Een greatest hits show van Anouk, dat is ook haar turbulente liefdesleven vertaald naar een dozijn furieuze, dan wel ontroerende songs.
Ruim een uur vliegen de verwijten en de scheldwoorden ons om de oren, maar krijgen we ook liefdesverklaringen en koosnaampjes in het oor gefluisterd. Want een greatest hits show van Anouk, dat is ook haar turbulente liefdesleven vertaald naar een dozijn furieuze, dan wel ontroerende songs. En ook al speelde ze niet haar meest bevlogen optreden, de wei at de hele tijd uit haar hand.
Want Vlaanderen houdt nog steeds heel erg van Anouk, zoveel was duidelijk. ‘Michel’ is de oude liefde die ook wij nog steeds niet vergeten zijn, ‘Lost’ de wanhoopsschreeuw die we allemaal wel eens op het puntje van onze tong hebben liggen en ‘Girl’ de stompende stoot stapelverliefdheid die we zo graag nog eens door ons lijf willen voelen bulderen. Al moeten ze het allemaal afleggen tegen die dekselse ‘Nobody’s Wife’, een song oud genoeg om haar rijbewijs te halen, maar ook een song waar een laagje eeuwige jeugd overheen ligt.
Met het hoofd naar beneden en het gezicht verscholen achter die prachtige blonde krullen, gaf Anouk niet meteen de indruk dat ze de tijd van haar leven had, en hier en daar hing er zelfs een walm van routine rond de uptempo songs. Een glimlachje, wat beleefde woorden enkele knipoogjes, meer was het vaak niet. Maar op de stilaan wat afkoelende wei gaf daar werkelijk niemand om.
Toon Heylen
