Ruim acht jaar na ‘Overpowered’ maakte elektrodiscodiva Róisín Murphy onlangs haar come-back met ‘Hairless Toys’. Haar rode haren zijn inmiddels geblondeerd, maar haar jazzy stem en extravagante karakter zijn nog steeds intact. Niettemin was haar uitverkochte show in de AB maar half geslaagd.
DA GIG: Róisín Murphy in AB, Brussel op 23/5.
IN EEN ZIN: Disco, house, garage en talloze verkleedpartijen waren de voornaamste ingrediënten van een twee uur durende set die zowel pieken als dalen kende.
HOOGTEPUNTEN: ‘Simulation’, ‘Jealousy’, ‘Pure Pleasure Seeker’, ‘Golden Era’, ‘Unputdownable’.
DIEPTEPUNTEN: ‘Exile’, ‘Non credere’, de eindeloos saaie instrumentale uitweiding in ‘Exploitation’.
BESTE QUOTE: “Hello Brussels. I’m here! Jullie hebben me door de jaren zo goed behandeld, dat ik ervan overtuigd ben geraakt dat ik mijn leven toch in de juist richting heb gestuurd. Ik hou van België, want België houdt van mij.”
Eigenlijk klinkt haar werk net iets te elegant en te gesofisticeerd om zomaar aanspraak te kunnen maken op een plek in de mainstream. Wellicht is dat de reden waarom Róisín Murphy wel eens een ‘Madonna voor hipsters’ wordt genoemd. Zeker, ze heeft al enkele hits gehad, maar doorgaans beweegt ze zich aan de rand van het pop- en dance-universum, waar ze over voldoende ruimte beschikt om te experimenteren en haar licht provocerende no nonsense attitude net niet uit de toon valt.
Uit het feit dat de 41-jarige Ierse bijna een decennium uit de schijnwerpers is verdwenen, mag u geenszins concluderen dat ze al die tijd op haar luie krent heeft gezeten. Murphy zette twee kinderen op de wereld, leende haar stem aan allerlei projecten van danceproducers en bracht een ep uit met Italiaanse pophits uit de jaren zestig en zeventig. Haar nieuwe cd ‘Hairless Toys’ behoort, althans volgens ondergetekende, niet tot de spannendste uit haar carrière. De sound ís er wel, maar de meeste tracks hebben meer weg van schetsen dan van songs. Ze klinken minder catchy dan die van Moloko en minder avontuurlijk dan die op ‘Ruby Blue’, de cd die ze tien jaar geleden inblikte met elektronicapionier Matthew Herbert en waarop ze veelvuldig geluidssamples gebruikte, afkomstig van gebruiksvoorwerpen zoals een wekker of een hairspray.
Wellustig
In Brussel werd de zangeres op het podium geruggensteund door vijfkoppige band, waarin een live-drummer aanvankelijk uitsluitend het gezelschap kreeg van enkele techneuten die zich over synths en andere elektronische toestellen bogen. Maar gaandeweg ontstond in het klankbeeld ook ruimte voor gitaar en bas. Zelf bespeelde Róisín Murphy geen enkel instrument, behalve haar garderobe. Voor bijna ieder nummer veranderde ze van outfit, de ene als excentrieker dan de andere, zodat het concert tot één grote verkleedpartij uitgroeide. Ook werd de zangeres blijkbaar zo vaak verblind door de duisternis in de zaal, dat ze het nodig achtte een futuristische zonnebril op te zetten. Rare dames, die popsterren. Al mag duidelijk zijn dat iemand als Lady Gaga veel van la Murphy heeft opgestoken.
De bijna twee uur durende set stond voornamelijk in het teken van ‘Hairless Toys’, maar Róisín Murphy wisselde haar nieuwe songs regelmatig af met ouder werk van Moloko (‘Familiar Feeling’, waarin ze, in een harig sjamanenpak, wellustig over het podium kronkelde, en ‘Familiar Feeling’), nummers uit haar vorig jaar verschenen Italiaanse ep ‘Mi Senti’ en enkele covers van tracks waarop ze zelf als gastzangeres te horen was, zoals opener ‘Royal T’ van Crookers. Murphy baande zich een weg door een digitaal bos van monotone bieps en blieps en met flarden broeierige Italodisco (‘Gone Fishing’), hedonistische house (‘House of Glass’) en eighties garage werden de danslustigen alvast op hun wenken bediend.
Teddybeer
‘Dear Miami’ en het stuiterende ‘Simulation’, waarin de zangeres op het podium net zo hard op en neer sprong als de toeschouwers in de zaal, klonken ronduit onweerstaanbaar en tijdens ‘Jealousy’, aangedreven door een aanstekelijke, naar Nile Rodgers verwijzende funkgitaar, danste Róisin Murphy zelfs met een teddybeer. Ook het hoekige ‘Sow Into You’ en het sexy ‘Exploitation’ mikten schaamteloos op de heupen. Het laatst genoemde nummer steunde op pulserende beats en lange instrumentale uitweidingen waarin helaas weinig boeiends gebeurde. Zo vielen er tijdens de set wel méér momenten te noteren die te saai voor woorden waren: de op een twangy gitaartje drijvende country-soulpastiche ‘Exile’, bijvoorbeeld. Of het in pathos en melodramatiek gedrenkte ‘Non Credere’, dat met zijn conventionele popbegeleiding tussen de rest serieus uit de toon viel. Zo te horen was Murphy’s Italiaans overigens voor verbetering vatbaar, maar ‘In Sintesi’ werd alsnog gered door een minimalistisch Kraftwerkmotiefje.
‘Golden Era’, dat ze oorspronkelijk opnam met David Morales, bracht Murphy -gemaskerd en met een hoofddoek- dit keer in een sobere bossanovaversie, slechts begeleid door een akoestische gitaar, terwijl het lang uitgesponnen ‘Unputdownable’ eindigde als een pure popsong. Toen de artieste van één van de toeschouwers bloemen kreeg, hielp ze het boeket in een oogwenk in de vernieling, terwijl ze treiterig ‘I love you’ riep. Haar heerlijk brutale temperament was na al die jaren dus duidelijk nog niet getemperd.
Dat de zangeres in de AB haar grootste hits achterwege liet, getuigde dan weer van artistieke durf, maar we hebben tijdens haar optreden toch iets te vaak geeuwend op ons uurwerk gekeken om van een topavond te kunnen spreken. De fans vonden het zo te zien allemaal prima, dus misschien hebben we er gewoon niets van begrepen. Ook dat is een eh… familiar feeling.
DE SETLIST: Royal T / Evil Eyes / Tatty Narja / Gone Fishing / Dirty Monkey / Dear Miami / Tight Sweater / In Sintesi / Exile / House of Glass / Simulation / Jealousy / Exploitation / Non Credere / Sow Into You / Pure Pleasure Seeker / Evil Eyes (reprise) // Golden Era / Familiar Feeling / Unputdownable.
Róisín Murphy treedt op zaterdag 21 november nog op in Vorst Nationaal.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier