Van een traprapper die wil meedingen naar de Nobelprijs voor de Vrede tot zeven tot inkeer gekomen hooligans die weten hoe je een wild, militant en theatraal krautrock- en postpunkfeestje bouwt: dit is het Dour-parcours van Knack Focus.
Sheck Wes (woensdag, 22u15, Boombox)
Zijn Mo Bamba, een monsterhit met 450 miljoen Spotify-plays, wordt ongetwijfeld een van de grootste meezingers van Dour. Maar deze twintigjarige traprapper is meer dan een onehitwonder, dat bewees hij met zijn debuutalbum Mudboy. Hij deelde al het podium met Drake, tekende bij de labels van Travis Scott en Kanye West en Louis Vuitton stuurde hem de catwalk op. De volgende af te vinken stappen op het to-dolijstje van Sheck Wes: zo veel mogelijk awards winnen, een succesvolle NBA-speler worden, de wereld redden met zijn muziek en de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst nemen. U mag van geluk spreken dat hij nog een gaatje in zijn agenda heeft gevonden voor zijn eerste show op Belgische bodem.
Yaeji (woensdag, 22u45, La Petite Maison dans la Prairie)
Yaeji palmt op de openingsavond het podium van Dour in. De Koreaans-Amerikaanse producer groeide de jongste jaren uit tot een internationale sensatie dankzij haar dromerige elektronica en opvallende stemgeluid.
Vladimir Cauchemar (woensdag, 23u15, Boombox)
Deze geheimzinnige dj geeft zijn identiteit noch zijn nationaliteit prijs omdat hij naar eigen zeggen ‘gezocht wordt door Interpol’. Wij vermoeden dat hij uit Frankrijk komt of toch op zijn minst Franstalig is – of waarop wijzen zijn samenwerkingen met onder meer Lomepal en Roméo Elvis en zijn activiteiten bij het Ed Banger-label van onder meer Justice en Mr. Oizo anders? – en weten zeker dat hij ‘medieval house’ maakt met heel, heel veel blokfluiten. Op Dour kunt u uw favoriete dansbare nachtmerrie eenmalig aan het werk zien aan de zijde van producer Todiefor.
Jpegmafia (donderdag, 17u30, La salle polyvalente)
Geen louche dealer in jpegbestanden, wel een pisnijdige rapper. Barrington Hendricks maakt onder het alter ego Jpegmafia energieke en lawaaierige hiphop op het snijpunt van Death Grips, Denzel Curry en Danny Brown. Hij brak vorig jaar definitief door met Veteran, volgens velen een van de beste platen van 2018. Laat u vooral niet misleiden door ’s mans liefde voor vermakelijke titels als I Cannot Fucking Wait until Morrissey Dies en Does This Ski Mask Make Me Look Fat? en referenties naar Home Alone. Jpegmafia rapt compromisloos over racisme, zijn tijd in het Amerikaanse leger, Trump en de donkere krochten van het internet. Zijn liveshows ontsporen in destructieve feestjes waarop de gastheer uiteindelijk geradbraakt uit een moshpit klautert. Damn, Peggy!
Jimothy (donderdag, 20u45, Le Labo)
Hij draagt snobistische merkmode en zegt in zijn leven welgeteld één boek te hebben gelezen, maar de internetpop van de Brit Jimothy is wél verdomd catchy. Op Dour komt hij – allicht bijna intonatieloos – rappen over het Londense metrosysteem, Burberry-sokken, de gevolgen van drugs en het belang van een overzichtelijke agenda.
Tommy Cash (donderdag, 22u30, La salle polyvalente)
Tommy Cash wordt ook weleens de Kanye West van Estland genoemd. Hij maakt knettergekke postsovjetrap met referenties naar Scatman John en samples van Enya. Wentel u op Dour dus maar in een badje van postironie.
Martha Da’ro (vrijdag, 16u, Le Labo)
U kende Martha Canga Antonio tot voor kort vooral als de actrice uit Black, Over Water en Baptiste. Deze zomer heeft de Mechelse andere plannen, namelijk als Martha Da’ro door uw festivalzomer stuiteren. En daarbij kon ook een passage op Dour uiteraard niet ontbreken.
