Dranouter zaterdag: rain and shine

Mauro @ work. Het was een dEUS om lang te onthouden. © Sven Masschelein

Met dEUS stond vandaag de afsluiter der afsluiters van deze festivaleditie op het programma. En de Antwerpenaren delivered.

16:52 De diepgrijze hemel drapeert dikke motregensluiers over het festival. Máár: niemand die het hoofd laat hangen. Waarom zouden we ook? De dag komt traag op gang, maar de feestelijk verlichte draaimolen achteraan het terrein staat zelden stil. Bovendien worden de strandstoelen en hangmatten ernaast bij wijze van positieve ingesteldheid niet helemáál ontmanteld. Spirit’s up!
Muziek is er natuurlijk ook nog. Wat hebben Teddy Thompson, Solomon Burke, Mose Allison en Bettye LaVette gemeen? Allemaal lieten ze zich door de kundige handen van Joe Henry (zie ook: zichzelf) producen. In dat ronkende rijtje kan nu ook Caroline Chocolate Drops worden bijgezet. Op Genuine Negro Jig, de recenste worp van deze Amerikaanse string band, graait het trio in de rudimentaire, stokoude akoestische countryblues zoals die vanaf het einde van de 19e eeuw in het oosten en het zuiden van de Verenigde Staten werd bedreven. Dat leidde in Dranouter tot een bijwijlen nogal educatief én mercantiel aangepakt uurtje sobere old time music, compleet met panfluit, banjo, autoharp, viool, flat footing-gedans en tal van aansporingen aangaande websites en cd-aankopen. Dubbele gevoelens dus na afloop.

18:08 Merde, die Meuris. Als hij een vat meningen aanslaat – en wanneer doet hij dat niét? – houdt men hem best op stoklengte. Maar wanneer hij op een podium van een muziekgebeuren naar een zweetbad toewerkt, uit alle macht een tamboerijn op zijn borstkas probeert te verbrijzelen, of zijn stembanden naar de rand van permanente beschadiging drijft, mag hem geen duimbreed in de weg worden gelegd. En toch: die decibelbegrenzing hier werkte het eerste halfuur ronduit contraproductief. Máár: Stijn en de zijnen (waaronder Ad Cominotto en Mirko Banovic) vochten terug. Van zijn jongste plaat krijgen we het nochtans niet warm. Songs die zich al tijden in het publieke geheugen hebben genesteld opnieuw gaan opnemen? ‘Whoever it is, I’m against it‘, als we de grote zwartwitte komiek Groucho Marx even mogen parafraseren. Live werkt dit naar ons gevoel beter, zéker als er bescheiden wereldsongs als ‘Satelliet S.U.Z.Y.’, ‘Gigant’, ‘Druk In Leuven’, ‘Een Heel Klein Beetje Oorlog’ en ‘Van God Los’ mee gemoeid zijn. Merde, Meuris was goed.


De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

19:35 Slenteruurtje. Win For Life-lotje oppikken en niks winnen. Asian tapas bikken. Joan As Police Woman in de Kayam een nice and little, in een verrassend scherpe klank gedrenkt (dat belooft voor dEUS straks!) namiddagconcertje horen spelen. Pintje drinken. In de gulle avondzon naar de kerk van Dranouter staren. Ons de moderne jigs and reels van het Ierse Electric Céilí laten welgevallen in de stampvolle Clubtent. Alwéér nieuwe drankbonnetjes kopen en die goed besteden. Life is sweet.


