The Arcs met Dan ‘The Black Keys’ Auerbach @ AB: Schaamteloze nostalgie naar de sixties

‘The Black Keys, maar dan met meer volk en een wat minder dwingend stijlboek.’ Dat was onze spontane reactie toen Dan Auerbachs andere groepje, The Arcs, voor het eerst aan ons oor kwam knagen. Op het podium van de AB gaf het gezelschap alvast blijk van veel professionalisme en speelplezier

.

Op zijn 36^ste heeft zanger-gitarist Dan Auerbach al een derde van zijn leven in de schijnwerpers doorgebracht en dat mérk je wanneer je hem bezig ziet. De man ademt muziek. Nu The Black Keys, het populaire duo dat hij vormt met drummer Patrick Carney, na acht langspelers even een rustpauze heeft ingelast, diende hij voor zijn niet te stuiten creativiteit dus een ander vehikel te zoeken.

Zoals bekend is Auerbach ook actief als producer. In die hoedanigheid wist hij de jongste jaren bijvoorbeeld het beste in Dr John, Lana Del Rey en Ray LaMontagne naar boven te halen. Daarbij omringde hij zich in de studio doorgaans met steeds dezelfde muzikanten, die hij na verloop van tijd als familie ging beschouwen. Dus begon hij met hen, tijdens dode momenten in het opnameproces, puur voor de lol, nummers te schrijven en op te nemen. Al doende accumuleerde hij een collectie van ruim zeventig songs die veel te goed waren om zomaar op het schap te laten liggen. Vandaar The Arcs, een vriendenclubje dat begin september de cd ‘Yours, Dreamily’ uitbracht en waarmee de artiest nu ook de internationale podia onveilig maakt.

Warmbloedig

In de AB brouwden The Arcs een even organische als zinnenprikkelende cocktail van southern soul, rhythm & blues en psychedelische garagerock. Wat meteen opviel was dat de groep, met Homer Steinweiss en de van The Shins bekende Richard Swift, niet minder dan twee drummers in de gelederen had. Samen met bassist Nick Movshon waren die verantwoordelijk voor de strakke groove, waarop Leon Michels zijn orgeltjes en andere keyboards liet dansen en Auerbach zijn in reverb gedrenkte gitaarsolo’s neerpootte. Tijdens de huidige tournee is de line-up van The Arcs overigens aangevuld met drie dames die samen niet alleen een warmbloedig backingkoortje vormden, maar ook gitaar, percussie, viool en trompet aandroegen.

Setopener ‘Stay in My Corner’, geïnspireerd door een bokswedstrijd, zette de toon en schoot prompt pijltjes af naar de sixties. Want naast pretentieloos klonken The Arcs vaak ook schaamteloos nostalgisch. ‘Pistol Made of Bones’ wiegde op een ontspannen bossanovaritme en ook ‘Put A Flower in Your Pocket’ kwam uitgesproken vintage uit de hoek. ‘The Arc’, waarin de steeds uitstekend zingende Auerbach zich, als een jonge Link Wray, volop uitleefde op de snaren, was dermate gebald en voorzien van een catchy rootsrockmelodie dat het probleemloos op één van de recentste platen van The Black Keys had kunnen staan. Iets soortgelijks kon worden gezegd van het potige ‘Velvet Ditch’. Geen wonder natuurlijk, als je weet dat twee bemanningsleden van The Arcs al jaren met Carney en Auerbach de wereld afschuimen.

Glazuur op de cake

‘Nature’s Child’ en ‘Everything You Do (You Do For You)’ gingen haast ongemerkt over van ingehouden naar uitbundig, ‘Cold Companion’ werd versierd met exotische viool- en trompetmotiefjes en tijdens ‘Little Baby’ -swingende countrybilly op een Bo Diddley-beat- werd het tempo nog gevoelig opgedreven. In ‘Chains of Love’ speelden de naar The Shangri-las verwijzende vrouwenstemmen een prominente rol en zoals verwacht bereikte het optreden een climax met de radiohit ‘Outta My Mind’, die nu al de status van bescheiden popklassieker heeft veroverd.

The Arcs waren in Brussel een en al veerkracht en urgentie. Eigenlijk vormden de twee bissen (het op een wiebelende baslijn gemonteerde ‘Like A Ship’ en het volgens Dan Auerbach nog nooit eerder live gespeelde ‘Too Young’) dus niet méér dan extra glazuur op een sowieso al overheerlijke cake. Net zoals Jack White, dat andere fenomeen uit Nashville, dat zich tussen de bedrijven door amuseert met The Dead Weather en The Raconteurs, heeft nu ook Dan Auerbach een parallel bandje gesticht waarmee hij naar hartenlust kan jammen en experimenteren. Gewoon omdat hij het kán. En nu we The Arcs in de AB voor anker hebben zien gaan, kunnen we daar alleen maar blij om zijn.

Dirk Steenhaut