Eppo Janssen:
...
Hij is de programmator van Pukkelpop, maar het is vooral tijdens die zestien jaar dat hij het StuBru-radioprogramma Duyster samenstelde dat Eppo Janssen zich aan post-rock laafde. 'In 2003 kozen we met Duyster voor het eerst onze essentials van het jaar. Ook Girls Beware! van De Portables zat daar toen tussen. Die band maakt mooie popnummers - ooit coverden ze Soldiers Of Love van Lilianne Saint-Pierre: prachtig! -, maar die saboteren ze met bizarre klanken, bubbelende elektronica en dubritmes. Zo scheppen ze een sfeer die perfect bij het zondagavondgevoel van Duyster paste. Een sfeer die ik ook altijd bestempel als post-rock.''Girls Beware! bulkt van zulke tegendraadse popnummers. Zoals Hawaii, het Portables-nummer dat wij het meest gedraaid hebben. Maar er staan ook enkele post-rocknummers pur sang op. Dan denk ik vooral aan het drieluik Flash, een muzikaal thema dat aan het begin, in het midden en op het einde van de plaat terugkeert, als een soort leidraad. Ook Attack Of The Drones is sterk: daarin bouwt De Portables acht minuten lang de spanning op, en dan volgt er een grootse ontploffing van elektronica.''De Portables hadden volgens mij veel bekender kunnen zijn, maar het is een eigenwijze bende. Ze doen maar wat. Als ze te groot dreigen te worden, dan saboteren ze zichzelf nogal eens graag. Maar de band blijft goede platen uitbrengen. Mocht The Killing Horizon van vorig jaar niet zo jong zijn, kwam die zeker ook in aanmerking.'Post-rockervaring genoeg bij Luc Lievens, die al dertien keer de affiche van het Dunk!-festival samenstelde. Bij de programmatie laat hij zich vooral leiden door zijn buikgevoel: 'Ik moet een album vóélen. En de albums van Steak Number Eight voel ik, stuk voor stuk. Waarom ik dan voor hun debuut When The Candle Dies Out... kies? Omdat het zo'n iconische plaat is.' 'Steak had toen, in 2008, net goud gepakt op Humo's Rock Rally. Een merkwaardige prestatie, want de Wevelgemse band was nog piepjong - frontman Brent Vanneste was pas vijftien - en nooit eerder won een post-rockband de Rock Rally. Een breder publiek kwam daardoor in aanraking met een stroming die in de niche leeft. Dat deed het genre goed.''Het moet wel gezegd: het geluid van Steak Number Eight kan evengoed post-metal genoemd worden. De band zit ergens in de grijze zone tussen post-rock en post-metal. Een song als The Sea Is Dying is traag en stevig. Post-rockgewijs bouwt de band spanning op tot een intense uitbarsting. Vanneste zingt ook, maar ik beschouw zijn stem voornamelijk als een instrument: hij brult zo hard dat zijn teksten toch nauwelijks te verstaan zijn.''We haalden Steak Number Eight in 2012 voor het eerst naar het Dunk!-festival. Ze speelden een verpletterende show. Ze waren slecht gezind toegekomen, maar gaven zich honderd procent op het podium. Dat debuut, die liveshows, die latere platen: alles wat ze doen knalt. Het maakt Steak Number Eight tot een van de groten van de Belgische post-rock en post-metal.'Geen betere Belgische post-rocker om dit lijstje te vervolledigen dan Brent Vanneste himself, zeg dat Luc Lievens het gezegd heeft. 'Met Port Sunshine heeft Motek mij een volledig nieuwe wereld doen ontdekken. Authentiek, bloedeerlijk: dat album veranderde de manier waarop ik muziek benaderde. En niet alleen die van mij, want onze drummer Joris Casier heeft die plaat ook grijsgedraaid.''Port Sunshine kwam uit tijdens een moeilijke periode in mijn leven. Ik was vijftien en had net mijn broer verloren. Moteks album hielp me dat verlies te verwerken. Ik ben in die tijd ook naar verschillende optredens van Motek gaan kijken. Die waren altijd meeslepend.''En natuurlijk moeten we het hebben over de prachtige single Tryer. Dat moet een van de enige post-rocknummers zijn die ooit in de top drie van de Afrekening hebben gestaan. Er was niets cool aan Tryer. Het was oprecht. Dat zo'n song dan toch een groot publiek bereikte, vond ik echt bijzonder. Tot op vandaag blijft dat nummer mij raken.'Het Dunk!-festival vindt plaats van 25 tot 27 mei in Zottegem. Alle info: dunkfestival.be.
