Richard Thompson Band @ AB

Een half jaar na zijn magistrale soloconcert in het Antwerpse Rivierenhof, was Richard Thompson opnieuw in het land, dit keer gesecondeerd door zijn voortreffelijke band. En ook nu weer nam hij de toeschouwers mee op een twee uur durende trip naar Folkrock Heaven.

DA GIG: Richard Thompson Band in AB, Brussel op 7/2.

IN EEN ZIN: Ruim twee uur (folk)rock op topniveau van een even bevlogen als veelzijdige performer, die zijn gitaar als een moordwapen hanteerde.

HOOGTEPUNTEN: ‘Can’t Win’, ‘Al Bowlly’s in Heaven’, ‘Wall of Death’, ‘Sidney Wells’.

DIEPTEPUNTEN: daar doet Richard Thompson niet aan.

BESTE QUOTE: “Jullie zijn gewaarschuwd: dit is alweer een set vol donkere, miserable liedjes die slecht aflopen. Maar houd moed: al mijn vrolijke songs heb ik opgespaard voor het tweede deel. Waarin zal blijken dat ik een gepatenteerde leugenaar ben, haha.”

Bestellers zijn zijn platen nooit geweest, maar bij muzikale fijnproevers staat de nu 61-jarige Richard Thompson nog altijd hoog aangeschreven. Tijdens de sixties bevrijdde hij de traditionele folk uit dorpskroeg en hooizolder met Fairport Convention, later maakte hij een handvol duoplaten met zijn toenmalige vrouw Linda Peters en bracht hij een lange reeks goede tot briljante solo-cd’s uit, waarop hij blijk gaf van veelzijdigheid, vakmanschap en een ongeziene instrumentale souplesse. Of hij nu akoestisch of elektrisch speelt, in beide gevallen etaleert Tompson een ronduit verbluffende gitaartechniek. Voorts is hij een begenadigde songwriter die weet hoe hij een verhaal moet vertellen. De ene keer goochelt hij ongeremd met ironie en sarcasme, de andere keer bezorgt hij de luisteraar een krop in de keel. Zeker is dat zijn werk niemand onverschillig laat.

In Brussel liet de artiest zich begeleiden door de topmuzikanten die ook te horen zijn op zijn jongste cd. Vooral multi-instrumentalist Pete Zorn, actief op diverse saxofoons, fluit, gitaar en mandoline, en fiddler Joel Zilfkin mochten regelmatig op de voorgrond treden. Het concert, in een uitverkochte AB, bestond uit twee delen. De eerste helft was volledig gewijd aan materiaal uit het vorig najaar verschenen ‘Dream Attic’. Na de pauze grasduinde Richard Thompson achteloos in zijn rijke songcatalogus en daarbij kwam hij regelmatig met verrassende keuzes aanzetten. Met zijn onafscheidelijke baret presenteerde de zanger zich als een soort Che Guevara van de populaire muziek, al steunde zíjn guerillatactiek toch vooral op humor. Thompson is namelijk een grapjas uit de Monty Pythonschool: tussen de nummers door serveert hij geestige anecdotes of hilarische oneliners en daarbij gaat hij een gezonde dosis zelfspot nooit uit de weg.

Tijdens deel één werden potige rock-‘n-rollsongs, type ‘The Money Shuffle’ en ‘Stumble On’, afgewisseld met mooie staaltjes van Celtschmerz, zoals het pakkende ‘A Brother Slips Away’, over de vele geliefden die Richard Thompson de voorbije jaren zijn ontvallen. De zanger liet het soleren vaak aan zijn violist en saxman over, maar vergat niet met een zekere regelmaat zelf een duit in het zakje te doen. Alleen gaf hij zich met zoveel gemak over aan allerlei vingerbrekende capriolen (in ‘Crimescene’ bijvoorbeeld), dat je verkeerdelijk de indruk kreeg dat het slechts om een fluitje van een cent ging. De ritmesectie toonde zich dan weer op haar best in ‘Sidney Wells’, een kolkende slapjig over een truckchauffeur die ’s nachts in een seriemoordenaar verandert.

Deel twee was voorbehouden aan ouder werk, zoals de zwierige keltische folk van ‘One Door Opens’, of het jazzy ‘Al Bowlly’s in Heaven’, waarin alle muzikanten om beurten hun plaatsje in de spots kregen en Thompson de geesten van Django Reinhardt en Charlie Christian wakker schudde. Ook klassiekers als ‘Wall of Death’, ‘Calvary Cross’ en het onweerstaanbaar swingende ‘Tear Stained Letter’ werden door het publiek met open armen ontvangen. Het absolute hoogtepunt van de avond was echter ‘Can’t Win’, met een lang uitgesponnen, snijdende maar altijd geïnspireerde gitaarsolo waarin je zowaar denkbeeldige rook uit de snaren zag komen.

De avond werd feestelijk afgesloten met een opgefunkt ‘I Want To See The Bright Lights Tonight’, zodat de meeste toeschouwers met een glimlach van oor tot oor de zaal verlieten. Zelf waren we net iets meer onder de indruk van de akoestische Richard Thompson van enkele maanden geleden, maar laten we vooral niet zeuren: ook met zijn groep deed de man ons regelmatig naar adem happen en sterretjes zien. Groots.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: 1) The Money Shuffle / Among the Gorse, Among the Grey / Haul Me Up / Demons In Her Dancing Shoes / Crimescene / Big Sun Falling In the River / Stumble On / Sidney Wells / A Brother Slips Away / If Love Whispers Your Name. 2) The Angels Took My Race Horse Away / Can’t Win / One Door Opens / Al Bowlly’s in Heaven / I’ll Never Give Up / Wall of Death / Tear Stained Letter // Calvary Cross / I Want To See The Bright Lights Tonight.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content