Koffee (vrijdag, 17u30, La salle polyvalente)
Wie eerst nog een stevige shot muzikale cafeïne nodig heeft, moet bij Koffee zijn, de piepjonge Jamaicaanse die de reggae nieuw leven inblaast met haar catchy dancehallbeats en geëngageerde teksten.
Flavien Berger (vrijdag, 19u45, La Petite Maison dans la Prairie)
Psychedelische, softe electro met een kwinkslag en de honingzoete stem van deze 32-jarige autodidact (zijn eerste muziek maakte hij via een game op PlayStation) eroverheen gedrapeerd. Denk aan een zonsondergang aan de Côte d’Azur of op Ibiza. Zijn derde album Contre-Temps (2018) is een regelrechte voltreffer.
Claire Laffut (vrijdag, 20u30, Le Labo)
Zangeres, schilderes, actrice, modeontwerpster: de bijna 25-jarige Claire Laffut is het allemaal. Ze is afkomstig van het Waals-Brabantse platteland maar woont al meer dan zes jaar in Parijs, waar ze Franstalige pop maakt die – haar woorden – ‘zoet als een citroentaartje met meringuetopping’ klinkt. Ha, een nieuwe Angèle, horen we u denken. Klopt niet helemaal. Ja, net als de jongste Van Laeken geeft ze de term ‘chanson’ een nieuwe, hedendaagser definitie. Maar bij Laffut komen er ook Afrikaanse ritmes, bossabeats en zelfs scheutjes techno aan te pas, en verder worden King Krule en Sade als referenties aangehaald. Een tikkeltje arty, maar ook en vooral ongemeen dansbaar.
Rae Sremmurd (vrijdag, 22u45, The Last Arena)
Rae Sremmurd, de rappende broers achter internethits als Black Beatles, werkte samen met zowat alle grote hiphopnamen, van Nicki Minaj tot Pharrell Williams. Op Dour doen ze het met hun tweetjes, maar dat zal de pret zeker niet drukken.
Tirzah (zaterdag, 17u45, La Petite Maison dans la Prairie)
Ze is niet goed in promo voeren en houdt het ook op het podium graag low key, maar zoals de Britse Tirzah Mastin zelf ooit zei: ‘You don’t have to be loud to move forward.’ Hoeveel kracht er uitgaat van haar minimalistische, druggy undergroundschijven en haar nineties guilty pleasure-r&b, ontdekt u zaterdag in de vroege avond op Dour.
Viagra Boys (zondag, 18u, Le Labo)
Ook Viagra Boys brengen een bezoekje aan Dour. Laat u niet misleiden door hun bandnaam, macho imago en luide postpunk, want de Zweden hebben een verrassende missie: het patriarchaat omverwerpen met hun muziek.
Vendredi Sur Mer (zondag, 19u, La salle polyvalente)
Hijgerige vocals, volzinnen die langs getuite lippen rollen alsof ze in een cornet d’amour gedrenkt werden, vederlichte electro die je meeneemt naar de stranden van Saint-Tropez: Vendredi sur mer vangt op haar debuutalbum Premiers émois alles wat Franse synthpop zo verleidelijk maakt. Wat daar zo bijzonder aan is? Charline Mignot komt uit Zwitserland.
Fat White Family (zondag, 22u15, Le Labo)
‘I believe in something better’, klinkt het knarsetandend op hun jongste elpee Serfs Up!, de plaat waarmee deze bende uit Londen een geslaagde doorstart maakte. Dat was nodig, want bijna was de band rond zanger Lias Saoudi, toetsenist Nathan Saoudi en gitarist Saul Adamczewski geïmplodeerd onder de harddrugs, baldadigheid en broedertwisten. Maar kijk, Fat White Family 2.0 is clean(er), volwassen(er) en heeft ook live zijn zaak (meer) op een rijtje dan vroeger, zo konden we onlangs vaststellen op Best Kept Secret. De Dourbezoeker mag zich dus opwarmen voor een wilde, militante, theatrale, door zeven tot inkeer gekomen hooligans aangezwengelde krautrock- en postpunkparty.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier