Tame Impala @ Vorst National: Leuker om naar te kijken dan om naar te luisteren

Met ‘Currents’ maakte Tame Impala niet alleen één van de beste platen van het afgelopen jaar, het tekende ook voor een memorabele show tijdens de jongste editie van Pukkelpop. Jammer dus dat het concert van de band in Vorst Nationaal verknald werd door een ronduit abominabele geluidsmix.

De dertigjarige Australiër Kevin Parker is een genie van het type dat wel eens aan de jonge Brian Wilson of Syd Barrett doet denken. Op de platen van Tame Impala is hij, behalve voor de songs en de productie, namelijk ook verantwoordelijk voor de zang en alle instrumentale partijen.

Parker is een man met een visie, zoveel is duidelijk. Ten tijde van zijn debuut, ‘Innerspeaker’ uit 2010, werd Tame Impala nog tot de retro-acts gerekend. Hij maakte toen vooral pyschedelische gitaarmuziek in de trant van Jimi Hendrix en Cream, steunend op potige riffs en lange, door fuzz en reverb vervormde solo’s. Op ‘Lonerism’ (2012) begon hij een gevarieerder klankenpalet te hanteren en werd de sound iets elektronischer. Het resultaat was gelaagde, melodieuze progrock met een groove en echo’s uit het werk van The Beach Boys en Pink Floyd.

Met het afgelopen zomer verschenen ‘Currents’ gooide Kevin Parker het roer echter drastisch om en gaf hij zich over aan zijn voorliefde voor de zoetelijke pop van Britney Spears en Kylie Minogue, de eighties funk van Michael Jackson, de hiphopproducties van Kanye West en de op analoge synths gebouwde dansmuziek van Daft Punk. De nieuwe songs van Tame Impala waren catchy, repetitief en radiovriendelijk, zodat de fans van het eerste uur zich, bij het horen van Tame Impala-nieuwe-stijl serieus verslikten in hun koffie. Als producer had Parker zich dit keer laten leiden door mainstream r&b en van de weeromstuit vonden zijn songs een groter publiek. Van cultfenomeen tot nieuwe popheld: het was een transformatie die weinigen hadden zien aankomen.

‘Currents’ staat volledig in het teken van de verandering. Het is een break-up-plaat, gemaakt nadat Kevin Parker zijn Franse vriendin Melody Prochet (de zangeres van Melody’s Echo Chamber) in de steek liet. Maar ze symboliseert ook de breuk met zijn gitaar, die vroeger zijn voornaamste expressiemiddel was. De nieuwe songs van Tame Impala worden aangedreven door stuiterende baslijnen en geheel overwoekerd door elektronische keyboards. Eén van de nummers op de cd heet niet toevallig ‘Yes, I’m Changing’.

Confetti

In de studio is Tame Impala een soloproject, maar live wordt het een kwintet dat Parker moet helpen zijn zelf ontworpen wall of sound op het podium te reconstrueren. In Vorst Nationaal ging één en ander vergezeld van veelkleurige psychedelische visuals en een knap uitgekiende belichting. De groep had nog maar net de zen-achtige disco van ‘Let It Happen’ ingezet, of daar ging al een confettikanon af. Een mooi begin, alleen liet de geluidsweergave, althans vooraan op de tribune links van het podium, bijzonder veel te wensen over: de bassen klonken zo dof dat ze uit een belendende ruimte leken te komen en iedere drumtik kaatste achter in de zaal terug zodat je hem telkens, met ongeveer anderhalve seconde vertraging nog eens opnieuw te horen kreeg.

Het klankbeeld ontbeerde ieder reliëf, elk detail ging verloren in een brij van lawaai. Bovendien werd de etherische falset van Parker door zoveel vervormingsapparatuur gestuurd dat je geen woord verstond van wat hij zong. Vaak ging er soms een half nummer voorbij (‘The Moment’, bijvoorbeeld) vóór je in de gaten kreeg wat Tame Impala precies aan het spelen was. Frustrerend? U zegt het.

Niemand gaat naar een groep kijken om ter plekke het gevoel te hebben dat hij naar een slecht opgenomen bootleg van een concert zit te luisteren, ontwapend catchy liedjes als ‘Eventually’ (vingerknippend ritme, potige baslijn), ‘The Less I Know, The Better’ (groovy discofunk) en het massaal meegezongen ”Cause I’m A Man’ ten spijt. Met ‘It Isn’t Meant To Be’ en ‘Alterego’ greep Tame Impala tweemaal terug op zijn debuut-cd en mocht de gitaar weer even op de voorgrond, maar in stilistisch opzicht vielen die nummers tussen het recente materiaal beslist niet uit de toon.

Aanfluiting

Ook ‘Lonerism’ liet de groep niet links liggen: ‘Mind Mischief’ dreef op naar de Fab Four neigende samenzang, tijdens het wat pittiger ‘Why Won’t You Talk to Me’ werd het tempo opgedreven en publieksfavoriet ‘Elephant’, gebouwd op zompige Status Quo-riffs, deed ons een beetje denken aan ‘Spirit in the Sky’, een seventies-hit van Norman Greenbaum. De gitaren in ‘Apocalypse Dreams’ herinnerden dan weer aan die van Steve Hackett tijdens de beste jaren van Genesis. Ver gezocht, vindt u? Weet dan dat Kevin Parker ook een zelfverklaarde Supertramp-fan is.

De toeschouwers, althans zij die zich in het midden van de zaal bevonden, reageerden geestdriftig en beleefden zichtbaar de tijd van hun leven. Best mogelijk dus dat Tame Impala, net als op Pukkelpop, een geweldige show ten beste gaf. Alleen: wíj hebben het niet gehoord, en na afloop weerklonken bij andere aanwezigen soortgelijke klachten. Verwacht van ons dus geen sterrenquotering. Dit was een concert dat in ieder opzicht aangenamer was om naar te kijken dan naar te luisteren.

Yep, tijdens eerste bis, ‘Feels Like We Only Go Backwards’, vulde het luchtruim zich ten tweede male met confetti, maar zelf vonden we dat de groep er veel beter aan had gedaan in een degelijke geluidsingenieur te investeren. Oké, Vorst Nationaal staat bekend als een galmbunker, maar dat neemt niet weg dat we artiesten als Beck, Peter Gabriel, The National, Alt-J of Radiohead er al goed klinkende concerten hebben weten geven. Het luistercomfort bij Tame Impala daarentegen was een regelrechte aanfluiting; een belediging voor iedere concertganger die 35 euro voor een kaartje had neergeteld. Lang geleden dat we nog zo’n teleurstellende avond hadden beleefd.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Let It Happen / Mind Mischief / Why Won’t They Talk To Me? / It Isn’t Meant To Be / The Moment / Elephant / Yes I’m Changing / The Less I Know The Better / Eventually / Alter Ego / Oscilly / ‘Cause I’m A Man / Apocalypse Dreams // Feels Like We Only Go Backwards / New Person, Same Old Mistakes.