De nieuwe van Brian Eno-poulain en Oscar and the Wolf-producer Leo Abrahams en onze 3 andere albums van de week

Deze week eist Leo Abrahams – afkomstig uit de Brian Eno-clan, en producer van de laatste worpen van Oscar And The Wolf en The Van Jets – zijn eigen etiket op, zet Jonny Greenwood nog eens in de verf dat hij en niet Thom Yorke de avonturier is bij Radiohead, en laat De Held horen van klein en bescheiden te houden.

Studiomuzikanten: meestal zijn het discrete, efficiënte krachten. De Navy SEALs van de muziek, pro’s die in de schaduw het moeilijke werk opknappen. Leo Abrahams is zo’n elitesoldaat, maar ook producer van Oscar And The Wolf en Wild Beasts.

Af en toe mogen ze mee op (of naast, of onder) het podium met stadiongroepen als U2 en Muse, soms groeien ze zelf uit tot sterren. Neem nu Toto, ervaren studiorotten die zelfs na hun doorbraak meespeelden op Michael Jacksons Thriller, of Booker T. & the MG’s, begonnen als anonieme sessiegroep ten huize Stax Records en ruggengraat van vele soulklassiekers. Maar voor de doorsneemuziekliefhebber zijn ervaren huurlingen als Hal Blaine, Carol Kaye en James Burton nobele onbekenden.

Leo Abrahams, ooit door Brian Eno gerekruteerd in een gitaarwinkel, bengelt tussen beide kampen. De 38-jarige Londenaar leverde hand- en snaardiensten voor de briljante kletskop, maar speelde ook in de achterhoede van onder meer Paul Simon, Ed Harcourt, Pulp, Florence + the Machine, Marianne Faithfull en Grace Jones. Tegelijk ontpopte hij zich de voorbije jaren tot een begenadigde producer, met op zijn cv albums als het uitstekende Present Tense (2014) van Wild Beasts, Caustic Love (2014), de jongste worp van Paolo Nutini, en twee Belgische toppers: Entity (2014) van Oscar And The Wolf en Welcome to Strange Paradise (2015) van The Van Jets. Een man met connecties, die met Daylight niet voor het eerst – dit is zijn achtste soloplaat – maar wel terecht aandacht voor zichzelf opeist.

Wie deel uitmaakt van Eno’s theekransje schuift aan bij een select gezelschap, waaronder Roxy Music, David Bowie, Talking Heads, Laurie Anderson en Devo. Referenties die van pas komen bij de strak gestileerde no wave, avant-gardepop en postrock van Abrahams, soms vervat in heldere instrumentals die kraken als een vers gestreken overhemd, soms uitgewerkt tot dynamische songs zoals het aan Sparks herinnerende Chain en opener Halo Effect, waarin Afrikaanse gitaarmotiefjes rond een mechanische cadans fladderen, als nachtvlinders rond een oplichtende obelisk uit plexiglas. Dual en De Milo verkennen dezelfde grillige electronica als Jon Hopkins, dat andere vooraanstaande lid van de huidige Eno-clan. In 2010 releasten Hopkins, Abrahams en Eno samen het album Small Craft on a Milk Sea, maar Daylight is – ondanks een zekere koele afstandelijkheid – een veel minder claustrofobisch gebeuren.

De mosterd van de mentor is scherp aanwezig, maar Leo Abrahams verdient zijn eigen etiket. Proeven! (JB)

Dat wel hij en niet Thom Yorke de muzikale avonturier is bij Radiohead zet Jonny Greenwood nog eens beeldig in de verf met Junun, een ontroerend mooie verbroederingtussen culturen en religies.

De naam van de Israëlische componist/poëet Shye Ben Tzur staat niet toevallig als eerste op de hoes. Tzur woont in India, zingt Hebreeuws en Urdu, en componeert qawwali’s, de spirituele soundtrack van de soefimoslims. Zijn bonte mengeling van Arabische, Indische en Hebreeuwse klanken is een kolfje naar de 38 handen van The Rajasthan Express, Greenwood blijft met subtiele beats en sfeermakerij in de schaduw. En dat alles opgenomen in een 15e-eeuws fort. Ideetje: laten we minder bommen en massaal veel exemplaren van Junun droppen boven Syrië en Irak. (JB)

Of hij nu echt de snelste pianist ter wereld is of niet – 19 noten per seconde, zegt hij zelf – doet er eigenlijk niet toe. Lubomyr Melnyk moet u ontdekken. Dat is nu makkelijk mogelijk dankzij de platenstal van waaruit onder meer Nils Frahm al enkele jaren furore maakt.

De 67-jarige Oekraïner is de bedenker/vaandeldrager van de continuous music, een techniek waarmee hij noten aan elkaar vlecht tot een soort draperie van geluid. ‘Muur’ zou zijn lyrische en fragiele spel oneer aandoen. Die 19 noten per seconde haalt Melnyk trouwens nergens op Rivers and Streams, maar ’s mans vindingrijke vingervlugheid werkt wel als een maalstroom, als hypnose via de oren. ‘Mijn vingers bestaan niet meer’, beweert de bebaarde veteraan als hij zijn muziek moet omschrijven. Godzijdank heeft hij ongelijk. (JB)

De Held is nog altijd Jo Jacobs, gitaarbouweruit Hasselt en chroniqueur van het bijzondere alledaagse. Het eerste lief. Het nieuwe lief. Een ruzie. Frustratie. Als een afgezant van Bond Zonder Naam komt hij zo goed als persoonlijk aan huis met sober en aandoenlijk gefilosofeer, een superdeluxe versie van de aloude spreukenverstrekker. De occasionele meligheid neem je erbij: ‘Ik dacht dat ik verloren was / Tot je me elke keer weer vond.’

De Held houdt van klein en bescheiden, en dat siert hem. Door de bloedmooie tokkelsong Het gras is altijd groener zweeft een wolk ambient, vogels fluiten een coda. Maar ondanks knap gitaarspel – het bluesy Stoffer en blik, het instrumentale Flashback – komen sommige songs niet uit hun informaliteit los. Wat meer pretentie mag, een held komt daarmee weg. (KB)