De Ierse rebel heeft twintig jaar na ‘Nothing Compares 2U’ haar kaalgeschoren furie ingeruild voor een mollige huismoederlook en kon niet verbergen dat ze ook de teksten van haar toenmalige hits ergens is kwijtgeraakt.
WHAT’S THE FUZZ?
Hoewel de Sinéad O’Connor die eind jaren ’80 de keurige burger wilde choqueren al eventjes niet meer bestaat, twijfelden nostalgici aller leeftijden niet lang om de Ierse met open armen te ontvangen. Haar handvol klassiekers staan nog altijd als een huis, maar of de zangeres daarbij zelf overeind blijft, is de jongste jaren minder vanzelfsprekend.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
Geflankeerd door slechts twee muzikanten koos O’Connor voor een erg ingetogen setting. Ze verscheen in een wit pak, met de haren strak naar achteren gestreken en naar eigen zeggen voor het eerst in haar leven met lippenstift op het podium. Het uitverkochte amfitheater had even tijd nodig om aan haar verschijning te wennen, en dat leek wederzijds. O’Connor was aanvankelijk niet goed bij stem, hoestte en brabbelde tijdens de nummers nonchalant in de microfoon en had veel moeite om haar teksten en akkoorden te onthouden.
Een vlekkeloze akoestische versie van ‘The Emperor’s New Clothes’ zorgde voor het eerste echte enthousiasme bij het publiek, dat zich opmaakte voor een vervolg zonder schoonheidsfoutjes. Maar helaas, de momenten waarop Sinéad echt niet wist hoe de tekst verder ging, stapelden zich op. Regelmatig vroeg ze of er iemand in het publiek de tekst wél kende, of hield ze een nummer gewoon voortijdig voor bekeken. Dat publiek bestond vooral uit late dertigers die muisstil zaten te wachten op ‘Troy’ en ‘Nothing Compares To You’, en die de fratsen van de zichtbaar gegeneerde Sinéad doodbraaf met de mantel der liefde bedekten.
HET YOUTUBEMOMENT? De sobere folksongs bleven net iets te oppervlakkig en eentonig om voor ontroering te zorgen, maar halverwege het concert zat O’Connor er toch even recht op. ‘Black Boys On Mopeds’, een betoog van wat er allemaal misliep in het Engeland van Thatcher, klonk met de rellen in Londen als achtergrond verrassend relevant. Heel even was de schenen shoppende rebel terug van weggeweest.
Toon Heylen
