De eerste avond van de twee [PIAS] Nites werd volledig toegewijd aan elektronische muziek en dankzij toppers als Paul Kalkbrenner, Vitalic en Tiga mocht de organisatie al snel het bordje ‘sold out’ uithangen. Heel wat overlappingen in de programmatie, dus er moesten soms hartverscheurende keuzes gemaakt worden. Een verslag van de avond.
De eerste avond van de twee [PIAS] Nites werd volledig toegewijd aan elektronische muziek en dankzij toppers als Paul Kalkbrenner, Vitalic en Tiga mocht de organisatie al snel het bordje ‘sold out’ uithangen. Heel wat overlappingen in de programmatie, dus er moesten soms hartverscheurende keuzes gemaakt worden. Een verslag van de avond.
Eerst het slechte nieuws. Ondanks dat deze avond reeds lange tijd uitverkocht was, had de organisatie zich duidelijk slecht voorbereid om de grote groep feestneuzen te ontvangen. Ellenlange wachtrijen om binnen te geraken, files aan de lockers, te weinig wc’s en slechts enkele dranktogen te bespeuren. Een mens zou voor minder gefrustreerd worden. Gelukkig waren de muzikanten wel in goede doen en waren er heel wat mooie sets te horen.
Vitalic deed het helemaal live als VTLZR. Fransman Pascal Arbez werd bijgestaan door een keyboardspeler en een drummer. Op zijn laatste plaat ‘Rave Age’ deed Vitalic afstand van zijn succesvol debuut ‘Ok Cowboy’ en opvolger ‘Flashmob’. Zo werd zijn geliefde stemcomputer Brigitte vervangen door zangers van vlees en bloed, waaronder Mickael Karkousse van Goose. Het album was muzikaal echter een achteruitgang ten op zichte van zijn vorig werk en dus was het vooral uitkijken naar oudere nummers als ‘La Rock 01’ en ‘Poney Part 1’.
Arbez zette het publiek slim naar zijn hand door steeds weer op te bouwen naar een nieuwe climax, al werkte dat truckje na een tijd wel enerverend. Jammer genoeg klonk het gros van zijn nummers wat voorbijgestreefd in tijden waarin andere subgenres de elektronische muziekwereld domineren. Een nummer als ‘My Friend Dario’ ging dan weer helemaal verloren in een loeiharde, quasi onverstaanbare geluidsbrij. Toch waren er ook wat hoogtepunten te horen in zijn set en was het al bij al een mooie aanzet voor de rest van de avond. Toch was het hopen op beter.
In een andere zaal maakte The Magician het mooie weer met zijn commercieel getinte housemuziek. Strak in ’t pak liet hij als een echte ceremoniemeester het publiek uit de bol gaan. Zijn populaire remix van “Happiness” van Sam Sparro mocht wonderwel blijven opstaan – De Wever was elders zijn pandapakje aan het aanproberen – en tussendoor hoorden we een gevarieerde mix van dansbaar lekkers. De grijsgedraaide ‘I Follow Rivers’ remix moest de eindapotheose van zijn set vormen, ware het niet dat Tiga erg lang op zich liet wachten.
Op naar absolute headliner Paul Kalkbrenner, dan maar. De man maakte zich onsterfelijk bij zijn fans met de film (en soundtrack) ‘Berlin Calling’ en was duidelijk de publiekslieveling, getuige de volle zaal en de vele Duitse voetbalshirts met “10. Kalkbrenner” erop. Vanaf noot één stond de zaal in lichterlaaie. “Sky and Sand”, met de aanstekelijke vocals van broer Fritz, werd al snel in de set gedropt en was voor velen ongetwijfeld het hoogtepunt van de avond. Ondanks de halve thuismatch voor Kalkbrenner – hoeveel fans krijg je in één zaal? – was hij niet lui en leverde hij een geïnspireerde set af die anderhalf uur deed boeien. De melancholie is nooit veraf in zijn muziek, maar de focus ligt altijd op het dansbare karakter van zijn nummers. Met songs als ‘Altes Kamuffel’ wist hij de zaal volledig plat te spelen. Veni, vidi, vici voor de sympathieke Duitser.
De Pachanga Boys brachten wat later een van de twee andere zalen in vervoering met hun deep house. Het epische “Time” is hun bekendste nummer, maar voor live optredens mag het er iets commerciëler aan toe gaan voor de twee heren. In de andere zaal knalden Catz ‘N Dogz de ene dansvloerbom na de andere aan elkaar. Hun eigen “Hush” (een remix voor Thomas Shumacher) werd gecombineerd met uiteenlopende platen als “The Man With The Red Face” van Laurent Garnier en “Open Eye Signal” van Jon Hopkins. Een leuke afsluiter voor een mooie avond. De organisatie mag volgend jaar wel een tandje bijsteken.
Pieter Sips
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier