? van Charles & Eddie hoorde. Als je destijds ook naar MTV keek, is de kans even groot dat je je Chacon, met die bretellen, grote oorbellen en lange haren, nog herinnert. Het was vooral de stem van zijn kompaan Charles Pettigrew die het nummer droeg, maar in de clip viel Chacon allicht meer op.

Would I Lie to You? was onder meer in ons land een nummereenhit, maar nadien werd het stil rond het duo, en Pettigrew overleed in 2001 aan kanker. ‘Ik bleef wel, deels achter de schermen, actief als songschrijver, producer en zanger’, legt Chacon uit. ‘Ik had ook af en toe succesjes in landen als Engeland, Duitsland en Denemarken, zoals met mijn goede vriend Tomas Barfod, met wie ik in 2014 de single Happy gemaakt heb. Maar gaandeweg verwaterden al mijn contacten en op m’n eentje raakte ik toch wat verloren en gedesillusioneerd. Je bent maar zo goed als de mensen met wie je samenwerkt, weet je.’

Dat is in het geval van Chacons comebackalbum Pleasure, Joy and Happiness toetsenist en producer John Carroll Kirby, de rechterhand van Solange. Het resultaat is een meditatief, hedendaags én uitstekend soulalbum. ‘Stijlvol’ is ook een woord dat goed bij Pleasure, Joy and Happiness past.

Eddie Chacon: Dank je, dat is een compliment. Mijn jongensdroom heb ik gehad, op mijn 56e mag het allemaal wat matuurder, waarmee ik dus niet oud of saai bedoel. Eerder met de voetjes stevig op de grond, chilled out. Dit is een plaat zoals ik er altijd een heb willen maken, gezongen met rust en levenservaring, een plaat waarvoor je dus eerst 56 moet worden. (glimlacht) De nineties recreëren interesseerde me niet. Het tegenovergestelde van lawaai, zoiets hadden John en ik in gedachten. Door covid is de wereld nu af en toe wat stiller, maar doorgaans leven we in overprikkelde tijden. Pleasure, Joy and Happiness is mijn medicijn daartegen. Puur natuur, ik hoop dat het smaakt!

Hoe ben je bij John Carroll Kirby terechtgekomen?

Chacon: Ik was samen met een bevriende band, Fatal Jamz, op bezoek bij Terrible Records, een klein label uit LA met interessante artiesten in de portefeuille. Toen die meeting voorbij was, vroeg labelrunner Ethan Silverman: ‘And what’s your story, Eddie?’

En een uur of wat later…

Chacon: Zoiets, ja. (lacht) Ethan heeft me voorgesteld aan John Kirby, en wat een kennismakingslunch moest worden, werd een magisch gesprek van meer dan twee uur waarin we volop ideeën uitwisselden. We zaten meteen op dezelfde golflengte.

Je zei daarnet dat je op den duur gedesillusioneerd raakte. Kijk je ook zo terug op die korte hoogdagen van je roem in de jaren negentig?

Chacon: Hoegenaamd niet! Ik koester die fantastische herinneringen en ervaringen in de spotlight. Zo heb ik dankzij het succes van Would I Lie to You? mijn held Leon Ware ontmoet, de songschrijver en producer achter een van mijn favoriete albums, I Want You van Marvin Gaye. En ooit werd ik door Arthur Baker (legendarisch producer, nvdr.) voorgesteld aan Al Green, wat ertoe geleid heeft dat Al in 1993 een nummer van Charles & Eddie heeft gecoverd, Love Is a Beautiful Thing. Wat kan daaraan tippen? Dankzij Charles & Eddie ging mijn jongensdromen in vervulling. Als sinds mijn twaalfde droomde ik serieus van een professionele muziekcarrière.

Je hebt zelfs ooit in een groepje gezeten met wijlen Cliff Burton, bassist van Metallica.

Chacon: Toen ik nog een jonge tiener was, ja. Cliff was op dat moment eigenlijk al een superster: iedereen in de wijk kende hem als die geweldige bassist die alles van Black Sabbath perfect kon naspelen. En onze drummer was Mike Bordin, later van Faith No More. Fly by Night heette ons garagegroepje.

Ik kan me jouw zalvende soulstem daar niet bij voorstellen.

Chacon: Ik eerlijk gezegd ook niet meer. (lacht) Ik ben opgegroeid als de jongste van drie broers, en mijn slaapkamer lag in het midden. Langs de ene kant knalde Led Zeppelin en Aerosmith door de muur, en langs de andere kwamen Marvin Gaye en Al Green uit het behang. Ze hebben me dus allebei geïnspireerd op mijn levenspad. (glimlacht)

Op een bepaald moment liep dat pad via de modewereld, als fotograaf en fashion director. Hoe ben je daarin verzeild geraakt?

Chacon: Per toeval. Een vriend gaf me een goede camera cadeau, ik begon kiekjes te nemen en sommige bladen vonden ze blijkbaar goed genoeg. Niet de grote magazines, maar alternatieve publicaties als Purple Diary, destijds bekend om zijn erotische reportages. Het was niet helemaal mijn wereldje, maar creatief kon ik er mijn ei best wel in kwijt. Uiteindelijk draait het daar om esthetiek, net zoals in de muziek.