Strand of Oaks @ Trix: Terugblikken om beter vooruit te kunnen kijken

© gf

Op ‘Heal’, de onlangs verschenen vierde cd van Strand of Oaks, rekende zanger-gitarist Tim Showalter af met frustraties die hem al sinds zijn jeugd achtervolgden. Een bevrijdende ervaring voor een muzikant die ook live gensters sloeg. Zijn show in een uitverkocht Trix was een schot in de roos.

DA GIG: Strand of Oaks in Trix, Antwerpen op 28/9.

IN EEN ZIN: Een energiek, bijwijlen verzengend intens concert, zij het ontsierd door enkele schoonheidsfoutjes.

HOOGTEPUNTEN: ‘JM’, ‘Goshen ’97’, ‘Sterling’..

DIEPTEPUNTEN: nummers als ‘Woke Up To The Light’ en ‘Wait For Love’, die net iets te dicht bij het oeuvre van Coldplay hadden gelegen.

BESTE QUOTE van Tim Showalter: “Ik ben geboren in een korenveld tussen de rednecks. En ik kan er met mijn verstand niet bij dat, wanneer ik gewoon de oceaan oversteek, ik hier een zaal vol mensen aantref die naar mijn rare songs willen luisteren. Ik besef het: ik ben een bofkont. Want dank zij jullie kan ik mijn volwassenwording nog even uitstellen.”

Aanvankelijk maakte de vanuit Philadelphia opererende artiest een overwegend akoestische vorm van Americana, maar de knagende onvrede met zijn carrière, zijn relatie en zijn verslavingen, deed hem vorig jaar het roer resoluut omgooien. Zijn huis was in vlammen opgegaan, zijn vrouw had hem bedrogen terwijl hij op tournee was, hij had ternauwernood een zwaar verkeersongeval overleefd en na die traumatische ervaringen begon hij diep in zichzelf te graven, op zoek naar de oorzaken van zijn problemen. Daarbij schrok hij er niet voor terug zijn demonen diep in de ogen te kijken en zo kwam hij uiteindelijk terecht bij zijn getroebleerde adolescentie.

Tim Showalter was opgegroeid in het noorden van de Amerikaanse staat Indiana, op een plek waar geen donder te beleven viel. Op ‘Heal’, een plaat als een dagboek, vertelt hij het verhaal van een vereenzaamde, opstandige tiener die niet alleen met zijn ouders en vrienden in de knoop ligt, maar ook met zichzelf. Hij rookt stiekem joints in zijn slaapkamer, verbergt pornobladjes onder zijn bed en moet zichzelf vol wijn gieten voor hij het aandurft een meisje mee uit te vragen. De ommekeer komt er wanneer hij op een dag dat oude taperecorder van zijn vader ontdekt. “That’s how the magic began”, zingt hij op zijn nieuwe cd, en inderdaad: muziek gaf richting aan zijn leven, werd zijn medicijn en reddingsboei. Hij identificeerde zich met zijn rockhelden, lipte de platen van Smashing Pumpkins mee voor de spiegel en via die herinneringen kwam Showalter uiteindelijk dicht bij de bron van zijn creativiteit: “I was lonely but I was having fun”.

Trefzeker

Een en ander vond zijn neerslag op ‘Heal’, zijn meest autobiografische én urgente cd tot op heden. Behalve een reis in de tijd was de plaat ook een hommage aan de muziek die Tim Showalters jeugd had gekleurd: klassieke gitaarrock uit de seventies, synthpop uit de eighties en grunge uit de nineties. Op ‘Heal’ blikt de artiest terug om gedecideerder vooruit te kunnen kijken. De artiest rockt nu luider dan ooit en zijn emotioneel directe songs laten blijkbaar ook het publiek niet onberoerd. Strand of Oaks speelt dezer dagen in Europa voor goedgevulde zalen.

