Een snuifje hiphop, een schep hipsterpop, een handvol romantiek en drie waanzinnig goede headliners.
Arctic Monkeys
Arctic Monkeys met de handrem op? Welnee. Op de recentste langspeler staan dan misschien meer piano’s dan gitaren, maar de lads uit Sheffield blijven bovenal een rockgroep. Eén woord – ‘Brian’ – volstond om de waanzin te laten neerdalen. Er was een magistraal ‘505’, een ‘Cornerstone’ dat de hartvaten openzette, en bovenal de vaststelling dat de nieuwe Arctic Monkeys ook nog altijd de oude Arctic Monkeys zijn. Zelfs met die goatee van Alex Turner.
Father John Misty
Een heupslag, een draai van de pols, een vingertje in de lucht: niemand krult zo sierlijk op een festivalpodium als Josh Tillman. Hij croonde, u swoonde. Warme saxofonen in Chatteau Lobby #4, het kushandje van Ideal Husband, en ondertussen ‘bedding Taylor Swift every night inside the Oculus Rift’. Een magnifiek optreden van een eigenzinnige bard.
Jlin
Elektronica voor mensen die van drilboren houden. En toch: ergens tussen de schreeuwen en de loodzware beats tekende zich een landschap af waar de wamte van Afrikaanse ritmes heerst. Er gebeurde iets met wie naar Jlin luisterde, maar dansen kan je het niet noemen: ledematen plooiden zich in onnatuurlijke hoeken, lichamen krulden zich door een hondsbrutale trance. En net wanneer je een groove ontdekt had, dook die scherp linksaf. Gedurfd.
LCD Soundsystem
Er was een leven voor en een leven na: voor LCD Soundsystem op Best Kept en erna, bedoelen we. Dance voor muzieknerds: er sloop Kraftwerk in ‘I Can Change’, ‘Barbarism Begins At Home’ van The Smiths dook op in een Chic-cover. Schuchtere popsongs ontpopten zich tot ziendende elektronica, op de maat van een zinderende liveband. ‘All My Friends’ zette een magistraal orgelpunt achter deze editie van Best Kept Secret.
Naaz
U hoort ons niet zeggen dat deze 20-jarige Nederlandse met Koerdische wortels zich wél had kunnen kwalificeren voor het WK, maar tijdens haar thuismatch legde ze met speelse zelfzekerheid minstens vier puntgave popsongs en een leuke Kanyecover in het mandje. Niet door plat op de buik te gaan, wel door goed gemaakte oorwurmen te stofferen met geinige bliepjes en belletjes. Very Naaz!
Slowdive
Zodra de gitaren aan het jengelen gingen, dreef Slowdive op een wolk weg naar hun Souvlaki Space Station. Er was een tot tranen toe ontroerend ‘Crazy For You’, ‘Sugar For The Pill’ verbond wonden waar u niets van af wist. Slowdive is geen ninetiesband die voor de centen nog eens wat nostalgieconcerten speelt: dit is een band in topvorm. Mogen wij nog een paar keer tegen de wall of sound van ‘Catch The Breeze’ knallen?
Superorganism
Het internet snoept al maanden van Superorganism als een mug van een zwetende festivalganger en na drie kwartier peace, love, regenjassen en potentiële wereldhits snappen we dat maar al te goed. Nooit gedacht dat we iets dat klinkt als een collab van The Knife en een kinderkoor aan de psychedelica nog eens headlinerpotentieel gingen toedichten.
The Comet is Coming
De jazzpolitie zou het ruimteschip van tenorsaxofonist Shabaka Hutchings waarschijnlijk uit de lucht schieten, maar voor alle andere muziekliefhebbers serveerde de man een meer dan behapbare midnight snack, met dank aan van de vuiligheid samengeklitte synthtapijten en een splinterbom van een drummer die zich los naar een whiplash speelde.
The National
Matt Berninger en co hielden het relatief rustig, maar saai werd het nooit tijdens onze reis door het fake empire, dat sinds kort ook verblijfsvergunningen uitreikt aan gitaarsolo’s op z’n Slash en outro’s op z’n freejazz. Deze band staat op de top van haar kunnen en heeft geen conceptplaat of nieuwe baarden nodig om te tonen dat ze op elke plaat de grenzen van hun rijk weer wat meer oprekken. De muziek sprak, wij zongen mee of zwegen vol bewondering.
Vince Staples
Vince Staples dook als een duiveltje uit een doosje. ‘Can a motherfucker breathe?’ Staples had geen recht van klagen, want een uur lang deed hij zelf naar adem happen. Zo manisch als hij over het in rook gehulde podium sloop, zo genadeloos dwong hij Best Kept op de knieën. ‘Real nigga shit’ declameerde hij – en hoe. Van beukende techno over wulpse clubbeats, met vooraan een briljante volksmenner. ‘I just wanna be Da Vinci, baby.’ Gezien, Kendrick?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier