Willie Colón @ La Tentation

Oude salsero Willie Colón gaf afgelopen weekend een letterlijk stomend concert in het voor de gelegenheid omgedoopte Centro Galego de Bruxelas, ofte ‘La Tentation’.

Hoogtepunt: de telkens weer uitgelaten onthaalde intro’s van Colóns klassiekers

Dieptepunt: de vele onderbrekingen tijdens het concert

Beste quote: helaas verstaan wij geen Spaans

Willie Colón is één van de voornaamste vertegenwoordigers van de New York salsa, een genre dat in de jaren zeventig opborrelde uit de New Yorkse smeltkroes van Latijns-Amerikaanse culturen en dat u kent van de schitterende krakende vinylplaten van het invloedrijke Fania-label waarmee de Britse DJ Gilles Peterson (zondagnacht op Studio Brussel) zijn set al eens van wat zuiderse tinten voorziet. Nu kan u in België elke vrijdag- en zaterdagavond wel ergens een shot salsa krijgen, vaak zelfs live, maar dergelijke grote namen krijgen we maar zelden over de vloer.

We waren dus zeer opgezet toen Colón ons op een speciaal daarvoor opgezette website persoonlijk toesprak om te vertellen dat hij naar België kwam, en we waren blijkbaar niet de enige: voor het Centro Galego de Bruxelas (a.k.a. ‘La Tentation’) waren rond half negen zoveel mensen samen gestroomd dat het bijna een uur duurde voor wij ook naar binnen konden. La Tentation (in de Brusselse Lakensestraat) is tot onze verbazing geen beduimeld gemeenschapscentrum maar een behoorlijk blitse club, waar van in het prille begin door jong en oud aanstekelijk gedanst wordt.

Het was dan ook al kwart voor twaalf toen Willie Colón eindelijk de trap van de open tweede verdieping kwam afgedaald, en na een lange inleiding en een last-minute-microfoonvervanging op zijn vertrouwde trombone onder luidruchtig applaus het concert op gang blies. Colón is een soort dubbele frontman, met twee zangstemmen: het ene moment blaast hij onsterfelijke riedeltjes op zijn instrument, het andere voorziet hij zelf de zang bij de muziek. Dat laatste doet hij zoals een man met een verleden in de politiek betaamt: hij zingt uiterst flegmatiek, met beweeglijke wenkbrauwen en een grijns die net niet doorbreekt, en het lijkt wel alsof hij, met zijn wijsvinger in de lucht, al doende een aanstekelijk betoog houdt.

Colón is ook een heer van stand: hij had het ontzettend heet door de laaghangende (en gevaarlijk heen en weer wiebelende spots), maar liever nog dan zich van zijn kostuumvest of zijn das te ontdoen legde hij het concert twee keer stil, om eerst een technicus en dan zijn brede bodyguard op een stoel te laten klimmen teneinde de spots het zwijgen op te leggen, en na een uur ofzo hebben de organisatoren een doorweekte en ontstemde Colón vermoedelijk achter het podium even de arm moeten omwringen om het concert verder te zetten.

Gelukkig volstond een handgebaar om de stomende band – en daarmee het publiek – weer te doen losbarsten: die swingende piano, die tintelende percussie, die zwierige blazers – zo smaakt alleen ambachtelijke salsa van een goed jaar. En al zijn we zelf nu ook weer niet zo vertrouwd met Colóns uitgebreide repertoire, we durven zonder aarzelen zeggen dat hij de ene hit na de andere speelde, want door de in dichte drommen om ons heen verzamelde Brusselse latinogemeenschap werd elk woord luidkeels meegezongen. Vergeet de onheilsberichten over het snel internationaliserende Brussel: er is zeker werk aan de winkel in de stad, maar u kan er wél op een weekendavond naar de andere kant van de wereld wandelen.

Tim Vernimmen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content