The Gaslight Anthem @ AB

“Springsteen zendt zijn zonen uit.” Dat was de meestgehoorde reactie tijdens het stormachtige concert van The Gaslight Anthem, vier Jersey Devils die goed beseffen dat in rock-‘n-roll alles draait om rauwe energie, passie en overgave. Helaas ging hun set gebukt onder eenvormigheid.

Da gig: The Gaslight Anthem in AB, Brussel op 14/11.

In één zin: De groep speelde met een hartverwarmende inzet, maar door haar eenvormige rechttoe rechtaan aanpak dreigden de op zich prima songs onderling verwisselbaar te worden.

Hoogtepunten: ‘The Diamond Church Street Choir’, ‘The Queen of Lower Chelsea’, ‘Stay Lucky’, ‘American Slang’.

Dieptepunt: ‘Wherefore Art Thou Elvis?’, een nummer waarin de heren het blijkbaar niet eens konden worden over het juiste ritme.

Beste quote van Brian Fallon: “Tot nu toe ben ik altijd arm geweest, maar als ik ooit zo rijk ben dat ik van die grote zonnebrillen kan dragen zoals Bono, nodig ik jullie allemaal uit in zo’n enorm Amerikaans honkbalstadium en trakteer ik op hot dogs met mosterd. Schrijf dat maar op.”

De backdrop met het zeeroverslogo van The Gaslight Anthem liet er geen twijfel over bestaan: zanger-gitarist Brian Fallon (in honkbalshirt) en zijn vrienden hebben genoeg van hun underdogstatus en zijn klaar om de wereld te veroveren. Sinds ze in 2008 doorbraken met ‘The ’59 Sound, waren ze constant op tournee en dat liet zich voelen. Het kwartet houdt er een gezonde werkmansethiek op na, meent iedere noot dat het uit zijn instrumenten knijpt en heeft met drie langspelers een loyaal publiek opgebouwd dat in Brussel voor een afgeladen volle zaal zorgde.

The Gaslight Anthem zijn All American Boys, vier Jannen-met-de-pet uit New Jersey met songs die een voor een bedacht lijken om uit volle borst te worden meegebruld, al of niet in beschonken toestand. Het kwartet speelt klassieke maar soulvolle blue collar rock met een punkinjectie, waarin je de stootkracht van The Clash en The Replacements herkent. Qua vorm en inhoud herinneren hun nummers echter het meest aan die van de jonge Bruce Springsteen. Toen The Boss vorig jaar in Glastonbury spontaan bij The Gaslight Anthem op het podium sprong om zijn streekgenoten een duwtje in de rug te geven, was de cirkel dus rond.

In de AB stortten de heren zich op hun repertoire met de appetijt van een stel uitgehongerde hyena’s en scoorden ze met ‘The Spirit of Jazz’, ‘Boxer’ en ‘Señor and the Queen’ pompt een hattrick die kon tellen. Het vingerknippende ‘The Diamond Church Street Choir’ baadde in dezelfde sfeer als Van Morrisons ‘Jackie Wilson Said’ en dus was de verleiding groot om met het wierookvat te gaan zwaaien. Helaas zette de modderige klankweergave een serieuze domper op de feestvreugde. Lang geleden dat we in de AB nog zo’n vlakke, reliëfloze sound hadden gehoord.

De groep zette er wel flink de beuk in. Het tempo van de set, waarin gebalde songs uit de cd’s ‘Sink or Swim’ en ‘The ’59 Sound’ werden afgewisseld met materiaal uit het recente en opvallend persoonlijke ‘American Slang’, lag behoorlijk hoog en daardoor wist The Gaslight Anthem er niet minder dan 25 nummers door te jagen. Dat leidde tot momenten van grote opwinding, zoals ‘1930’, ‘The Patient Ferris Wheel’, het op verzoek gespeelde ‘Drive’, de adrenalinerush van ‘Stay Lucky’ en ‘Bring It On’, dat uitmondde in een soulmedley met flarden Wilson Pickett en Otis Redding. Maar de kruidenier in ons wist al lang dat ‘kwantiteit’ en ‘kwaliteit’ geen Suske & Wiske zijn: na een poosje kwam het spook van de eenvormigheid om de hoek piepen en werden de ‘anthems’ van de Amerikanen onderling verwisselbaar.

Voor de fans die ieder woord meezongen was dat geen punt. Zelf voelden we onze gedachten echter regelmatig afdwalen, omdat teveel dynamiek nu eenmaal hetzelfde effect sorteert als geen dynamiek. Een geluk dat de heren af en toe toch nog een beetje vaart minderden, zoals met ‘Even Cowgirls Get the Blues’, ‘Film Noir’, ‘Here’s looking at You, Kid’ en het wiebelende ‘The Queen of Lower Chelsea’. Om zoveel mogelijk songs te kunnen spelen, sloeg de groep het bisritueel over en ging ze door zolang de avondklok dat toeliet. Er werd dus best nog wat afgezweet tijdens het slotoffensief, met klassiekers als’The ’59 Sound’, ‘American Slang’ en ‘The Backseat’.

De hartverwarmende inzet was er al. Nu nog wat meer variatie inbouwen en de krachten beter leren te doseren en het komt met de toekomst van The Gaslight Anthem wel in orde.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content