Suikerrock 2012: Crowd Pleasers, slappe bovenarmen en Waardig Ouder Wordende rockers

Suikerrock bracht dit jaar een programma even wisselvallig als het weer.

Van ZZ Top, die esbattementen op tamelijk indrukwekkende wijze openden met een superset van 19 nummers, tot de bloedarmoedige crowdpleasers van LMFAO die zwak, plat en ongeïnspireerd – 3 covers en 1 nummer twéé keer gespeeld op een set van 12 nummers – langs de kassa passeerden. Suikerrock bracht dit jaar een programma even wisselvallig als het weer.

Alice Cooper’s set was als die grap die nonkel Willy nu al 20 jaar lang vertelt op élk familiefeest – en waarvan – al even voorspelbaar – iemand telkens nét voor het einde de clou verklapt. ‘Slasherrock?’ ‘Shockrock’? Ons leek het vooral ‘boerenbedrock’. Mr. Furnier leek er zelf niet echt meer in te geloven en z’n muzikanten – op de ravissante en bijzonder gevaarlijk ogende Orianthi Panagaris na – zagen eruit alsof meer dan een béétje chemisch spul nodig hadden om dit dag na dag vol te houden.

Het enige lichtpunt vonden wij de fenomenale gitaarkunstjes van Panagaris- ook aan het werk te zien in Michael Jackson’s ‘This is it’. Een enkele keer moesten we hardop lachen: wanneer Alice Cooper een nieuw nummer speelt, dan draagt hij een jasje met … ‘New Song’ erop. En ‘Elected’ met z’n vuurwerk, pump & circumstance was best genietbaar, maar voor de rest heeft deze grap lang genoeg geduurd.

Neen, dan Status Quo. Zij en niemand anders bezorgden ons dit jaar de mooiste moment in Tienen. OK, er vielen tijdens dit optreden méér verslapte en zonnebankgebruinde bovenarmen te bespeuren dan op een hele dag rimpelrock, maar het goéie nieuws was dat Francis Rossi zich beter bleek te hebben verzorgd dan z’n groupies-van-het-eerste-uur: scherp als een mes, bijzonder sterk zingend (wat niet van z’n wapenbroeder Rick Parfitt gezegd kon worden) en nog beter gitaarspelend. We hadden ons niet zonder enige scepsis voor het podium geposteerd, maar al bij het tweede nummer, de Tom Jones cover ‘Something bout you baby I like’, waren we volledig mee. ‘Rock ’n Roll’n you’, uit hun laatste ‘Quid Pro Quo’ gaat aan ons voorbij en ‘In the Army’ now’ blijven we ook live een draak vinden.

Maar dat zijn dan ook de enige twee zwakke momenten van het concert. Voor de rest is dit – en ik verbaas mezelf wanneer ik dit schrijf – genieten. Rossi is 64, maar dat is er op geen enkele manier aan te merken. Z’n stem is krachtig en gecontroleerd – je voelt alleen helemaal op het einde dat de stembanden wat moe worden – en z’n gitaarspel is indrukwekkend. Rossi goochelt met de treble- en de volumeknop veeleer dan met effectpedalen en het onmiskenbare afwisselend gieren en snorren van niet één maar twéé Telecasters is heerlijk. Bands als Dandy Warhols of Brian Jonestown Massacre gingen flink leentjebuur spelen bij The Quo. Maar vanavond geven Rossi en de zijnen hun epigonen gewoonweg het nakijken.

De groep is bijvoorbeeld een stuk beter op dreef dan The Who vorig jaar tijdens Lokerse Feesten. En qua bezieling is dit véél beter dan de vibes van pakweg Black Rebel Motorcycle Club of Dandy Warhols de laatste … eh … àlle keren dat we ze zagen. Tijdens ‘Beginning of the End’ spint Rossi’s Fender Telecaster als een tevreden kater, ‘Down the Dustpipe’ dendert voorbij als ’n op hol geslagen stoomlocomotief. Tijdens ‘Down Down’ blaast en puft Rossi en probeert hij af en toe z’n blijkbaar pijnlijke vingers te stretchen, maar de song doet desalniettemin het plein voor het podium daveren. De groep besluit met John Fogherty’s ‘Rockin’ all over the World’.

En wij hebben ons, het moet gezegd, bijzonder goed geamuseerd. Van alle uit pensioen teruggekeerde rockers die wij de laatste jaren aan het werk zagen, leverde Status Quo zonder concurrentie de beste performance af. Blij dat we erbij waren.

Peter Lissens