The Killers vallen op Rock Werchter van de overtreffende trap

The Killers op een van hun concerten in 2018 © REUTERS

‘Welkom bij onze wonderbaarlijke show’, sprak Brandon Flowers van The Killers in gerepeteerd Nederlands. ‘Het is vrijdag, België mag naar de halve finale in het WK en de beste band van Las Vegas komt voor jullie spelen. Wat kun je nog meer verlangen?’

Zelf konden we wel een aantal dingen bedenken, maar onze mening was niet gevraagd en dus mochten The Killers op het hoofdpodium de tweede festivaldag afsluiten.Naar de geestdriftige reacties van het publiek te oordelen, leek dat een goed idee.

De groep had er blijkbaar wel zin in en had geld noch moeite gespaard om, middels allerlei podiumversieringen, een eigen wereldje op te roepen. Links was een toren gebouwd die ons eraan herinnerde dat we ons in Werchter bevonden, rechts zagen we twee lichtgevende vallende pijlen die ons waarschuwden voor wat we te horen zouden krijgen en voorts gaven de symbolen voor ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ aan dat er personen van beider kunnen bij de zaak betrokken waren. Ook de uitgekiende lichtshow was er één van topniveau. Hadden The Killers evenveel aandacht besteed aan hun muziek als aan de visuele vormgeving, dan had u ons beslist niet horen klagen.

Flowers en zijn vrienden maken een mengeling van new wave uit de seventies en synthop uit de eighties en gaven in Werchter aan dat ze best wel puike, bevlogen songs in de aanbieding hadden. Run For Cover raasde als een tornado over de wei en ook Smile wist ons, ondanks de theatrale klavier-aanhef, te bekoren.

Wohoo en Wahaa

Ons probleem met The Killers is dat ze de meeste van hun nummers steevast van een hoge dosis bombast en pathos voorzien. Iedere tik op de drums klonk als een donderslag, iedere riff alsof er een flatgebouw mee diende te worden gesloopt. Wie de overtreffende trap neemt, dreigt er al eens af te vallen en wie zijn toevlucht zoekt tot gladde edelkitsch weet dat hij ons nooit tot zijn vrienden zal mogen rekenen. Our loss, want het publiek zong alle woorden mee en vulde desgevraagd alle wohoos en wahaas in die The Killers open lieten.

Tussen de toeschouwers stond een kerel met een spandoek en een verzoekje: ‘Pick me, I’m a killer drummer’. Zodra Brandon Flowers hem in de gaten kreeg, wilde hij wel eens weten wat voor vlees hij in de kuip had en dus mocht de aspirant-trommelaar op het podium zijn kunstje komen demonstreren. Maar nog tijdens de intro van For Reasons Unknown viel het ‘nieuwe groepslid’ al door de mand. ‘Gelukkig hebben we iemand in de band die wél het klappen van de zweep kent, merkte de zanger schamper op.

Carnaval

Soms jenden The Killers hun fans door één bepaalde keyboardnoot twee minuten aan te houden voor er een echt liedje volgde, maar intussen bleef de klok wel doortikken. Geen cliché of de Amerikanen kwamen ermee aanzetten en dus schoten tijdens All These Things That I’ve Done enkele kanonnen slingers en confetti in de Belgische driekleur af – eerder had Flowers opener The Man al opgedragen aan de ‘onoverwinnelijke Rode Duivels’. Welja, een beetje carnaval werkt altijd op een groot evenement. Zelf vonden we het echter vooral jammer dat The Killers niet wat méér hemelbestormende songs zoals afsluiter When We Were Young door de luidsprekers lieten knallen.

Human kreeg voor de gelegenheid een naar Kraftwerk lonkende intro mee en in het nog steeds gedreven klinkende Mr. Brightside liet Brandon Flowers het zingen grotendeels aan het publiek over.

Voor de echte fans was dit concert zonder twijfel een feest voor het oor. Behoorde je tot het kamp van de sceptici, dan was er weinig om je van mening te doen veranderen. En eerlijk, Killers horen toch thuis achter de tralies? Je weet maar nooit of ze nog recidiveren.

DE SETLIST: The Man / Somebody Told Me / Spaceman / The Way It Was / Shot At The Night / Run For Cover / Jenny Was A Friend Of Mine / Smile / For Reasons Unknown / Runaways / Read My Mind / All These Things That I’ve Done / When You Were Young // Human / Mr. Brightside

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content