“If you don’t see me / I don’t see you“, zong Courtney Barnett in ‘Dead Fox’. U merkt het, de zangeres uit Melbourne hanteerde een logica waar geen speld tussen te krijgen viel. Met haar gte en intelligente popsongs wist ze in Kiewit probleemloos de hele Clubtent in te pakken.
‘I’ve Got A Friend Called Emily Ferris’, ‘How to Carve A Carrot into a Rose’, ‘Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I just Sit’. Het mag duidelijk zijn: Courtney Barnett houdt van lange titels. Want waarom zou je met twee woorden spreken als je het ook in, pakweg, tien kunt zeggen? Bovendien geeft de zangeres blijk van humor en zelfrelativering en dat zijn nu net enkele van de kwaliteiten die haar liedjes zo beluisterenswaardig maken.
Barnett, een geestesgenote van Barbara Manning en de jonge Liz Phair, behoort tot de interessantste indie-chanteuses die de jongste jaren zijn opgestaan. Aanvankelijk maakte ze deel uit van Australische bands als Rapid Transit en Immigrant Union, maar sinds ze onder haar eigen naam opereert is ze spelenderwijs tot een internationaal fenomeen uitgegroeid.
Eigenlijk hadden we van la Barnett een charmant rammelend optreden verwacht, maar de artieste, die op Pukkelpop werd bijgestaan door een drummer en een bassist en zelf de elektrische gitaar beroerde, klonk potig en strak. Een song als ‘An Illustration of Loneliness’ bleek zelfs op soepele Stonesriffs gemonteerd te zijn. Barnetts woordenvloed deed soms een beetje aan Dylan denken, terwijl ze zich met haar monotone zangstijl manifesteerde als een vrouwelijke Lou Reed.
Hyperventilatie
Het hondsbrutale ‘Nobody Really Cares If You Don’t Go To the Party’ hield het midden tussen garagerock en sixtiespunk en zou op het repertoire van Iggy Pop of Steve Wynn niet hebben misstaan. Maar haar beste nummers spaarde Courtney Barnett op tot het einde van haar set. ‘Avant Gardener’, over een hyperventilatie-aanval, werd in 2013 door de gerenommeerde muziekwebsite Pitchfork nog uitgeroepen tot beste track van het jaar en ‘History Eraser’, waarmee de zangeres aan het begrip stalinisme een geheel eigen invulling gaf, viel elders een soortgelijke eer te beurt.
Wie erbij was op Pukkelpop begreep meteen waarom. Barnett beheerste alle kneepjes van het songschrijversvak en hoefde zich ook als no nonsense-performer door niemand de les te laten lezen. We hebben net nog met de deliberatiekamer gebeld en het verdict luidt: met vlag en wimpel geslaagd. Het is maar dat u het weet.
Dirk Steenhaut
Het fotoverslag van Courtney Barnetts optreden vind je hier.
