Tony Bennett & Lady Gaga op Gent Jazz: Acht jurken en een oude zanger

Tony Bennett en Lady Gaga © gf

De opa en de deerne deden in Gent wat van hen verwacht werd: het gemengde publiek vervoeren met een show die op jazz leek.

Het was een prachtig gezicht, zoals ze daar samen aan een receptietafeltje stonden. De ene: een opgeschoten zwarten jongen in drag, met netkousen, blauwe lipstick en een Amerikaanse vlag om zijn schouders gedrapeerd. De andere: een vip uit Sint-Martens-Latem in een roze polo van Lacoste. Little Monsters onder elkaar, wachtend op de komst van ’the hottest duo of the summer’.

Wat je vooraf ook dacht van het bezoek van Tony Bennett en Lady Gaga aan Gent Jazz, je kon niet ontkennen dat er opwinding in de lucht hing. Gillende jongens en meisjes aan de ingang, kleurenspoelinkjes, hipsterbaarden, een meisje in bruidsjurk: de Bijloke kreeg een extreme make-over. De jongens van de Staatsveiligheid, die de Amerikaanse ambassadeur voor onheil moesten behoeden, vielen bíjna niet op tussen de vreemde vogels.

Wat je vooraf ook dacht, je kon niet om de vraag heen: welke artiesten slagen er vandaag in om meer dan 4000 vooral jonge muziekliefhebbers samen te brengen voor een avond Great American Songbook, verenigd in heimwee naar een tijd die niemand van hen had meegemaakt (behalve Tony Bennett zelf)?

Wat je vooraf ook dacht: een paar duizend mensen hebben op de Bijloke de avond van hun leven beleefd. Lady Gaga bracht wat van haar verwacht werd. Met acht jurken vol glitter, veren en tepelsterren, en ‘a nipple slip waiting to happen’. Met liefde voor haar fans (‘Mes petits monstres’). Met de gave om in haar eentje een song naar een hoogtepunt te brengen, te knallen en de smoking gun met een opgetrokken wenkbrauw in de holster te stoppen. De ster heeft bakken metier.

Disneyjazz

Maar als de lichten gedoofd en de flamingojurk afgelegd zijn, komt de vraag: hebben we een goed jazzconcert gezien?

Nee.

Wat we geserveerd kregen, was een musical, een stijloefening, een excuus om even 1950 te mogen spelen. We hebben genoten van Bennett, de zilvervos van 88, the perfect gentleman. Zijn stem kraakte, hij had het zwaar met de hoge noten, maar de timing van de man, zijn ‘sense of swing’, is onaangetast. Zijn vertolking van ‘Smile’, de klassieker van Charlie Chaplin, was het hoogtepunt van de avond.

We hebben bij momenten genoten van Lady Gaga. Wanneer ze erin slaagde te doseren, was ze een belevenis, petje af. Maar doseren is niet bepaald haar handelsmerk. Tijdens het grootste deel van het concert was het uitpakken geblazen: ze probeerde het timbre van Sarah Vaughan te benaderen, maar schoot door naar een operettestem. De stemband van het grote gebaar. ‘Belting’, zoals dat in het Engels heet. Of om Michel Wuyts te parafraseren: zingen met het hol open. Op zulke momenten ging ze – vooral in de samenzang met Bennett – qua toonvastheid pijnlijk de mist in.

Daarbij hielp het niet dat de band – of beter: de bands, ze hadden er elk één – zich moest beperken tot een Disneyversie van jazz. Uitstekende muzikanten die zich moeten intomen tot balorkestje, het is altijd een pijnlijk gezicht. 31 nummers moesten ze afhaspelen in anderhalf uur tijd. Al te vaak bekroop het gevoel je dat Tony Bennett, de meester die met een droge martini in de hand geboren is, het wachtmuziekje moest spelen terwijl Lady Gaga zich omkleedde. Dat is wrang.

De bottomline is: Bennett/Gaga was boven alles een evenement waarmee Gent Jazz zich profileerde in de internationale scene. Of dat tijdens het jazzgedeelte van het festival moest gebeuren, is een andere vraag. (BC)

Setlist: Anything Goes, Cheek to Cheek, They All Laughed, Stranger in Paradise, Sing You Sinners, Nature Boy, Watch What Happens, The Good Life, Bang Bang, Bewitched, Firefly, Smile, When You’re Smiling, Steppin’ Out, For Once in My Life, I Won’t Dance, Lady’s in Love with You, Solitude, I Can’t Give You Anything but Love, Lush Life, I’ve Got The World on a String, In the Wee Small Hours, La Vie en Rose, How Do You Keep the Music Playing, Let’s Face the Music and Dance, Ev’ry Time We Say Goodbye, Who Cares, San Francisco, But Beautiful, The Lady Is a Tramp, It Don’t Mean a Thing

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content