Zijn eerste langspeler, ‘Process’, lag pas vijf weken in de winkel en toch mocht Sampha al aantreden voor een uitverkochte ABBox. De introverte electrosoul van de 28-jarige zanger, songwriter en producer bracht bij het publiek duidelijk een gevoelige snaar aan het trillen.
DA GIG: Sampha in ABBox, Brussel op 12/3.
IN EEN ZIN: De rouwkost van Sampha en zijn elektrische band raakte je hart op de juiste plek, maar bleef voorlopig nog net iets te eenvormig om ons al onze superlatieven te doen opdiepen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Plastic 100°C’, ‘Happens’, ‘Too Much’, ‘Blood On Me’, ‘(No One Knows me) Like the Piano’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE: “Thank you for your energy!”
Liefhebbers van baanbrekende R&B hadden de Zuid-Londense Sampha Sisay natuurlijk al langer in de gaten. Sinds 2010 was de man regelmatig als gast te horen op platen van onder anderen SBTRKT (‘Hold On’), Jessie Ware (‘Valentine’), Kanye West (‘Saint Pablo’), Drake (‘The Motion’), Beyoncé (‘Mine’) en Solange (‘Don’t Touch My Hair’). Geen wonder dus dat zijn debuut van lange adem ruim drie jaar op zich liet wachten. Maar ook al bracht Sampha voordien enkel twee ep’s (“Sundanza’ en ‘Dual’) en enkele singles uit, die bleken ruimschoots te volstaan om het hipstervolkje op zijn spoor te zetten.
Op ‘Process’ creëert de zanger, die The Streets en de Malinese chanteuse Oumou Sangaré als zijn voornaamste invloeden opnoemt, een eigen wereld. De plaat staat voornamelijk in het teken van verlies en rouw. Twee jaar geleden verloor Sampha zijn moeder aan kanker, de ziekte die, toen hij amper negen was, ook al zijn vader had weggenomen en die klap kwam, zo te horen, bijzonder hard aan. Zijn kwetsbare songs, bevolkt door engelen en geesten, vinden hun oorsprong dus in gemis en rauwe emotie.
Gebeden
Met zijn verstilde, elektronische r&b-nummers tracht de artiest het onbegrijpelijke te begrijpen en verkent hij de afstand tussen pijn en aanvaarding. Dat doet hij met een heldere maar gehavende falsetstem die zijn songs nu en dan als gebeden doet klinken. De titel van zijn cd verwijst naar een moeizaam verwerkingsproces, een psychologische reis die uiteindelijk moet leiden tot zelfkennis en geestelijk evenwicht. Door zijn meditatieve karakter leunt zijn werk nog het dichtst aan bij dat van James Blake en Frank Ocean.
In Brussel verscheen Sampha op het podium als een vierkoppige band die zich uitsluitend bediende van elektronische machines en klavieren, live-drums en digitale percussie. De melancholische sfeer van de nummers werd nog versterkt door de spaarzame blauwe belichting, maar al bij al zong de bedeesde frontman krachtiger dan verwacht.
Opener ‘Plastic 100°C’, waarin hij zijn panische angst beschrijft toen dokters een gezwel in zijn keel vaststelden, klonk even bezonken als gelaagd, terwijl ‘Timmy’s Prayer’ het van ijle synths en een geprononceerde hiphopbeat moest hebben. “Under’ ontleende zijn claustrofobische sfeer aan een vervormde stem en bevreemdende samples; ‘Incomplete Kisses’ (“In this house we’re sinking / But we’re far too numb to really care”) was voorzien van potige synthbaslijnen en ook ‘Kora Sings’ deed, door zijn stuiterende polyritmiek en elektronische noise, opvallend potig en direct aan.
Koortsaanval
Tijdens ‘Reverse Faults’ zocht Sampha nadrukkelijk de rand van het podium op, alsof hij de band met zijn publiek zo nog vaster hoopte aan te snoeren. Tussendoor smokkelde hij ook enkele oudere nummers zijn set binnen, zoals ‘Happens’, een fraaie ballad waarmee hij een brug sloeg tussen Jamie Woon en Bill Withers, en het al even voortreffelijke ‘Too Much’. ‘Blood On Me’ -getoonzette nachtmerrie, pulserende beat- had de intensiteit van een koortsaanval, maar de zanger eindige zijn set in zijn eentje aan het klavier met een sobere, intimistische uitvoering van zijn courante radiohit ‘(No One Knows Me) Like the Piano’, over het instrument in zijn ouderlijke huis dat hem, sinds zijn prille kinderjaren, altijd hielp zijn trauma’s te boven te komen.
Met het oog op ‘Without’, de enige bis, verzamelden de vier muzikanten zich in een kringetje rond enkele percussietuigen. Want ook al klonk de muziek van Sampha voornamelijk ingetogen, de beat was het hart van vrijwel al zijn songs. De zwarte Brit staat mogelijk aan het begin van een boeiende carrière en wist de toeschouwers in de AB alvast te overtuigen. Waarom dan geen vier sterren boven deze recensie? Omdat ’s mans nummers nog niet allemaal even sterk waren en het spook van de eenvormigheid nog iets te vaak om de hoek loerde. Hopelijk toont Sampha Sisay zich getalenteerd genoeg om ook díe klippen in de nabije toekomst sierlijk te omzeilen.
DE SETLIST: Plastic 100°C / Timmy’s Prayer / Reverse Faults / Under / Happens / Too Much / Take Me Inside / Incomplete Kisses / Kora Sings / Blood On Me / (No One Knows Me) Like The Piano // Without.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