De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

21:15 Ons eerste magische Dranoutermoment was een feit. Tijdens ‘End Of The World News’ wist Tom McRae – de Britse bard wiens mistroostige songs zowat de minst opportune wachtmuziek op de zelfmoordlijn zouden opleveren – van het opgedeelde publiek een onvergetelijke canonzang gedaan te krijgen, zónder dat daar doorzichtige showmanstruuks aan te pas dienden te komen. Geruggensteund door een beslagen band liet hij zowel breed uitwaaierende, potige folkrock op je los (‘Karaoke Soul’, ‘Please’) als sobere en zwartgallige auditieve tableaus (‘Summer Of John Wayne’, ‘Walking 2 Hawaii’). In ‘Still Love You’ smokkelde hij dan weer een flard van Rihanna’s ‘Umbrella’ – neen, geen moment kreeg je de indruk dat McRae je een depressie probeerde op te dringen. Hoezeer de tekst van afsluiter ‘Boy With The Bubblegun’ ook gedrenkt was in vitriool, in Dranouter onthield je toch vooral die magistrale, gevleugelde rockgedaante waarin die song je nek in sprong en er nog làng bleef zitten. Sterk!


De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

23:16 Verwarring alom daarnet. Nadat singer-songwriter Harper Simon (de zoon van) eerder op de dag al had laten weten dat hij te laat zou komen – waardoor hij prompt als allerlaatste in de Club werd geprogrammeerd, ná School Is Cool – bleek dat ook die van Tindersticks niet tijdig op de weide zouden geraken. En dus mocht Simon het publiek in de Kayam eerst nog met een verkorte set entertainen, in afwachting van de landing van de Britten én hun instrumenten. Waarna Tindersticks in de grote tent alweer een prachtconcert ten beste gaf, en School Is Cool ongeveer tegelijkertijd – en dan tóch als afsluiter – de Clubtent inpalmde. Hehe.

02:14 Dé afsluiter onder de afsluiters van deze festivaleditie heette natuurlijk dEUS. Zéker nadat de lichte programmaverschuivingen het enige Belgische concert van de Antwerpenaren iets later dan voorzien zouden laten beginnen, voelde je hoe de anticipatie in de volgelopen Kayam haast tastbaar in de lucht was gaan hangen. En? dEUS delivered. En hoe.

De setlist: een perfect in elkaar gezette greatest hits, waarbij sterkhouders zoals ‘Hotellounge’ of ‘Via’ weliswaar ontbraken, maar temidden van al het wél ten gehore gebrachte eerlijk gezegd niet werden gemist. Want tussen opener ‘Little Arithmetics’ en de laatste bis ‘Serpentine’ passeerde zowat het beste uit àlle dEUS-platen de revue: van ‘Fell Off The Floor, Man’ en ‘The Architect’ over ‘Favorite Game’ en ‘Bad Timing’ tot het door Mauro Pawlowski gezongen ‘Morticiachair’ (oké, het blijft een – heerlijk – buitenbeentje) en ‘Roses’. Met ‘Second Nature’ werd ons slechts één glimp gegund op wat de nieuwe plaat begin volgend jaar brengen zal – een werkstuk dat volgens een gebeten Tom Barman allerlei onberekenbare effecten op oorschelpen, benen en hart zou moeten hebben.

De inzet: nog wat schuifelend aanvankelijk, maar je zag het zelfvertrouwen bij de vijf wél met de minuut toenemen. Oók spannend waren de lichtjes geherboetseerde songs: ‘Theme From Turnpike’ met zijn hoekige, schreeuwerige nieuwe invalshoek; ‘Nothing Really Ends’ met dat zware, doem-achtige coda; de reculer pour mieux sauter-passage in ‘Suds & Soda’; of ‘Serpentine’ in die los uit de pols-versie.

De lichtshow: géén aspect van een concert dat wij doorgaans het bespreken waard achten, maar daarvoor was het uitgekiende, haast Mondriaans aandoende spektakel in Dranouter simpelweg tè indrukwekkend. Horizontale en verticale lijnen, stabiliteit en beweeglijkheid, het rode vlak dat op Barman werd geprojecteerd tijdens ‘Smokers Reflect’, het diepe zwart waarin je de brandende sigaret van de frontman zag opgloeien bij ‘Theme From Turnpike’: het voedde en stuwde de muziek zoals je dat maar zelden meemaakt.

Conclusie? Wij vonden dat het geluid aldoor wat te dof was afgesteld, maar nadien deelde werkelijk niemand onze mening daarin, dus there you go. Alweer een dEUS om láng te onthouden, kortom.



De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content