The London Souls op Rock Werchter: Een glimmende bolide waarmee je enkel achteruit kunt rijden

The London Souls © Rob Walbers

Of ze door een gemiddelde preselectie van de Rock Rally zouden raken? Misschien nog net, mochten ze de jury op een krat bier en het juiste rookgerief trakteren. Maar hoe The London Souls op de affiche van Rock Werchter terecht waren gekomen? Wij hadden er het raden naar.

What’s the fuzz?

Géén fuzz, want de kans dat u nog nooit van The London Souls hebt gehoord, lijkt ons redelijk groot. Maar in de 23-delige Winkler Prins, die wij daartoe op festivals altijd achter ons aanslepen, hebben we het even voor u opgezocht. Het gaat om een zanger-gitarist en een drummer die zowaar al drie langspelers uit hebben en zonder gêne de platencollectie van hun grootouders hebben geplunderd. De bandnaam is overigens een instinker: The London Souls komen niet uit de hoofdstad van het Verdeeld Koninkrijk, maar uit New York City.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Eigenlijk wel, want frontman Tash Neal is een Lenny Kravitz in het diepst van zijn gedachten. Dat betekent dat hij ongeremd roofbouw pleegt op de late jaren zestig en de vroege jaren zeventig, een tijdsgewricht waarin Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Humble Pie en Spencer Davis hun hardste noten plachten te kraken. The London Souls grossierden in anachronistische soul- en bluesrock met tweestemmige zangpartijen, die ons regelrecht naar 1968 katapulteerden. Alleen, hoeveel variaties op ‘Purple Haze’ kan een mens zoal verzinnen?

De sound van hun helden wisten de heren wel te vatten, maar hun songs waren doorgaans zo mager dat het leek alsof ze enkele jaren in een goelag hadden doorgebracht. De uptempo gospel van ‘Please Please Please’ zorgde voor een lichte opflakkering en in een intieme club had je The London Souls misschien het voordeel van de twijfel gegeven, maar op het XL-podium van Rock Werchter liepen ze hopeloos verloren. Hun muziek had iets van een glimmende bolide waarmee je enkel achteruit kon rijden. Een kat in een zak dus. Om Pietje Bell te parafraseren: de twee Amerikanen hadden de kok wel horen fluiten, maar wisten volstrekt niet waar de lepel hing.

Materiaal voor uw snapchatverhaal?

Hoe je vijftig minuten middelmaat in één beeld of videootje vat, laten we met plezier aan uw eigen verbeelding over. Tijdens het laatste nummer klapten enkele toeschouwers op de eerste rijen enthousiast mee. Tja, zij waren gewoon blij dat ze een heel optreden lang droog waren gebleven, vermoeden wij.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content