Ruim acht jaar hadden de Amerikaanse Throwing Muses op non-actief gestaan. Maar onlangs vierden ze de 25ste verjaardag van hun debuut met de bloemlezing ‘Anthology’ en inmiddels schuimen Kristin Hersh en haar vrienden weer de podia af. Gent werd daarbij niet overgeslagen.
DA GIG: Throwing Muses in de Handelsbeurs, Gent op 27/10.
IN EEN ZIN: Kristin Hersh en haar medeplichtigen klonken nog net zo vindingrijk, eigenzinnig en indringend als een kwarteeuw geleden en gaven ons een emotionele uppercut waar we even van moeten bekomen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Limbo’, ‘Furious’, ‘Pearl’, ‘Bea’, ‘Finished’… Tja, zo goed als álles eigenlijk.
DIEPTEPUNTEN: u maakt een grapje.
BESTE QUOTE: Kristin Hersh sprak niet veel tijdens het concert, maar uit al haar songs vallen opmerkelijke passages te plukken. Wat dacht u van “Kissing you is like kissing gravel but feels like getting off / Kissing you is like sinking down into the moss / You look better upside down.” (uit ‘Tar Kissers’). Of van deze: “Baby go Back to your womb” (uit ‘Limbo’).
De heropstanding van Throwing Muses is verheugend nieuws, want het trio maakt grillige maar volstrekt unieke muziek die de gebruikelijke pop- en rockconventies vrolijk negeert. Het gezelschap hanteert weinig orthodoxes songstructuren en goochelt met rare akkoorden en verrassende tempowisselingen, zodat zijn nummers voortdurend zeven richtingen tegelijk lijken uit te hollen. Zangeres Kristin Hersh, die er een onnavolgbare gitaarstijl op na houdt, schrijft teksten waarin ze de vaak bevreemdende aspecten van het dagelijkse leven bloot legt, maar waarin ze ook verwijst naar haar geestesziekte en de angsten die ermee gepaard gaan. Hersh’ creatieve impulsen zijn nauw verbonden met haar bipolariteit, die ze, dankzij aangepaste medicatie, inmiddels gelukkig onder controle heeft. Jarenlang beschouwde de zangeres haar songs als bloeddorstige parasieten die bezit namen van haar lichaam en geest en die haar dreigden te vernietigen indien ze niet tijdig werden uitgedreven.
Een en ander heeft tussen 1986 en ’96 zeven wurgend intense langspelers opgeleverd. In de VS werd de groep echter dermate mismeesterd door haar platenmaatschappij dat de leden op de rand van het bankroet stonden en de Muses er noodgedwongen mee op moesten houden. Kristin Hersh, 45 intussen, begon een relatief succesvolle solocarrière, maar herenigt haar band wanneer het maar kan. Dat leidde in 2003 al eens tot een kortstondige come-back en die lijkt nu alsnog een vervolg te krijgen.
Op het podium van de Handelbeurs bleek eens te meer hoe onterecht het is dat Throwing Muses destijds werden overschaduwd door het indiescucces van hun generatiegenoten de Pixies. Want Hersh’ bandje klinkt nog altijd minstens even inventief en overrompelend. De Muses traden aan in de powertriobezetting die al meegaat sinds 1992 en terecht: geen enkele ritmesectie voelt de zangeres zo goed aan als drummer Dave Narcizo en bassist Bernard Georges. De stem van Kristin Hersh is ooit al vergeleken met dat van een krijtje dat over een schoolbord krast, maar dat is een karikatuur: de artieste kan zowel schreeuwen als fluisteren en komt nu eens teder, dan weer agressief uit de hoek. Hoe eigenzinnig Throwing Muses wel is, bleek uit de samenstelling van de setlist: op het poppy en rechtlijnige ‘Bright Yellow Gun’ na, koos het driespan voor relatief obscure nummers uit al zijn cd’s, waarbij de nadruk vooral lag op materiaal uit ‘University’, ‘Limbo’ en ‘Hunkpapa’. Enkel ‘The Real Ramona’ werd ongemoeid gelaten.
Snijdend intense gitaarrock (‘Limbo’, het slepende ‘Furious’) en uitstapjes naar grunge (‘Speed and Sleep’) werden afgewisseld met tamelijk toegankelijke songs als ‘Vicky’s Box’, het huiveringwekkende ‘Pearl’ en het bedrieglijk frivole ‘Tar Kissers’. De groep maakte er een erezaak van zelfs de mooiste melodieën genadeloos aan flarden te scheuren en van manische of furieuze trekjes te voorzien. ‘Garoux des larmes’ stuiterde als een rubberbal, ‘Mexican Women’ baande zich zigzaggend een weg naar je oren en ook ‘Finished’, ‘Hazing’ en ‘Soul Soldier’ sloegen om de haverklap onvermoede richtingen in. Throwing Muses koppelde inventiviteit aan energie, nam de toeschouwers mee op een emotionele roetsjbaan en zorgde tijdens ‘Bea’ en het kolkende ‘Mania’ voor koude rillingen en rechtopstaande nekhaartjes. Als laatste bis werd met het bloedmooie ‘White Bikini Sand’ zelfs een ghost trackvan vijftien jaar geleden opgediept.
Het gerucht gaat dat er een nieuwe cd van Throwing Muses onderweg zou zijn. Als dat klopt, dan was het concert in de Handelsbeurs alvast een fijne teaser. Een spannende belevenis waarvoor we Bon Iver en Tom Zé met plezier hebben gemist.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Shark / Shimmer / Start / Garoux des larmes / Soul Soldier / Speed and Sleep / Bright Yellow gun / Mexican Women / Hazing / Tar Kissers / Limbo / Finished / Furious / Vicky’s Box / Bea // Pearl / Mania // Devil’s Roof / White Bikini Sand.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier