Dour Dag 4: die hard

De oogjes zijn klein, de oksels zweten, de voeten stinken en het hoofd doet pijn. Maar het bier is nog niet op en de line-up smeekt om een laatste feestje. Dour dag 4: die hard!

09u00: We zijn te ver gegaan gisteren. De oogjes zijn klein, de oksels zweten, de voeten stinken en het hoofd doet pijn. Maar het bier is nog niet op en de line-up smeekt om een laatste feestje. Dour dag 4: die hard!

09u20: Het terug opplooien van een ‘floeptent’ (onze excuses, het correcte Nederlandse woord ontgaat ons volledig) is niet gemakkelijk. We amuseren ons dan ook kostelijk met uitvoerig staren naar onze buren, die dat beest maar niet terug in de tentzak krijgen gepropt. Hi-la-risch.

09u55: Even aanschuiven in de Carrefour-rij. Een ‘echt’ ontbijt hebben we gewoon nodig nu. Na al die rotzooi die we de voorbije drie hebben binnengespeeld is een chocoladekoek of twee zeker aan de orde.

12u00: Op naar de weide. Die laatste rij drankbonnetjes die we gisterennacht in een te enthousiaste bui hadden gekocht moet er nog door. We ploffen neer op de houten vloer van het Club Circuit en vatten er post tot Balthazar begint.

17u00: We plooien. We kunnen niet meer. Onze kleren plakken aan ons lijf. Het is té warm. We zien op tegen de zware tocht huiswaarts. Met spijt in het hart en ietwat verlegen om ons toch-niet-zo-die-hard-gehalte staken we onze vier vuile dagen. Jammer dat we vandaag Dj Kentaro niet meer aan het werk kunnen zien. We zoeken dan maar troost met een filmpje.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Als afsluiter toch nog even nuanceren.

De Dour festivalblog ging voornamelijk over de druggebruikende jeugd. En ja, we konden het hele drugsgebeuren ook gerust genegeerd hebben. Ja, we konden ook rapporteren over de muziek, de ambiance en de rondhuppelende chiromeisjes. Maar dat deden we dan bewust weer niet. We gingen – zoals vooraf aangekondigd – voor de Ultimate Dour Experience. Wij hebben het pad der verderf bewandeld en geschreven over welke drugs we hebben gespot, welke trippende medemensen ons in de armen vlogen en welke comazuipers de EHBO-ers binnenkregen.

Maar Dour festival is uiteraard veel meer dan hierboven beschreven. In Dour heerst bovenal een sfeer van gelukzalig samenzijn. Heus niet iedereen zit er aan de drugs of de drank, en het gros van de festivalgangers zakt af naar Mons om te genieten van een betaalbaar festival dat ‘neen’ zegt tegen supergroepen en ‘ja’ zegt tegen ‘anders zijn’.

Na enkele serieuze floppers begint ook de organisatie van het festival enigszins vorm te krijgen. Campings werden voorzien van voldoende vuilnisbakken, terreinen werden duidelijk afgebakend en zelfs met het onderhoud van de toiletten – die toegegeven nog steeds belachelijk goor waren – viel het al bij al goed mee. Toegegeven, er moest iets gebeuren.

Maar Dour blijft Dour. De subculturen heersen er en de underground muziekgenres komen ’s nachts bovengronds. Vlamingen en Walen dansen er samen tot diep in de ochtend en ja, soms gaat het er een beetje over. Wij blijven (ondanks alles) innig van Dour houden. We deden er muzikale ontdekkingen, we oefenden ons Frans, we probeerden verschillende dansstijlen uit en hey, volgend jaar keren we terug en bekijken we de boel weerom vanuit een andere hoek.

En nog één keer om het af te leren:

”DOUUUUURREEEEEEEEEEUUUUUUUHHH”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content