Stijn plays Prince @ ABClub: De geneugten van de ‘bang bang boogie’

Mocht een overdosis pijnstillers het niet hebben belet, dan zou Prince dinsdag 58 zijn geworden. Die verjaardag werd alsnog gevierd met twee uitverkochte hommageconcerten in de AB. Electrofunkartiest Stijn beet zich net zo lang vast in het repertoire van zijn held tot hij helemaal purper zag.

Al sinds hij in 2003 debuteerde, wordt Stijn Vandeputte als het Vlaamse equivalent van Zijne Paarsheid beschouwd. Ook hij is een springerige doe-het-zelver die graag de dansvloer aanveegt en zijn songs wel eens laat aansturen door zijn libido. Niets Princelijks is hem vreemd: onlangs verklaarde hij nog in een interview dat hij de funkateer uit Minneapolis zo’n zestig keer live aan het werk heeft gezien. Zoiets laat sporen na. Als Stijn in de Brusselse club al één ding bewees, dan was het wel dat er ook bij hem paars bloed door de aderen stroomt.

Wie Prince covert, meet zich met één van de allergrootsten en loopt dus het risico languit op zijn gezicht te gaan. Maar Stijn is dermate doordrongen van de songs van The Artist dat hij ze wellicht zelfs in zijn slaap nog gezongen krijgt. Het feit dat Vandeputte geen gitaar speelt en zonder band op het podium verscheen, zorgde er sowieso al voor dat zijn vertolkingen kaal en afgekloven klonken en dus nooit te dicht bij de originelen kwamen. Net als in zijn eigen werk beperkte Stijn zich tot de essentie: een drummachine, enkele synths, een piano en een loop station. Vaak hoefde hij slechts op een knopje te drukken om een vooraf geprepareerde backing track los te laten, wat hem de vrijheid gaf alle hoekjes van het podium te verkennen.

Voor de kenners

Eigenlijk deed de man in de AB niet veel méér dan wat hij als puber wellicht honderden keren thuis voor de spiegel had gedaan: Princeje spelen. Daarbij was hij wel zo slim de meeste hits van zijn idool onaangeroerd te laten. Enkele uitzonderingen niet te na gesproken, stortte Stijn zich op de deep catalogue, al plukte hij wél veelvuldig uit klassieke platen als ‘1999’ en ‘Sign ‘O’The Times’. De setlist was er eentje van een kenner voor andere kenners; het optreden een feestelijk onderonsje van lieden die al jaren een lidkaart van de Purperen liga op zak hebben. Want zeg nu zelf: nummers als ‘Bob George’ (uit ‘The Black Album’) of ‘All the Critics Love U In New York’ (uit ‘1999’) leven niet echt in het collectieve bewustzijn. Op zich niets mis mee: interessante performers maken eigenzinnige keuzes.

Stijn ging dermate op in zijn trip dat hij tussen de songs door haast uitsluitend Engels sprak. Want hij vertolkte in Brussel niet alleen de composities van Prince, hij coverde ook diens bindteksten, type “Garçon, avez vous un crayon? That’s French”. Je moest al heel wat live bootlegs van Mr Purple in huis hebben om alle referenties meteen te kunnen duiden. Wanneer hij niet als een dolleman over het podium huppelde, nam Stijn plaats aan de piano. Daar bracht hij bijvoorbeeld de ballad ‘Sometimes It Snows In April’, die sinds de dood van Prince in die maand voor velen een nieuwe betekenis heeft gekregen.

De meeste nummers op de setlist dateerden uit de periode vóór The Artist tot getuige van Jehova was bekeerd en nog over een ‘Dirty Mind’ beschikte. Bijgevolg bezong Stijn regelmatig de geneugten van de “bang bang boogie”. Een korte bloemlezing: “Do you want to play with me?” (‘Hot Thing’), “What’s it like inside your tamborine?” (‘Tamborine’), “I got the butter for your muffin” (‘Come On’), “Your love is tantalising and It’s got me burning rubber in my pants” (‘Johnny’), “I wanna get with you girl, yeah, and your sister” (‘Debra’).

Van de Prince geen kwaad

Ook op het menu: het geweldige ‘Erotic City’, al valt de versie van Arto Lindsay, wat ons betreft, moeilijk te evenaren. Tot jolijt van het publiek kwamen er, zoals het hoort op een feestje, flink wat party songs voorbij, zoals ‘Housequake’, ‘Days of Wild’ en ‘D.m.s.r.’ Voor u het vraagt: die laatste afkorting staat voor ‘Dance Music Sex Romance’, de hoekstenen van het Prince-universum, zeg maar.

De aanpak van Stijn -strakke, meeslepende beat, aangevuld met een simpel keyboardlijntje en/of een beetje synthbas- werkte niet altijd en overal. Zo viel het klassieke ‘Sign ‘O’ The Times’ iets te mager uit en begon je halverwege de set te snakken naar een echte band. De herinnering aan The Revolution of The New Power Generation valt nu eenmaal moeilijk uit te wissen. Niettemin schudde de Brusselaar stuwende uitvoeringen van ‘Starfish & Coffee’ (dat hij opdroeg aan zijn liefje), ‘If I Was Your Girlfriend’ en’Something In The Water (Does Not Compute)’ uit zijn mouw. Een ander hoogtepunt was het sober aan de piano gebrachte ‘Little Red Corvette’.

Nu we toch aan het dansen waren, gooide Stijn met ‘Blame It On The Boogie’ zelfs iets van the Jacksons in de strijd en plukte hij een viertal nummers uit zijn eigen oeuvre, waartoe Prince vanzelfsprekend als inspiratiebron had gediend. Ironisch genoeg behoorden ‘Funkafy’, ‘Hot & Sweaty’, ‘Sexjunkie’ en ‘Password’ tot de betere momenten van de avond, wat aangeeft dat Stijn beter zichzelf kan blijven dan (een) Prince te worden. Zijn jongste cd, ‘Ten Danz’, dateert trouwens al van zeven jaar geleden. Wordt het niet eens tijd voor iets nieuws? We hebben hem als fan van harte zijn pleziertje gegund, en ons, door zijn toedoen even een deel van de NPG gevoeld. Hij mag er zelfs een jaarlijkse traditie van maken. Van de Prince geen kwaad dus. Maar nu mag de échte Stijn snel weer te voorschijn komen.