De marina in Lady Linn: ‘Steek mij in een dancing en ik leef op’

© Roën Lommelen / GF
Bart Cornand
Bart Cornand Redacteur Knack

Vijftien jaar geleden kocht ze een bolletjesjurk bij Zara en maakte ze Mad Men-jazz. Vandaag keert ze met de bigbandplaat Black Swan terug naar haar begindagen. Een gesprek met Lady Linn, tussen moederschap en Lola van de Copacabana.

Een Vlaams café, een glas whisky, een wat uitgebluste vrouw met een pluim op haar hoofd. En dan een baslijn, een malse Motowngroove die stilaan een paar blazers op gang trekt. Wiegende heupen, dansend volk, de oempf van een volle bigband en dan nog pluimen, nog!

Kijk, daarom vinden wij Loneliness, de single en de bijbehorende clip van Lady Linn, zo lekker – en bij uitbreiding het hele album Black Swan. Vanwege het gebrek aan pretentie, met de ambitie van glimmend koper.

Vijftien jaar na de oprichting van haar Magnificent Seven, de Eddy Grant-cover I Don’t Wanna Dance, twee jazzy albums en een elektrocarrière laat Lien De Greef (37) wat op zich wachten. Dat krijg je dan, als je van Gent naar de Laarnse boerenbuiten gaat wonen.

‘Het is de perfecte plek voor wie met een baby door een bos wil wandelen’, zegt ze. ‘Ik ben ook in dorpen opgegroeid, en dat leven blijft me aantrekken. Maar de voorbije dagen zat ik in Parijs, en daar wordt mijn andere kant wakker. Dat spanningsveld tussen stilte en drukte typeert mijn leven – én mijn werk, ja. Maar laat me in deze fase van mijn leven maar even ademen in Laarne.’

Steek mij in een dancing en ik leef op. Ik beken: ik ben een halve marina.

Hoe kijk je terug op je vroege succes met de Magnificent Seven?

Lady Linn: Wat een heerlijke tijd. Ik zat nog aan het conservatorium, en ik was wild van bigbandswing. Zo’n eigen band, meestal goed voor een man of zestien, was wat te hoog gegrepen, dus probeerde ik het met vier blazers. Ik plunderde beroemde platen en schreef de partituren uit. Mensen als Stan Kenton en Duke Ellington werden een obsessie.

De Belgische jazzscene zag er toen heel anders uit.

Lady Linn: Klopt. Aan het conservatorium waren we ondergedompeld in de jazz, en we probeerden die oudere vorm levendig te houden. Ook letterlijk: mij was het erom te doen dat we dat live zouden brengen. Mensen waren snel mee, maar we voelden ook dat we niet helemaal au sérieux werden genomen omdat we dicht bij de bestaande arrangementen bleven. Na vier jaar ben ik eigen nummers gaan schrijven, in die geest maar met wat pop en soul ertussen. Dan zet je als muzikant toch een stap vooruit. We werden al snel retro genoemd, maar daar was ik het niet mee eens. Ik wilde de oude muziek niet kopiëren, en mijn teksten pasten evenmin in het idioom. Ach, dat retrolabel had natuurlijk ook te maken met de kleren. Ik zei tegen de jongens: ‘Trek allemaal een kostuum aan, dat is het makkelijkst.’ En ik had één bolletjesjurk van de Zara, waar ik vier jaar mee heb opgetreden. (lacht) Mensen vonden het allemaal heel doordacht, maar dat was niet zo.

Op Black Swan gebruik je de bigband niet als schetterorkest, maar kies je voor klankkleuren.

Lady Linn: Voilà. Ik ben Michael Bublé niet, hè. Muzikanten uit de band hebben de arrangementen geschreven, en hebben de sound naar hun hand gezet. Eigenlijk was ik een andere plaat aan het schrijven. Het schoot weer alle kanten uit. Ik voelde dat er een paar classic songs tussen zaten, maar andere schoven richting elektronica. Rond die tijd werd ik door trombonist Marc Godfroid uitgenodigd om met een bigband werk van Ella Fitzgerald te brengen. Ik heb daar de longen uit mijn lijf gezongen. Moeilijk, uitdagend, heerlijk! Toen wist ik: laat ik nu maar eerst de bigbandplaat maken waar ik al zo lang van droom.

Als ik in een clip een rol mag spelen en erover kan gaan, amuseer ik me te pletter.

Je bent een jazzmens. Waar komt je fascinatie voor elektronica vandaan?

Lady Linn: Ik ben ooit begonnen bij Bolchi, wat elektronisch was. En ik zing al vijftien jaar bij Red D, een van de meest gerespecteerde house-dj’s. Ik heb altijd op dancefestivals gestaan, ging vroeger stevig uit op ninetieshouse. Ik beken: ik ben een halve marina. Steek mij in een dancing en ik leef op. Mensen schrikken daar altijd van. (schatert) Weet je, het is óók black, het is power, het is energie, het is groove. Net als soul, net als bigband.

In het nummer Black Swan komen jouw muzikale werelden samen. ‘Once I was a black swan,’ zing je, ’then I dove into the white foam.’ Een bekentenis over je muzikale keuzes?

Lady Linn: Dat vat het moment in mijn leven samen, ja. Ik wilde met dit album gewoon mijn zin doen, zonder me zorgen te maken over de business of de trends van het moment. De jazz omarmen. Dat was ik even kwijt, ja.

En dan toch: with a twist. Loneliness, met zijn magnifieke clip, laat een rebels meisje van 37 zien.

Lady Linn: Als ik in een clip een rol mag spelen en erover kan gaan, amuseer ik me te pletter. Wacht even. Eigenlijk was ik hier gewoon mezelf. (lacht) Ik voelde me fantastisch in die outfit. Ik ben naar de Showbizzshop in Lokeren gereden – dat bestáát dus – en vond alles wat ik nodig had. Pluimen! Glitter! Even was ik een showgirl die het spoor bijster is. Lola van de Copacabana. De max. We hebben ons die dag kapot geamuseerd. Een café gehuurd, gratis drank voor iedereen, en dansen! Ja, ik ben moeder, ja ik woon op de buiten. Maar af en toe moet een meisje een pluim op haar hoofd zetten en gáán.

Black Swan

Uit bij Caroline. Lady Linn & Her Magnificent Bigband treden op zaterdag 22/12 op in De Roma, Antwerpen. Alle info: deroma.be

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content