Couleur Café @ Thurn & Taxis, dag 2: ‘Make it funky!’

Na de druilerige openingsavond, bleef het tijdens de tweede dag van Couleur Café gelukkig droog. Dat kwam de gemoedelijke sfeer van het festival alvast ten goede. Met de publieksopkomst zat het alvast snor: ook nu mochten de organisatoren het bordje ‘uitverkocht’ boven halen.

Wie naar Couleur Café gaat, komt soms voor verscheurende keuzes te staan. De optredens overlappen elkaar of verlopen simultaan, waardoor je als muzikale veelvraat voortdurend van het ene podium naar het andere rent om van alles een stukje mee te pikken, waardoor je haast per definitie een verbrokkeld beeld krijgt van het aanbod. Wij zapten ons dus noodgedwongen een weg door het programma en lieten ons daarbij leiden door onze eigen voorkeuren. Geen Zaz, Andy Allo of Macklemore in dit verslag dus, maar wel vijf hoogtepunten uit ons persoonlijke parcours.

• FAT FREDDY’S DROP (Titan, 19u15-20u45)

PLUS: Het achtkoppige Fat Freddy’s Drop is één van de populairste bands uit Nieuw-Zeeland en zijn optreden op Couleur Café viel toevallig samen met de release van zijn derde cd ‘Blackbird’. Het geöliede gezelschap, aangevoerd door zanger Joe Dukie, beschikte niet alleen over een uit de kluiten gewassen blazersectie, maar ook over een DJ en speelde een uitgekiende mix van dubreggae, r&b, souljazz en raggamuffin. Occasioneel trad een MC naar voren die zich aan een rap waagde of werd een beat gelanceerd die zachtjes tegen je middenrif aanbotste. Op hun meest funky momenten deden deze kiwi’s ons een beetje denken aan de Average White Band van weleer (herinner u ‘Pick Up the Pieces’). In ieder geval blonk hun pretentieloze set uit door speelplezier en vakmanschap.

MIN: Fat Freddy’s Drop bestond uit prima muzikanten, die het publiek in een oogwenk in de juiste sfeer wisten onder te dompelen, maar een sound produceerden die zeker geen aanspraak kon maken op originaliteit. Echt dwingende songs kregen we zelden te horen: ze gingen het ene oor in en het andere uit.

QUOTE: “Wij vinden het een grote eer voor jullie te mogen spelen.”

HOOGTEPUNT: ‘Fire’

QUOTERING: 3/5

• XAVIER RUDD (Univers, 20u15-21u15)

PLUS: De Australiër Xavier Rudd is geen doorsnee folkie. Als onemanband en begaafd multi-instrumentalist deinst hij zeker niet terug voor een beetje multitasking. Zo zagen we hem tegelijk drummen en een didgeridoo bespelen en ging hij simultaan te keer op een lapsteel en een harmonica terwijl hij met zijn voeten ook nog enkele percussietuigen bediende.

Een beetje spektakel wérkt op festivals: de 34-jarige Rudd is er zelfs razend populair mee geworden. Bovendien valt hij zeer in de smaak bij het vrouwelijke deel van het publiek, wat verklaart waarom de Univers-tent werkelijk uitpuilde en tijdens het eerste nummer het dak er al af ging. Xavier Rudd schrijft geen songs maar hymnen die geknipt zijn om door een grote massa te worden meegebruld, en dat is precies wat gebeurde tijdens ‘Fortune Teller’, ‘White Moth’ en ‘The Mother’.

MIN: Als activist is Xavier Rudd begaan met de rechten van de aboriginals en het behoud van de natuur en dat siert hem. Dat hij zich daarbij al eens verliest in new age-clichés, is dan weer minder goed nieuws.

QUOTE: “One love, Belgium. One love!”)

HOOGTEPUNT: ‘Fortune Teller’

QUOTERING: 3/5.

• ACOUSTIC AFRICA (Move, 20u30-21u30)

PLUS: Bij Acoustic Africa waren de vrouwen aan de macht. Drie Afrikaanse dames, die in Europa al naam hadden gemaakt op eigen kracht en in hun eigen discipline, beslisten voor de gelegenheid hun krachten te bundelen in een gezamenlijk project, dat bruiste van vitaliteit en levensvreugde. De in een knalgeel gewaad gehulde gitariste Kareyce Forso komt uit Kameroen, terwijl bassiste Manou Gallo en percussioniste Dobet Gnahoré zijn aangespoeld uit Ivoorkust. Zingen en dansen deden ze alle drie, waarbij ze hun respectieve stijlen zonder al te veel moeite deden samensmelten. De drie artiestes lieten zich bijstaan door een uitstekende band, waarin vooral de virtuoze balafonspeler opviel.

MIN: Hoezo Acoustic Africa? Aangezien de groep een elektrische gitaar en bas gebruikte, dekte de vlag niet echt de lading.

QUOTE: “Allez, on descend!” (Forso wilde per se dat de toeschouwers op hun hurken gingen zitten, om daarna weer op te veren. Yep, nergens zoveel infantiele spelletjes als op Couleur Café).

HOOGTEPUNT: Wij zijn helaas zeer slecht in Afrikaanse titels.

QUOTERING: 3/5

• MACEO PARKER (Univers, 22u-23u15)

PLUS: “Have you ever seen a funky machine?”, informeerde Maceo Parker, toen hij het podium van Couleur Café betrad. De vraag stellen was ze beantwoorden, want de zeventigjarige altsaxofonist behoort al enkele decennia tot de aristocratie van de funk. Geruggensteund door een stomende band, kostte het de voormalige rechterhand van James Brown, George Clinton en Prince weinig moeite om de massa in beweging te krijgen.

Parkers speelstijl hield het midden tussen jazz en soul, maar het getoeter van de trompettist en de trombonist hoefde zeker niet voor het zijne onder te doen. De frontman, die, samen met een koortje ook de zangpartijen voor zijn rekening nam, benadrukte voortdurend het belang van zijn muzikanten en gaf hen elk regelmatig de gelegenheid hun kunsten te etaleren. In de generositeit herken je de echte groten.

MIN: Dit was weliswaar een show van topniveau, maar het had een beetje strakker gemogen. De meeste nummers werden eindeloos lang uitgesponnen, waardoor ze soms hun spankracht verloren. En jawel, de oude Ben E. King-hit ‘Stand By me’ is al vaak gecovered, maar de versie waar de zangeres uit Maceo Parkers groep mee op de proppen kwam, moet zowat de slechtste zijn die we al ooit hebben gehoord.

QUOTE: “Make it funky: thats what we’re here for.”

HOOGTEPUNT: ‘Make It Funky’

QUOTERING: 3/5

• CODY CHESNUTT (Move, 22u-23u15)

PLUS: Op zijn 44ste is Cody ChesnuTT, een neo-soulzanger uit Atlanta, al lang geen groentje meer. Toch begint zijn naam pas nu in onze streken een beetje weerklank te vinden. Dat dankt hij aan zijn song ‘The Seed’, die in de handen van The Roots tot een hit uitgroeide, en aan zijn jongste cd ‘Landing On A Hundred’, waarop zijn muziek het midden houdt tussen Philly-soul, Motown en Stax.

Op het podium zong ChesnuTT, met legerhelm als symbool voor onze dagelijkse strijd om te overleven, net als zijn voorbeelden Marvn Gaye en Curtis Mayfield, vooral over verdrukking, verslaving, corruptie en materialisme. De artiest werd geassisteerd door een voortreffelijke band en zonder de zoetelijke strijkersarrangementen klonken nummers als ‘Where Is All The Money Going?’ of ‘Don’t Wanna Go The Other Way’ gespierder dan verwacht.

Cody ChesnuTT werkte zich uit de naad om het publiek bij zijn werk te betrekken, begaf zich onder de menigte om ze aan het zingen te krijgen en vertelde hoe hij met het zacht swingende ‘Love Is More Than A Wedding Day’ een echtelijke crisis had bezworen. Alles aan ChesnuTT was waarachtig en integer. We hebben er dus zeker geen spijt van dat we de razend populaire Macklemore & Ryan Lewis links hebben laten liggen om dit toptalent aan het werk te zien.

MIN: Wat heeft de organisatoren van Couleur Café toch bezield om de optredens van Maceo Parker en Cody ChesnuTT, recht tegenover elkaar te programmeren. Nu zagen we slechts halve concerten van twee artiesten die eigenlijk onze volle aandacht verdienden. Beetje frustrerend toch.

QUOTE: “Waarom ‘Love Is More Than A Wedding Day’ mijn favoriete song is uit mijn nieuwe cd? Simpel: hij heeft mijn huwelijk gered.”

HOOGTEPUNT: ‘Where is All the Money Going’

QUOTERING: 4/5

Dirk Steenhaut