“Toen ik hier twee jaar geleden op het podium stond, wist geen hond wie ik was. Vandaag puilt het hier uit van het volk. Dat is moeilijk te vatten”, meldde Showalter bij de aanvang van zijn set. Maar Strand of Oaks was inmiddels wél uitgegroeid tot een flink uit de kluiten gewassen kwartet, met een frontman die zich opwierp als een trefzekere performer. Hij werd in Antwerpen bijgestaan door bassist Deven Craige, drummer Mike Sneeringer (ex-Kurt Vile en -The War On Drugs) en toetsenspeelster Eliza Hardy-Jones. De laatstgenoemde presenteerde zich, met haar warme tweede stem, as de Kim Deal van Philadelphia en verleende zo veel van de nummers een poppy cachet.

Vrijwel alles uit ‘Heal’ passeerde in Trix de revue, maar occasioneel serveerde Strand of Oaks ook hoogwaardig ouder werk, zoals het gespierde ‘Satellite Moon’ (uit ‘Dark Shores’) of ‘Sterling’ (uit ‘Pope Killdragon’). Vanaf ‘Heal’ viel het licht ontvlambare, naar Neil Young neigende gitaarspel van de zanger op, zodat het gedreven ‘Goshen ’97’ ook zonder de spectaculaire snaarverrichtingen van J Mascis moeiteloos overeind bleef. Maar hét onbetwistbare hoogtepunt van de avond was, zoals verhoopt, het lang uitgesponnen ‘JM’, impliciet opgedragen aan wijlen Jason Molina van Songs: Ohia. Strand of Oaks klonk hier zoals Crazy Horse op zijn meest epische momenten en de door merg en been snijdende gitaarsolo’s logen er niet om: ‘JM’ is Tim Showalters hoogsteigen ‘Cortez the Killer’. De man loofde meteen ook Studio Brussel, “Het enige radiostation ter wereld dat het tot nu toe heeft aangedurfd deze song te draaien.” Goede verstaanders wisten uiteraard dat het compliment voor het programma ‘Duyster’ was bedoeld.

Verpulverend

Daarna ging de storm even liggen, verdween de ritmesectie van het podium en bracht Showalter, enkel op gitaar en met vocale ondersteuning van Eliza Hardy-Jones, sobere, verstilde songs als ‘Diamond Drill’ en ‘Two Kids’, respectievelijk uit ‘Dark Shores’ en ‘Leave Ruin’. De pianoballad ‘Woke Up To The Light’ begon net zo ingetogen, al zette de band er naar het einde toe een kanjer van een uitroepteken achter. Net als met ‘Wait For Love, gleed Strand of Oaks hiermee vervaarlijk dicht af richting Coldplay, maar gelukkig was de zanger zo slim de irritante “wo-ho-ho”-passage, die de plaatversie ontsiert, in Trix achterwege te laten. Zelf waren we alvast blij toen de volumeknop, met het oog op ‘Shut In’, weer een ruk naar rechts kreeg. “Come on, Bruce”, riep één van de toeschouwers en, jawel, af en toe vielen tijdens het concert echo’s uit het oeuvre van The Boss op te vangen. De melodie van ‘Plymouth’ leek dan weer verdacht veel op die van Bob Dylans ‘Chimes of Freedom’.

Niet alles was dus even briljant, maar al bij al helde de balans toch in de positieve richting over. Alleen al de verpulverende intensiteit van ‘JM’ maakte de verplaatsing méér dan de moeite waard. Showalter beloofde spoedig terug te komen en het zou al serieus mis moeten gaan mocht Strand of Oaks volgende zomer niet op één van de podia van Pukkelpop belanden. Goed, dat is nog lang, met een dagelijkse beluistering van ‘Heal’ valt die wachttijd wel te overbruggen.

DE SETLIST: Satellite Moon / Heal / Goshen ’97 / For Me / JM / Diamond Drill / Two Kids / Woke Up To The light / Shut In / Plymouth / Sterling / Wait For Love // Mirage Year.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content