Soko @ Botanique

Met het geniale ‘I’ll Kill Her’ wist de Franse Soko in 2008 nog heel Europa te charmeren. Op haar pasverschenen debuut-cd ‘I Thought I Was An Alien’ bleek de frisse onbevangenheid van toen echter ver te zoeken. Haar concert in de Botanique was er zelfs één van het tenenkrommende type.

DA GIG: Soko @ Orangerie van Botanique, Brussel op 17/3.

IN EEN ZIN: Soko toonde zich een zeer beperkte zangeres, die geen van haar instrumenten echt beheerste en uitsluitend nummers bracht die nog niet helemaal af leken te zijn.

HOOGTEPUNTEN: Geen. ‘Treat Your Woman Right’, ‘First Love Never Die’ en ‘I’ve Been Alone Too Long’ waren weliswaar niet onaardig, maar werden zo krakkemikkig gebracht dat ze ten onder gingen voor hun laatste noot weerklonk

DIEPTEPUNTEN: Wil u echt dat we ze nog eens alllemaal opsommen?

BESTE QUOTE: “Look, hairy armpits”, riep Soko, terwijl ze haar armen in de lucht stak. “Yep, zo zien vrouwen er echt uit, tenzij ze in de reclamewereld werken. En laat ik jullie nóg iets bekennen: ik stink. Want dat gebeurt nu eenmaal wanneer je op het podium staat te zweten.”

Soko, een Franse actrice die ook liedjes schrijft, zingt Engels zoals Elio Di Rupo Nederlands spreekt. Aanvankelijk was haar Franglais nog wel geestig, maar als je er langer dan een kwartier aan wordt blootgesteld, krijg je er een punthoofd van. Het duurt namelijk wel even voor je beseft dat Stéphanie Sokolinski met “a tiff” een dief bedoelt en dat “stronque” sterk betekent. Toen we de jongedame enkele jaren geleden in de AB aan het werk zagen, vielen we nog voor de stuntelig anarchistische attitude waarmee ze op het podium stond. Soko stak toen uitgebreid de draak met de hype waar ze het voorwerp van was geworden en deed dat op een naiëf speelse manier die hoogst ontwapenend overkwam. Nu ze zich tracht te profileren als een serieuze artieste, gaat haar dat veel minder goed af.


Haar populariteit is wél intact gebleven: hoewel Soko eerst in de Rotonde zou optreden, wist ze moeiteloos de drie keer grotere Orangerie uit te verkopen. Jammer genoeg werden de vocale beperkingen van de française, die met haar bibberende stem nauwelijks verder kwam dan toonloos gefluister, snel duidelijk. Haar teksten, kennelijk uit het dagboek van een bakvis gescheurd, waren gedrenkt in zelfmedelijden, terwijl haar schrale melodieën van een tergende eenvormigheid getuigden. Kwam Soko dan toch met wat moois op de proppen, zoals ‘Treat Your Woman Right’, dan bleek het een muzikaal carbonnetje te zijn van iets dat je al eerder had gehoord (in dit geval: ‘My World is Empty Without You’ van The Supremes).

De set deed ontstellend amateuristisch aan. Vaak had je immers het gevoel dat Soko’s songs niet méér waren dan kladjes of ruwe schetsen, die voortijdig aan de openbaarheid werden prijsgegeven. De zangeres speelde afwisselend keyboards, bas, gitaar en drums, maar bleek geen van die instrumenten echt te beheersen en zelfs wanneer ze werd begeleid door een violiste, gitarist en een drummer, rammelde de muziek aan alle kanten. We hebben al jonge Rock Rallybandjes gehoord die aanzienlijk minder genant klonken dan Soko en haar gezellen in de Botanique. ‘People Always Look Better in the Sun’ was een aardig elektropopliedje dat de krakkemikkige uitvoering helaas niet overleefde en voor de gratuite noise-uitbarstingen in ‘Don’t You Touch’ kennen we slechts één woord: lachwekkend.


Soko sprak tussen de nummers door voornamelijk Engels. “Er zijn kinderen in de zaal en ik wil hun onschuld niet bezoedelen met mijn beladen onderwerpen”, vertelde ze. Niet onverstandig, want zowel in de songs uit haar nieuwe cd, die vrijwel integraal aan bod kwam, als in haar nieuwe liedjes stonden onzekerheid, depressie, verslaving, afwijzing, eenzaamheid en een laag zelfbeeld centraal. “Dit schreef ik een jaar geleden en het is nog altijd toepasselijk”, meldde ze over ‘I’ve Been Alone Too Long’, “want mijn vriendje heeft me twee weken geleden gedumpt.” Het schurende, punky ‘Destruction of the Disgusting Ugly Hate’ (de titel alleen al!) handelde dan weer over zelfmoord. “Iets waar ik al minstens twee dagen niet meer aan heb gedacht”, deelde Soko mee, terwijl haar aanhoudende gegiechel ondergetekende spontaan haaruitval bezorgde.


Niet dat het de chanteuse aan lef ontbrak: in ‘People Are Mean’ en ‘Nervous Breakdown’ begeleidde ze zichzelf uitsluitend op drums en wist ze het verrassend milde publiek, dat in ruime mate uit jonge, Franstalige vrouwen bestond, volop tot vocale participatie te bewegen. Verzoekjes werden echter resoluut afgewezen (“I’m not a party pleaser”), zodat geen van de songs waar Soko haar populariteit aan te danken had de veel te lange setlist haalde. Geen ‘I’ll Kill Her’ of ‘Dandy Cowboys’ dus. Die eigenzinnigheid zou haar hebben gesierd, mochten de 22 nummers die ze in Brussel wel uit haar mouw schudde even goed of beter zijn geweest, maar dat was beslist niet het geval.


We geloven nog steeds dat Soko talent heeft. Alleen is het nog te onvoldragen om je als toeschouwer een uur en drie kwartier bij de les te houden. Voorlopig kunnen we enkel concluderen dat dit zowat het meest ontluisterende concert was dat we moesten ondergaan sinds Cat Power voor het eerst de Botanique aandeed. Puur tijdverlies, kortom.

Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Little Mermaid Man / Crybaby / Treat Your Woman Right / I Thought I Was An Alien / People Always Look Better In The Sun / Trapped In Freedom / Wy Don’t You Eat Me, Now You Can? / I Just Want To Make It New With You / For Marlon / We Might Be Dead By Tomorrow / Don’t You Touch Me / Destruction Of The Disgusting Ugly Hate / Nervous Breakdown / First Love Never Die / I’ve Been Alone Too Long / The Painter That Turned Into A Muse / My Dreams Dictate My Reality / Pale Copies Of Your Insane Beauty / People Are Mean / Happy Hippie Birthday / How Are You? / You Have A Power On Me.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content