Rag’n’Bone Man in AB: Een krachtcentrale met kleine defecten

Sinds hij megahits scoorde met de singles ‘Human’ en ‘Skin’ lijkt het erop dat Rag’n’Bone Man dra naar een toepasselijker pseudoniem op zoek zal moeten. Want met zijn populariteit (én bankrekening) gaat het uitstekend, dank u. Tijdens de slotavond van zijn Europese tournee werd de Britse zanger in de AB alvast warm ontvangen.

“I know my gospel, but I ain’t no preacher”, meldde Rag’n’Bone Man in Brussel. Een ietwat overbodige mededeling, want een Man van het Geloof hadden we niet meteen in hem gezien. Met zijn imposante gestalte zag hij er veeleer uit als een goedaardige buitenwipper van een discotheek of een werfleider in wegeniswerken. Wél hoorde je meteen dat de 32-jarige artiest met vrucht een aantal Amerikaanse rootsmuziekgenres had bestudeerd.

De zelfverklaarde lompenhandelaar groeide op in de omgeving van Brighton als Rory Graham en timmert al minstens vijftien jaar aan de weg. Voor hij de hitlijsten bestormde met ‘Human’, een nummer waarin hij flarden old school soul en blues combineerde met hiphopbeats en een modieuze productie, bracht hij al minstens vijf ep’s uit waarop hij, in de luwte, de op r&b gebaseerde sound ontwikkelde waarmee hij het de jongste maanden tot publiekslieveling schopte.

Tot in 2013 werkte Rag’n’Bone Man nog als zorgverstrekker bij mensen met het syndroom van Down of Asperger, maar sindsdien leeft hij van zijn muziek. Dit jaar mocht hij zelfs de Critics’ Choice Award van de Britse muziekindustrie in ontvangst nemen, wat erop wijst dat zijn carrière momenteel in een stroomversnelling zit. Graham maakte een poosje deel uit van de hiphopscene, maar dank zij zijn grofkorrelige stem en zijn emotionele voordracht raakte hij al gauw meer in trek als blues shouter dan als rapper. Een journalist van The Guardian vergeleek hem al met Joe Cocker die over een backingtrack van Moby zingt en sinds hij in de arm werd genomen door Sony Music vond hij zelfs zijn weg naar een mainstream poppubliek.

Ten prooi aan de airbrush

Op zich is daar natuurlijk niets mis mee. Maar wanneer je Rag’n’Bone Mans debuut-cd ‘Human’ beluistert, voel je toch vooral hoezeer de platenbonzen hebben geprobeerd zijn ruwe talent verkoopbaar te maken, door hem te koppelen aan een hele resem co-auteurs en producers. De stekelige kantjes zijn afgevijld, er wordt volop met clichés, formules en platitudes gestrooid en het geheel doet zo geforceerd en gladgestreken aan dat je je wel eens afvraagt waar de échte Rory Graham is gebleven. Want van de inventieve samples, de vloeiende rhymes, de ambient noise en de jazzy passages van de vroege ep’s valt helaas slechts occasioneel nog een glimp op te vangen.

In de AB begon Rag’n’Bone Man zijn set in zijn eentje op elektrische gitaar met de folkstandard ‘St. James Infirmary’, en meteen hoorde je in zijn krachtige, gegroefde stem een vorm van authenticiteit en kwetsbaarheid, die in de studio grotendeels aan de airbrush ten prooi was gevallen. Grahams prima vierkoppige band en zwarte backingzangeres bleven aanvankelijk verborgen achter een gordijn, maar halverwege ‘Wolves’ kwamen ze dan toch te voorschijn en mocht de organische sound van het gezelschap in al zijn glorie floreren. Hoewel Rag’n’Bone Man met een zekere regelmaat uit zijn oudere werk putte, werd de set gedomineerd door het materiaal uit ‘Human’, al moest je wél vertrouwd zijn met de luxe-versie om alle nummers te herkennen.

In ‘Ego’, één van de weinige songs waarin hij zijn kunsten als rapper toonde, herinnerde zijn zangstijl aan die van Bill Withers, en zeker tijdens de eerste helft van de show vielen er best wat uitschieters te noteren. Het samen met Jamie Lidell bedachte ‘Your Way Or The Rope’ klonk behoorlijk funky, ‘The Fire’ was traag, doorvoeld en bluesy. ‘Lay My Body Down’ werd dan weer aangekondigd als een morbide verhaal over een seriemoordenaar, dat Rag’n’Bone Man schreef met Dan Smith van Bastille, en het was één van de vele nummers uit de set waarin vergankelijkheid het centrale thema vormde. In ‘Perfume’, geïnspireerd door de roman van Patrick Süskind, bewees de zanger dat er tussen het gruis in zijn keel ook een relatief heldere falset huisde. En dat hij een begenadigde vertolker is, bleek uit zijn even sobere als pakkende uitvoering van ‘Skin’, een song over onbeantwoorde liefde, waarin hij enkel het gezelschap kreeg van een piano.

Powerhouse van een stem

‘Life in Her Yet’ was een ode aan Grahams grootmoeder en in tegenstelling tot wat soms wordt aangenomen was de klavierballad ‘Odetta’ geen hommage aan de gelijknamige zangeres uit de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, maar gewoon een liedje over de dochter van een vriend. Daarna begon onze aandacht flink te verslappen, want lichtgewichten als ‘Fade to Nothing’ of het sentimentele ‘As You Are’ klonken weinig bevlogen. Zoals verwacht kwam de balans weer in evenwicht met ‘Human’, een oorwurm die door alle aanwezigen werd meegezongen. Uiteindelijk besloot Rag’n’Bone Man het optreden in zijn eentje met het a capella gebrachte ‘Die Easy’, eigenlijk een bewerking van de delta blues- en gospelclassic ‘In My Time of Dying’, doe in 2012 al op zijn ep ‘Bluestown’ prijkte.

Er volgden nog twee toegiften, maar die dreven vooral op routine. Rag’n’Bone Man is ontegensprekelijk een getalenteerde artiest die over een powerhouse van een stem beschikt en het succes is hem van harte gegund. Alleen klinken lang niet al zijn songs even dwingend, vervalt hij soms in voorspelbaar sentiment en heb je het gevoel dat hij, nu het hem commercieel voor de wind gaat, niet altijd de richting durft te kiezen die hem het beste ligt. Als hij nog een beetje in zijn set snoeit, zal hij tijdens de festivals nog wel overeind blijven. Maar wil hij méér worden dan een ‘two hit wonder’, dan al hij toch echt alles uit de kast moeten halen. Hell yeah!

Rag’n’Bone Man speelt op zondag 2 juli om 18u55 in The Barn op Rock Werchter.