De legendarische hiphopgroep rond Questlove toonde in Gent waarom ze de backing band van Jimmy Fallon zijn, maar ook waarom ze veel méér zijn dan dat.
De laatste dag van Gent Jazz stond voornamelijk in het teken van de hiphop, en waarom ook niet? Zoals pianist Jason Moran onlangs zei in Knack Focus: ‘Já, hiphop behoort tot de jazzcanon.’
Voor de gelegenheid kreeg de Gentse promotor All Eyes On Hiphop de hele dag vrij spel op de Garden Stage, waar we een showcase aan rappers van eigen bodem voorgeschoteld kregen. Darrell Cole, K1D, Dvtch Norris en TheColorGrey verdedigden de nationale hiphopkleuren, het Antwerpse blackwave. mocht op het hoofdpodium hun passage van een dag eerder in de Klub C van Werchter overdoen.
Op die laatste hadden we weinig aan te merken. Spilfiguren Jean ‘Jaywalker’ Atahoun en Willem Ardui werden omringd door een uit het conservatorium samengestelde band van vlees en bloed, en hebben inmiddels voldoende podiumkilometers in de benen om een liveshow tot een goed einde te brengen. Solide vertier, die met enkele buitenlandse gasten op het eind naar een swingende apotheose toegroeide.
‘Make some motherfucking noise! Bounce! Bounce!’Darrell Cole stond nog maar zeven minuten op het kleine zijpodium en de clichés vlogen ons al om de oren. Akkoord, de in Londen geboren Antwerpenaar kreeg maar 35 minuten om z’n ding te doen, en dan mag het vooruit gaan. Maar ook bij K1D, twee uurtjes later, noteerden we dezelfde platitudes en op Amerikaanse leest geschoeide truken van de foor. Dvtch Norris: muzikaal in hetzelfde bedje ziek. De Belgische hiphop mag dan momenteel op een hype surfen, de verzameling generische beats die de revue passeerden getuigen niet meteen van een eigen smoel.
‘I hustle every day’, hoorden we Darell Cole poneren. Echt? Zwartrijden op de tram en sigaretten bitsen op de Groenplaats, zoiets? Bij deze, een warme oproep aan deze delegatie Belgische hiphoppers: denk eens buiten de Amerikaanse box. Neem geen voorbeeld aan 2Pac, Biggie Smalls, Drake of Jay Z, maar aan Magritte, Arno Hintjes, Kamagurka en Marc Moulin. De taal van de Bronx of South Central is niet die van Linkeroever of Molenbeek. Bedenk zélf een vaderlandse variant op ‘make some noise’. Ons land heeft een rijk patrimonium, gebruik het! We hebben drie landstalen, doé er iets mee! Draai eens een streepje Telex of Front 242 door de sampler, in plaats van de trapbeats en de poses uit de VS te kopiëren. Wees Manneken Pis, in plaats van te dwepen met Lady Liberty. Kijk naar Stromae: altijd meer Kuifje dan Kanye geweest en toch schopte hij het effectief tot in Madison Square Garden, niet alleen maar in z’n stoutste dromen. Preek voorbij.
Naast de Belgische inbreng stond er met The Roots heuse hiphopgeschiedenis op het podium van de Bijloke. Al 25 jaar is de groep, onder leiding van drummer-producer Questlove, aan de slag met haar eigen, organische sound. Ze stonden meermaals in de rug van Jay Z, stonden mee aan de wieg van de neo-soul en etaleren iedere week hun veelzijdigheid als huisband van de populaire talkshow The Tonight Show met Jimmy Fallon. Tien man sterk zijn ze, en die ploeg schoot op de eerste show van hun Europese tournee als de bliksem uit de startblokken.
Met Tariq ‘Black Tought’ Trotter als imponerende ceremoniemeester wervelden The Roots over het podium. Vooral Damon ‘Tuba Gooding Jr.’ ontpopte zich tot blikvanger, diepe bastonen blazend met z’n sousafoon – een mobielere versie van de tuba – om het lijf gewikkeld. Een saxofoon en trompet maken de funky koperpartijen compleet.
Er gebeurt zoveel op het podium bij The Roots – drie toetsenisten vullen elk gaatje – dat de klankman soms moeite heeft om alles even helder door de boxen te jagen. Black Thought is dan wel rad van tong, een rapper eersteklas, niet al zijn rijmpjes zijn even verstaanbaar. Maar het swingt, het stoomt en het knalt. Tenminste in de eerste helft.
Want ook The Roots zijn crowd pleasers die ‘alle diertjes hun pleziertje’ denken. Zo krijgen alle muzikanten hun solomoment, wat vaak tot virtuoos effectbejag lijdt. En dan volgen de covers. Het binnengesmokkelde streepje Jungle Boogie van Kool & The Gang is een leuke vondst, maar het langgerekte Sweet Child O’ Mine van Guns N’ Roses mocht wat ons betreft in de kast blijven zitten. Net als dat fragment The Immigrant Song van Led Zeppelin.
In het tweede deel van de show trekken The Roots de kaart van de funkrock – denk aan jaren 90-fossielen als Fishbone of Living Colour. Ook reggae zit hun in de vingers, zo blijkt wanneer Questlove en co. zich wagen aan de klassieker World A Reggae van Ini Kamoze. Het blijkt een prelude voor You Got Me, hun bescheiden hit met Erykah Badu uit 1999. Ook The Seed 2.0, origineel van en met Cody Chessnut, mag uiteraard niet ontbreken, als verplicht nummertje. Nog maar eens een cover – Move On Up van Curtis Mayfield – vormt de klap op de vuurpijl.
En zo zagen we een band met twee gezichten: enerzijds een energiek hiphoporkest bestaande uit muzikale klasbakken, anderzijds een groep die de pannen van het dak zou spelen op huwelijken en schoolfeesten. Die versie van The Roots had zich wat ons betreft gerust wat minder prominent mogen tonen. Veel ambiance wil niet zeggen veel kwaliteit. Maar Gent Jazz kreeg de feestelijke afsluiter die het verdiende, zoveel is zeker.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
