Het heeft hen tien jaar gekost, maar vandaag wijst alles erop dat de heren van The National hun weg naar de mainstream hebben gevonden. Hun alombewierookte cd ‘High Violet’ heeft al drie radiohits opgeleverd en kort na Pukkelpop triomfeerden ze nu ook in een uitverkochte AB.
Da Gig: The National in AB, Brussel, 21/11.
In één zin: The National speelde gedisciplineerd maar trefzeker en had verder geen spectaculaire kunstgrepen nodig om het publiek geleidelijk te overweldigen.
Hoogtepunten: ‘Bloodbuzz Ohio’, ‘Squalor Victoria’, ‘Daughters of the Soho Riots’, ‘About Today’.
Dieptepunt: geen.
Beste quote (Matt Berningers aankondiging van ‘Conversation 16’): “Deze song gaat over de relatie tussen het huwelijk en kannibalisme. Let wel, een deel van de tekst is door mijn vrouw geschreven. Tijdens haar universiteitsjaren was ze een ware mannenverslindster. Godzijdank is ze vanavond niet hier.”
The National is allerminst het product van een uitgekiende marketingstrategie. De groep uit Brooklyn schuwt uitroeptekens, is wars van sterallures en zweert bij eerlijkheid en nuance. Zanger Matt Berninger, de gitaarspelende broers Bryce en Aaron Dessner en de als ritmesectie fungerende broers Bryan en Scott Devendorf schrijven ingehouden songs over de teleurstellingen en frustraties van doodgewone mensen. Een criticus heeft hun filmische situatieschetsen, waarin meer wordt gesuggereerd dan prijsgegeven, zelfs al als ‘sad bastard melodrama’ gedefinieerd.
De muziek van The National overweldigt je niet vanaf de eerste noot. Ze is als een smeulend vuurtje dat, ook live, onverwachts opflakkert en je alsnog venijnige brandwonden bezorgt. Pas wanneer je herhaaldelijk aan de songs wordt blootgesteld, merk je hoe diep ze in onder je huid dringen, in welke mate ze deel gaan uitmaken van je dagelijkse leven en op de vreemdste momenten je gedachten beheersen. Jaar na jaar heeft de groep haar werk verfijnd en haar aanhang vergroot en ook al schildert ze op haar jongste plaat, ‘High Violet’, nu op een iets breder canvas, de kleuren zijn min of meer dezelfde gebleven. Het geheim van The National, zo bleek in Brussel, is dat ieder detail in zijn songs perfect op zijn plaats staat en ieder bandlid zijn individuele partijen fantasierijk weet in te vullen zonder daarbij het geheel uit het oog te verliezen.
In de AB werd de gewone line-up aangevuld met twee blazers die de nummers consequent van verrassende accenten voorzagen. Op de setlist prijkte bijna alles uit ‘High Violet’, maar op gezette tijden serveerde The National ook moois uit ‘Sad Songs For Dirty Lovers’, ‘Alligator’ en ‘Boxer’. Zanger Matt Berninger, die nogal wat bekertjes witte wijn verzette, verschanste zich vanaf de eerste tonen van ‘Runaway’ in zijn eigen universum, waar verwarring en claustrofobie schering en inslag zijn. Zijn gezellen speelden gedisciplineerd maar trefzeker. Gedreven en visceraal in ‘Mistaken for Strangers’, ‘Bloodbuzz Ohio’, ‘Squalor Victoria’ of het nerveuze, door twee bassen aangedreven ‘Afraid of Everyone’. Beheerst in ‘Slow Show’, ‘Conversation 16’ en ‘Daughters of the Soho Riots’, al kwamen die songs soms in verraderlijke stroomversnellingen terecht.
Het drumwerk van Bryan Devendorf was ronduit schitterend en dat gold zeker ook voor de elegant in elkaar grijpende snarenspinsels van de Dessners, bijvoorbeeld in het potige ‘Available’ of die andere oude parel, ‘About Today’. Dat nummer uit de ‘Cherry Tree EP’ begon vrij ingetogen, met transparante postrockgitaren, maar zou uitmonden in een sierlijke climax. Het inmiddels tot een hymne uitgegroeide ‘Fake Empire’, werd door de toeters dan weer op een feestelijke coda getrakteerd.
Opmerkelijk trouwens hoe de bandleden elkaar voortdurend vriendschappelijk jenden tijdens de set. Telkens wanneer Bryce Dessner zich in vloeiend Frans tot het publiek richtte, werd hij door Berninger onderbroken. En toen de zanger vertelde dat hij van een fan een schitterend boek cadeau had gekregen, werd hij bedolven onder de schalke opmerkingen van zijn collega’s.
Halverwege de eerste bis, het onstuimig rockende ‘Mr November’, waagde Matt Berninger een duik in het publiek en tijdens het onversterkt gespeelde slotnummer, ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’, waarvoor de hele groep aan de rand van het podium postvatte, bleek dat de toeschouwers het nummer woord voor woord konden meezingen. The National beschikt over een devote aanhang, zoveel is zeker. Maar het zorgde er wel voor dat een briljant concert van een magisch orgelpunt werd voorzien.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Runaway / Anyone’s Ghost / Mistaken For Strangers / Bloodbuzz Ohio / Brainy / Slow Show / Squalor Victoria / Afraid of Everyone / Available / Conversation 16 / Sorrow / Apartment Story / Duaghters of the Soho Riots / England / Fake Empire / About Today // Mr. November / Terrible Love / Vanderlyle Crybaby Geeks
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier