Wie de eighties niet zelf had meegemaakt, kon dinsdag alsnog in de Botanique terecht voor een auditieve ’trip down memory lane’. The Pains of Being Pure at Heart, een vijfkoppige band uit Brooklyn, bracht er namelijk uitgebreid hulde aan zijn fuzzy indiepophelden van weleer.
DA GIG: The Pains of Being Pure at Heart in de Orangerie van Botanique, Brussel op 17/1.
IN EEN ZIN: Dit gezelschap uit Brooklyn had een aantal prima songs in de aanbieding en speelde die ook strak en sprankelend, maar wie vertrouwd was met zijn inspiratiebronnen uit de eighties, klonk zijn set toch nog net iets te tweedehands in de oren.
HOOGTEPUNTEN: ‘This Love is Fucking Right!’, ‘Heaven’s Gonna Happen Now, ‘Heart in Your Heartbreak’, ‘Everything With You’, ‘Contender’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van zanger Kip Berman: “We zijn nog altijd zwaar aangeslagen door de tragedie op Pukkelpop. Het maakt ons triest te beseffen dat zoveel kids een jaar hadden gespaard om er naartoe te kunnen en dat het zo verschrikkelijk mis ging, zonder dat iemand er iets aan kon doen. Maar we zijn blij te horen dat het festival ermee doorgaat en dat we hier vandaag alsnog kunnen spelen.”
De groep rond zanger-gitarist Kip Berman is minstens even anglofiel als The Drums. Ten tijde van haar titelloze debuut uit 2009 legde ze een nauwelijks verholen voorliefde aan de dag voor de stofzuigersound van The Jesus & Mary Chain, de singles van The Smiths en The House of Love of de noisy anorakpop van Schotse C86-bands als The Primitives en The Shop Assistants. Eén ding staat vast: van een gebrek aan goede smaak kun je haar alvast niet beschuldigen.
Op de vorig jaar verschenen opvolger ‘Belong’ kwamen The Pains of Being Pure at Heart, met de hulp van Flood, producer van onder anderen Depeche Mode en Nine Inch Nails, dan weer uit bij een iets helderder geluid. Bermans stem stond nu centraler in het klankbeeld, met Christoph Hochheim werd een extra gitarist aangetrokken en er vielen af en toe ook grungy referenties aan de jaren negentig te herkennen. De New Yorkers bleken vooral een zwak te hebben voor het kolkende snaargeweld van Smashing Pumpkins, zonder dat dit het niveau of de consistentie van hun even euforische als gebalde powerpopliedjes aantastte. De Amerikaanse muzieksite Popmatters omschreef ‘Belong’ zeer treffend als “een conceptplaat over verwoede pogingen oogcontact te maken met iemand die er zich waarschijnlijk niet eens van bewust is dat je bestaat.”
“We gaan vanavond alle vijf tegelijkertijd verschillende songs spelen. Het wordt iets zoals ‘Zaireeka’, grapte Kip Berman, verwijzend naar de vier cd’s van The Flaming Lips uit 1997 die bedoeld waren om simultaan te worden afgespeeld. Maar zo revolutionair zou het tijdens de set van The Pains of Being Pure at Heart nooit worden. De dame en heren serveerden vooral meerstemmig gezongen, catchy popdeunen die je voortdurend het gevoel gaven dat je ze al eens ergens anders had gehoord. Echt storen deed dat niet: de aanstekelijke gitaarmotiefjes, de wiebelende bas en gedreven drumpartijen in ‘Belong’ en het iets gruiziger ‘This Love is Fucking Right!’ hadden op de toeschouwers immers hetzelfde effect als een wortel op een konijn.
Nieuwkomer Hochheim gaf in het bitterzoete ‘Heart in Your heartbreak’ aan dat hij zeer goed naar Johnny Marr had geluisterd, terwijl hij in het licht psychedelische ‘The Tenure Itch’ zowaar de rinkelende Rickenbackersound van The Byrds wist te reproduceren. Het sierlijk opkrullende ‘Heaven’s Gonna Happen Now’ groeide uit tot een hoogtepunt en ‘A Teenager in Love’, versierd met de speelse synths van Peggy Wang, klonk als The Smiths die zich aan een Motownclassic waagden. Toen ‘Come Saturday’ naadloos overging in ‘Young Adult Friction’ en dat nauwelijks opviel, dreigde echter het monster van de eenvormigheid. Net toen je je de bedenking maakte dat niet alle nummers van The Pains of Being Pure at Heart even memorabel waren, bleek ook Berman te beseffen dat er iets schortte. “We doen ons best om zo weird mogelijk te spelen, maar half negen is echt wel ontiegllijk vroeg voor een rock-‘n-rollshow”, verdedigde hij zich.
Met ‘My Terrible Friend’ en het potige, in prikkeldraadgitaren gewikkelde ‘Everything With You’ probeerde de groep het tempo en het energieniveau op te drijven en dat lukte: de songs sprongen weer uit de luidsprekers als dartele veulens die te lang op stal hadden gestaan en voor het eerst een sappig weiland zagen. Jammer dus dat het kwintet er na amper vijftig minuten al de stekker uittrok.
Tijdens de verlengingen verraste Kip Berman met een geslaagde solo-uitvoering van ‘Contender’, waarna uit de kluiten gewassen songs als ‘Say No To Love’ en ‘Strange’ het obligate uur vol maakten. Niet dat we ontevreden huisaarts togen: het was een sympathiek concertje en omdat The Pains of Being Pure at Heart enkele zeer aardige liedjes uit hun hoed toverden, hebben we ons niet vaak verveeld. Maar als ze ons ooit écht van onze sokken willen blazen, zullen deze New Yorkers zich toch dringend een eigen smoelwerk moeten aanschaffen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Belong / This Love is Fucking Right! / Heart in Your Heartbreak / The Tenure Itch / Heaven’s Gonna Happen Now / A Teenager in Love / Come Saturday / Young Adult Friction / ? / My Terrible Friend / Everything With You / Stay Alive // Contender / Say No to Love / Strange.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier