Stilte en storm in één: herbeleef de livepremière van The Bony King of Nowhere

© Ward D'Hoore en Jeroen Geerinck / Studio Trad
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

The Bony King of Nowhere presenteerde zijn jongste telg Silent Days in de Robot Studios in Ledeberg, exclusief voor Knack Focus-lezers dan nog. Dat ging zó.

Een tweepersoonsbed aan de ene uithoek, een ingeklapt keukenblad aan de andere: de Robot Studios, gelegen boven een Kruidvatwinkel in Ledeberg, is evenveel leef- als liveruimte. Het is de thuishaven van podiummanager Pieterjan Coppejans en zijn nederpoppende eega Eefje de Visser. En afgelopen weekend ook even die van The Bony King of Nowhere. Hij kwam er namelijk zijn prachtplaat Silent Days voorstellen, en verbaasde daar vriend, vijand én Knack Focus-lezer mee.

Psychedelische soundscapes

‘I wish I could just disappear’, liet Bram Vanparys meteen verstaan in Going Out, een song met meerdere levens, die The War on Drugs-gewijs bleef voortdenderen, maar nooit een straatje zonder eind insloeg. Gertjan Van Hellemont – u kent hem ook als Douglas Firs – tekende licht psychedelische soundscapes op, terwijl hij net als zijn collega op bas Jasper ‘zoon van Jan’ Hautekiet vlijtig tussen snaren en toetsen jongleerde.

In titelsong Silent Days haalde Vanparys vervolgens zijn beste Kurt Viles boven. ‘Hey I’m not complaining in any way‘, zong hij als een slacker. Zeurderig werd het gelukkig nooit, beklijvend des te meer.

‘Ik ga misschien toch ne keer iets zeggen’, dixit de immer bedeesde Bram Vanparys, halfweg het concert. ‘Ik heb twee heftige jaren achter de rug en wil de mensen bedanken die er voor mij zijn geweest.’ Hij doelde op de relatiebreuk met zijn high school sweetheart die hem verweesd heeft achtergelaten, én hem tot het in een caravan in de Vlaamse Ardennen geschreven Silent Days aanzette.

Stilte en storm in één: herbeleef de livepremière van The Bony King of Nowhere
© Ward D’Hoore en Jeroen Geerinck / Studio Trad

Le nouveau Bony King

Alwéér een break-upplaat, vraagt u? Ja, maar wel een van de eerlijkste, rechtlijnigste en ook gewoon móóiste uit de recente belpopgeschiedenis. Silent Days is zijn The Ideal Crash, zijn Welcome to the Blue House.

Is het ook: het album waarop Vanparys zich uit het keurslijf van de singer-songwriter wringt, en zich van zijn meest gelaagde kant laat horen. Zoals in Whenever We Meet Again, door drummer Christophe Claeys van Balthazariaanse zwier voorzien. Of in Like Lovers Do, met zijn trage opbouw en snedige finale een song die als een zwaard langs twee kanten sneed. Stilte en storm in één. ‘This silence in here gets darker every day‘, kreunde de King, en u voelde het rillen op plaatsen waar u het nog nooit had voelen rillen.

We weten het nu wel zeker: er is een Bony King van voor en een Bony King van na Silent Days. Die eerste kregen we in de Robot Studios maar heel eventjes te horen: in het van zijn banjo ontdane Sleeping Miners (2011) en het van ‘LA-plaat’ Wild Flowers geplukte Got to let you know (2015). Meer hoefde dat ook niet te zijn. Want man, wat zit le nouveau Bony King stevig op zijn troon.

Bekijk hier een fragment uit de aftermovie van The Bony King of Nowhere, live in de Robot Studios:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

SETLIST: Going Out / Silent Days / Waiting For Your Sign / Whenever We Meet Again / Sleeping Miners / Still Around / Got To Let You Know / Every Road / Through The Night / Like Lovers Do.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content