Savages @ Les Nuits Botanique: op zoek naar het verschil tussen cool en koel

© DR

De groepsnaam suggereert het al: de vier dames van Savages zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken. In de Botanique, waar ze hun debuut-cd ‘Silence Yourself’ kwamen voorstellen, zetten ze een hoge rug op en klauwden ze er brutaal op los.

DA GIG: Savages in de Orangerie van Botanique, Brussel op 13/5.

IN EEN ZIN: Een energiek, intens en compromisloos concert van een band die eindelijk weer wat leven in de brouwerij wist te brengen.

HOOGTEPUNTEN: ‘She Will’, ‘Waiting For A Sign’, ‘Flying to Berlin’, ‘Husbands’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Jehnny Beth, ter aankondiging van ‘Fuckers’: “Dit is een nummer over een type mensen dat je tijdens je leven weleens tegenkomt. Het is best mogelijk dat er momenteel zo eentje naast je staat.”

In een tijd waar rockmuziek vaak weinig méér is dan ongevaarlijke vertrooiing, is de komst van Savages een zegen. Deze vrouwen zijn niet in entertainment geïnteresseerd; ze willen de toeschouwer op en onzachte manier met zichzelf confronteren.

Volgens de groepsleden worden we, door de overdaad aan informatie en de alomtegenwoordigheid van de (sociale) media, dermate afgeleid, dat we ons innerlijke evenwicht kwijt zijn geraakt. We horen onszelf niet meer denken en daardoor slagen we er niet langer in echt te leven.

Op hun pasverschenen cd ‘Silence Yourself’ stellen ze de dingen dus scherp en daarbij schuwen ze de provocatie niet. De titel windt er geen doekjes om: wie niets te vertellen heeft, doet er beter het zwijgen toe.

U hebt het al in de gaten: Savages is een band met een filosofie. Op gezette tijden sturen de dames een manifest de wereld in, dat inzicht geeft in waar ze voor staan, maar waarmee ze ook een discussie op gang willen brengen. Savages verzetten zich tegen de cultuur van het gemakzuchtige compromis.

In een mededeling die ze in Brussel op hun monitors hadden geplakt, lazen we bijvoorbeeld: “Als jullie filmen of fotograferen vanuit de zaal, voelen wij ons geremd. Wil je een authentieke live-ervaring, zet je mobiele telefoon dan gewoon af.”

Tribaal

Geen wonder dus dat de groep teruggrijpt op de donkere, agressieve post-punk uit de vroege jaren tachtig, een periode toen muziek en ideologie nog nauw met elkaar verweven waren. Niet dat Savages in eendimensionale slogantaal vervallen. Hun wapens: afgekloven maar trefzekere poëzie en furieuze overtuigingskracht. De interactie tussen vier vrouwen op het podium is sowieso verfrissend, omdat het een ander soort spanning oplevert dan bij een gezelschap dat uitsluitend uit mannen bestaat.

De energie en gedrevenheid waarmee opener ‘City’s Full’ de zaal in werd gekatapulteerd, dwongen meteen ontzag af. Het eerste dat opviel was de tribale oerkracht waarmee Fay Milton op haar drums te keer ging. Samen met bassiste Ayse Hassan, die de hele set lang centraal stond in het klankbeeld, vormt zij wellicht het geheime wapen van de groep.

Hoewel, uiteindelijk bleek iedereen op het podium evenveel bij te dragen tot de dynamiek van het optreden. Blikvangster was zangeres Jehnny Beth, van oorsprong een Franse actrice die in 2005, toen ze nog gewoon Camille Berthomier heette, de hoofdrol speelde in de film ‘A travers la forêt’. Haar stem deed een beetje denken aan die van Siouxsie Sioux, maar dat hinderde niet: Beth zong met een mengeling van sensualiteit en dramatiek en straalde opmerkelijk veel zelfvertrouwen uit.

Toegegeven, in de sound van Savages hoorden we echo’s van PIL, The Slits en The Fall, maar de dames slaagden erin de vertrouwde ingrediënten te herschikken tot iets wat helemaal aansloot bij het hier en nu. Daardoor kreeg je tijdens het explosieve ‘I Am Here’ het gevoel getuige te zijn van een Gebeurtenis.

Abstract

Eén en ander had zeker te maken met de ietwat abstracte verrichtingen van gitariste Gemma Thompson. In ‘Another War’, het wild zigzaggende ‘No Face’ en het b-kantje ‘Flying to Berlin’, gebruikte de muzikante haar instrument overwegend om noise-accenten aan te brengen. In haar metalige speelstijl herkenden we zowel de invloed van Steve Albini als de atonaliteit van een no wave-figuur als Arto Lindsay. Toch bewees Thompson dat ze ook melodieën in de vingers had. Het klagerige ‘Waiting For A Sign’ werd zelfs ingezet met een twangy sound die aan die van The Shadows herinnerde.

Savages speelden strak en intens en gaven tijdens ‘She Will’ en ‘Strife’ aan dat ze aandachtig naar Joy Division hadden geluisterd. De bassiste soleerde net zo vloeiend als Peter Hook, al deed ze dat met de kracht van Tracey Pew bij The Birthday Party. De groep introduceerde voorts enkele nieuwe, vaak punky nummers zoals ‘My Condition’, ‘Give Me A Gun’ en het naar Brels ‘Au Suivant’ neigende ‘Fuckers’. “Die nummers prijken niet op onze plaat”, zei Beth. “Ze bestaan nergens anders dan hier”. De finale bestond uit het gebalde ‘Hit Me’ (een ode aan de geneugten van S/M) en het opwindende ‘Husbands’, dat klonk alsof iemand er een lading dynamietstaven onder had gelegd. Dat er geen toegift zou volgen, viel te voorspellen: daar doen Savages namelijk niet aan.

Hoe dan ook, een set van zestig minuten volstond ruimschoots om ons van hun kwaliteiten te overtuigen. Toch noteerden we enkele minpuntjes: niet alle songs van Savages zijn even sterk en daardoor dreigde soms het spook van de eenvormigheid. Jammer dus dat ‘Marshal Dear’ niet op de setlist voorkwam. Bovendien kwamen de vier vrouwen in hun compromisloosheid een tikje afstandelijk over, waardoor het leek alsof ze veeleer tegen dan voor het publiek speelden. Maar als Savages het onderscheid leren maken tussen cool en koel en ook hun volgende plaat als een mokerslag weten te vermommen, komt het allemaal wel goed.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: City’s Full / I Am Here / She Will / Fuckers / No Face / Strife / Waiting For A Sign / Flying To Berlin / Give Me A Gun / My Condition / Another War / Hit Me / Shut Up / Husbands.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content