De zanger van Birds That Change Colour liet een videoclip maken van zijn vaders vakantiefilmpjes

Voor de clip van Juicy Lucy, de nieuwe single van Birds That Change Colour, doopte zanger Koen Kohlbacher de vakantievideo’s van zijn vader onder in de psychedelica. ‘Dit is het nummer waarop we loosgaan aan het einde van de repetitie.’

‘Het zou armoedig zijn mochten we altijd op hetzelfde nageltje blijven kloppen’, lacht Koen Kohlbacher, zanger en songsmid van Birds That Change Colour, als we hem vragen of hij bewust elke plaat van koers wijzigt. Na een debuut dat Britse sixties ademde en een pure folkplaat als tweede worp, heeft het nieuwe album van de vogels, Nova Albion, een typisch Californische vibe. Het is volgens Kohlbacher ook een echte bandplaat geworden. ‘Daar heb ik de nummers alleszins op geselecteerd: de rustigere tokkelsongs hield ik apart, voor als ik optreed met jazzgitarist Peter Verhelst of met zangeressen Nathalie Delcroix en Naomi Symons. Het wat meer onstuimige werk hoor je in Nova Albion.’

Juicy Lucy, de nieuwe single, is daar een prima voorbeeld van, met zijn lekkere twang in de gitaren en zijn ritmesectie in vakantiemodus. ‘Het is ons speelmaatje geworden, zo’n nummer waar we aan het einde van de repetitie nog één keer op loosgaan. Het is de fanfare die de circustent binnenkomt, vandaar dat het ook meer achteraan de plaat staat, om ernstige nummers als Born Old niet te overschaduwen’, grijnst Kohlbacher.

De videoclip voor het nummer vond Kohlbacher in… zijn eigen huis. Meer zelfs, die lag daar al vijftig jaar. ‘Mijn vader heeft in 1967 en 1968, dus ook tijdens de Summer of Love, een roadtrip gemaakt door Amerika. Hij wilde zijn broer en schoonzus bezoeken, die naar Californië geëmigreerd waren, en Molokai zien, het eiland waar pater Damiaan gestorven is. Heel die persoonlijke queeste heeft hij vastgelegd met zijn Super 8-camera.’

Kohlbacher zag de beelden één keer, als kind, waarna ze bijna vijf decennia in de kast verdwenen. De zanger liet ze even geleden digitaliseren. ‘Een aangrijpend moment’, herinnert Kohlbacher zich. ‘Dat is familiegeschiedenis, hé, bijna archeologie.’

Monteur Raf Linmans monteerde de beelden van majoretten, oneindig lange autostrades, surferboys en zonnende deernes tot een psychedelische video. ‘De clip en het nummer worden verbonden door het roadtripgevoel’, vindt Kohlbacher. ‘Die voet op het gaspedaal die je ziet, dat zegt het allemaal: het gaat over vrijheid en plezier, of je die nu vindt in reizen of liedjes maken.’

Vader Kohlbacher heeft zijn zoon duidelijk besmet met twee microbes: de sixties en de VS. ‘Toen ik jong was, wilde ik de nieuwe Bob Dylan of Woody Guthrie worden. Of een oude bluesman, die op zijn front porch zit met zijn gitaar en een lege whiskyfles over de snaren laat glijden. Uiteraard is dat beeld van Amerika niet meer up-to-date, maar ik geef graag toe dat ik een nostalgicus ben.’

‘Mag ik nog één familieverhaal vertellen?’ Uiteraard mag Koen Kohlbacher dat. ‘Mijn vader werkte tijdens zijn reis in een carwash, om zijn vlucht naar Molokai te betalen. Op een dag kwam Neil Young zelve daar om binnen om zijn auto te laten wassen. Vader had toen net Buffalo Springfield Again gekregen, de tweede plaat van Buffalo Springfield waarop uiteraard Neil Young meespeelde, en vertelde dat tegen de meester zelf. Waarop die stomverbaasd was dat een Belg dat album kende. Hij heeft mijn vader toen uitgenodigd om langs te komen bij hem thuis. Helaas was hij niet thuis op het moment dat mijn vader aanbelde.’