Spain @ Botanique: Onthaasting als levensmotto

Spain © Piet Goethals

Halverwege de nineties was hij een pionier van het slowcore-genre. Later zag Josh Haden zijn songs zelfs opgenomen door Johnny Cash en The Soulsavers. De man is dus niet de eerste de beste en met zijn groep Spain gaf hij eindelijk nog eens een voortreffelijk concert in de Botanique.

DA GIG: Spain in de Rotonde van Botanique, Brussel op 10/2.

IN EEN ZIN: Een verrassend gevarieerd en dynamisch optreden dat, dank zij de verbluffende verrichtingen van gitarist Kenny Lyon, tot likkebaarden uitnodigde.

HOOGTEPUNTEN: ‘Untitled #1’, ‘It Could be Heaven’, ‘Ray of Light’, ‘Miracle Man’, ‘Spiritual’, ‘I’m Still Free’…

DIEPTEPUNTEN: de zwakste onderdelen van de show waren de wat kleffe, naïeve teksten die zelden het niveau van Vlaamse charmezangers als Willy Sommers of Luc Steeno overstegen.

BESTE QUOTE van Josh Haden: “Ik voel me zo overweldigd, dat ik geen woord meer kan uitbrengen

“This isn’t fucking Paris”, lazen we op het T-shirt van de drummer. Daar viel weinig tegen in te brengen, want Spain, voor de gelegenheid herleid tot een trio, was naar hartje Brussel afgezakt met als doel zijn vijfde cd ‘Sargent Place’ alsnog enige promotionele ondersteuning te geven. Die plaat is inmiddels al twaalf maanden oud, maar zoals frontman Josh Haden verontschuldigend aanvoerde: “Dit is nu eenmaal hoe wij de zaken aanpakken”. Spain heeft onthaasting dan ook tot zijn levensmotto gepromoveerd. Het gezelschap debuteerde zo’n twee decennia geleden met de slowcoreklassieker ‘The Blue Moods of’, verdween lange tijd van de radar en begon sinds 2012 met succes aan een tweede leven.

De groep klinkt nog altijd verstild en ingetogen, maar laat dezer dagen toch een gevarieerder en dynamischer geluid horen dan vroeger. Haden slaagt erin zijn artistieke zelf te blijven, zonder vast te houden aan telkens weer hetzelfde muzikale kunstje. In thematisch opzicht is er echter weinig veranderd.

’s Mans zacht smeulende songs handelen nog altijd over liefde en spiritualiteit en ook dromen blijven in zijn werk een belangrijke rol spelen. Zelfs de bandnaam werd ingegeven door zijn onderbewuste, want toen hij hem koos had Josh Haden nog nooit een voet op Spaanse bodem gezet. Als zanger houdt hij meer van fluisteren dan schreeuwen: hij slaapwandelt zich een weg door liedjes vol verdoken wanhoop en creëert zo een ongrijpbare maar heldere sound waarin folk, blues, country en jazz een natuurlijke alliantie aangaan.

Spain @ Botanique: Onthaasting als levensmotto
© Piet Goethals

Geen noot teveel

Tijdens zijn huidige tournee manifesteert Spain zich voor het eerst als een driespan. Een meesterzet, zo bleek in Brussel, want de muzikanten waren qua bedrevenheid aan elkaar gewaagd en bliezen het materiaal consequent nieuw leven in. De zanger hanteerde, net als zijn vader, de vorig jaar overleden jazzlegende Charlie Haden, de bas en speelde daarbij liever een noot te weinig dan teveel. Voorts bestond de compleet vernieuwde line-up uit een subtiele zwarte drummer, wiens naam we helaas nergens hebben kunnen terugvinden, en gitarist Kenny Lyon. Vooral die laatste was een fenomeen: hij voorzag de songs keer op keer van allerlei verrassende harmonieën en vormde eigenlijk bijna een orkest op zichzelf.

Spain @ Botanique: Onthaasting als levensmotto
© Piet Goethals

‘Sargents Place’ vormde, met prachtsongs als ‘It Could Be Heaven’ en het licht psychedelische ‘From The Dust’, weliswaar de ruggengraat van de set, maar Spain putte in de Botanique uit àl zijn platen en maakte op het podium doorgaans een potigere indruk dan in de studio. Lyon versierde ‘You Were Meant For Me’ met expressieve slide-uithalen, etaleerde Daniel Lanois-achtige trucjes in ‘Every Time I Try’ en zorgde er met zijn inventieve motiefjes voor dat ook de minder sterke nummers tot ware gebeurtenissen uitgroeiden.

Een geluk, want vooral de teksten van Josh Haden, doorspekt met naïeve karamellenverzen en simplistische rijmelarijen, overstegen zelden het niveau van Vlaamse charmezangers als Willy Sommers of Luc Steeno en schreeuwden erom met de mantel der liefde te worden bedekt.

Spierballen

Tot vijf keer toe putte Spain uit zijn onverslijtbare debuut. Dat leidde tot piekmomenten als ‘Untitled #1’, misschien wel de beste song die Haden ooit uit zijn pen heeft geperst, en ‘Ten Nights’, een soort soulballad die zo langzaam voorbijdobberde dat het water helemaal stil leek te staan. Maar de groep kwam ook met verrassende klankkleuren op de proppen. In ‘To Be A Man’, een nummer dat de zanger schreef voor zijn stervende vader, beperkte Kenny Lyon zich tot een eenvoudige ukulele en dat deed hij ook in ‘Spiritual’, inmiddels via diverse coverversies tot een heuse standard uitgegroeid. Het op kousenvoeten voorbijschuifelende ‘Ray of Light’ werd, behalve van bluesy gitaarwerk, ook van een opvallende melodicasolo voorzien.

Spain @ Botanique: Onthaasting als levensmotto
© Piet Goethals

Naar het einde van de show toe werd er enkele keren verrassend stevig gerockt. In ‘Miracle Man’ hoorden we funky riffs voorbijkomen, ‘I’m Still Free’ rolde vervaarlijk met zijn spierballen en het veerkrachtige ‘Sunday Morning’ gaf aan dat Spain desgewenst ook tot enige luchtigheid in staat is. Tijdens de laatste bis, ‘World of Blue’, gleden zelfs enkele wolken feedback de zaal in. Wie voor en slaapverwekkende bedoening had gevreesd, stelde dus tot zijn blijdschap vast dat Josh Haden en zijn gezellen het nodige reliëf in hun songs hadden gesmokkeld en dat er, zeker op muzikaal vlak, meer dan genoeg gebeurde om de aandacht van de toeschouwer vast te houden. Mooi concert dus.

Spain: we werden er helemaal Iberisch van.

DE SETLIST: Love At First Sight / It Could Be Heaven / From The Dust / Ten Nights / You Were Meant For Me / Every Time I Try / In My Soul / Nobody Has To Know / To Be A Man / Ray Of Light / Miracle Man / Let Your Angel / Untitled #1 / Sunday Morning // Spiritual / I’m Still Free // World Of Blue.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content