‘Donker klinkende muziek maken is mijn natuur’

Afgaande op haar muziek is Julia Stone een gehavende ziel. Klagen doet ze niet. ‘Het leven is lastig, maar daar ben ik dankbaar voor.’

Terwijl broer Angus in Byron Bay, Australië al surfend als “nature boy” door het leven gaat, staat Julia Stone (27) in het druilerige Brussel de pers te woord over haar nieuw album. Was haar in 2010 verschenen debuut ‘The Memory Machine’ nog een vluchtig zijprojectje tijdens het succes van Angus & Julia Stone, dan gaat ze met ‘By The Horns’ resoluut haar eigen weg.

Is het niet vreemd, zo zonder Angus op pad?JULIA STONE: Angus en ik zijn zes jaar onophoudelijk bij elkaar geweest. Ik was het zo gewend om die schat bij me te hebben. We gingen dit jaar normaal een nieuwe plaat uitbrengen, maar na onze tournee (in 2011, red.) leek het voor beiden opwindender om onze eigen weg te gaan. Dat is uiteindelijk het enige dat ik van mijn carrière verwacht: dat het opwindend blijft.

Zet je jezelf zo niet extra onder druk?STONE: Ik leg mezelf enkel druk op als ik in de studio zit. Daar spelen is angstaanjagend omdat er iets definitiefs aan is. Je kan niets meer veranderen aan een plaat die af is en het is frustrerend als het achteraf niet helemaal klinkt zoals je in gedachten had. Concerten voelen voor mij veel losser aan. Elke avond zijn er andere mensen en doe je ervaring op.

Een concert lijkt me net veel confronterender.STONE: Zingen is zo gemakkelijk voor mij. Als kind kon ik voor de hele school zingen, zelfs zonder muziek. Crazy shit! Ik had niet eens een sterke stem. Waarschijnlijk werd ik uitgelachen, maar dat deerde me niet.

De Julia Stone op ‘By The Horns’ klinkt anders heel wat minder zorgeloos. Het album is zwaarmoediger dan je werk met Angus.STONE: Zwaarmoedig vind ik een groot woord. Ja, het leven is lastig, maar daar ben ik dankbaar voor. Zo kan ik de mooie momenten beter waarderen. Dat is een positieve gedachte.

Kom, kom. Ik vroeg me de hele tijd af of het wel goed met je gaat.STONE: Echt? Hoe vreselijk! (lacht) Mijn vader vraagt me dat vaak. Dan zeg ik: ‘Ja, natuurlijk! Waarom zou ik niet oké zijn?’ Blijkbaar worden mensen door mij triester dan zou moeten. In het nummer ‘It’s All Okay’ zeg ik nochtans letterlijk dat alles goed is, maar een vriend die het nummer hoorde, geloofde het totaal niet. (lacht) Donker klinkende muziek maken is mijn natuur. Dat heb ik van mijn moeder. Een lachebek hoor, maar als ze zingt, komt er zo veel melancholie los.

Voor deze plaat coverde je ‘Bloodbuzz Ohio’ en werkte je samen met de drummer en de producer van The National. Een fan?Mijn liefde voor The National is groot. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat die cover op de plaat zou belanden. Ik speelde het ooit eens live. Met Thomas Bartlett (producer, naast The National ook Antony & The Johnsons en Martha Wainwright) werkte ik wel bewust samen, omdat ik enorm veel hou van de muziek die hij al producete. Mijn hart breekt ervan.

Dat brengt me bij het gebroken hart. Duidelijk de inspiratie voor de titeltrack ‘By The Horns’.STONE: Die song is een beetje mijn fuck you-song. Ik ben kwaad omdat een relatie zo hartverscheurend eindigde. Toch zing ik ‘I Believe in love‘, en dat meen ik. Ik zie liefde overal, ook door naar jou te kijken. Jij maakt de fijne opmerking dat je met me inzit, ook al kennen we elkaar niet.

Help me even de knoop door te hakken: is Julia Stone nu een fragiele of een sterke vrouw?STONE: Ik zie mezelf niet als het ene of het andere. Ik kan sterk zijn en geweldige dingen verwezenlijken. Soms voel ik me fragiel en ben ik helemaal niet graag onder de mensen. Ik wissel tussen beide verhalen zo snel als een briesje van richting kan veranderen. Jesse Van Pée