Oscar And The Wolf in het Sportpaleis: een wereldse show zonder extase

Zijn kostuums sprankelden, zijn lichaam kronkelde en zijn stem was feilloos, maar toch moest Max Colombie hard werken om het Sportpaleis wakker te krijgen.

We hadden graag geschreven dat Oscar And The Wolf maar één song nodig had om de Antwerpse kuip in te palmen. Zo had het ook moeten zijn: door hun zopas verschenen tweede album Infinity – een uitstekende plaat – heeft de band dubbel zoveel hits als tijdens hun vorige passage in het Sportpaleis in 2015.

En toch was het pas halverwege de set, tijdens Breathing, dat de vonk echt oversloeg. Er werd eens meegezongen, begot! Mensen in de tribune veerden voor het eerst recht en het applaus nadien hield eindelijk langer dan de verplichte vijf seconden aan. We dachten dat we Colombie zelfs hoorden prevelen: ‘Jullie staan nu pas recht.’

Lag het aan die vervelende galm in het Sportpaleis? Was de jongen uit Dilbeek te afstandelijk geworden met zijn grootse popshow vol vuurwerk en kostuumwissels? Was iedereen er alleen maar om te dansen op hitjes Princes en Strange Entity? Of had iedereen gewoon te lang in de file gestaan? Geen idee, maar tot extase kwam het niet.

Hoge vlammen, koude rillingen

Jammer, want Oscar & The Wolf bracht wereldklasse. Colombie zong feilloos – die uithalen in Moonlight en Dream Car Ocean Drive lieten koude rillingen over onze rug lopen – en de band speelde verdomd strak. De oudere elektropopsongs, geschreven vóór het overrompelende succes, klonken potiger dan op de plaat. En de nieuwe nummers – geschreven met Jeroen De Pessemier van The Subs – waren gemaakt voor een arena als deze.

Maar vooral de show was fenomenaal. Met een glinsterende band voor zijn ogen danste Colombie op een metershoge kooi tijdens het stompende openingsnummer The Game. Geen tien minuten later ging hij, gevolgd door zes dansers, met de benen wijd door de knieën op Chevrolet, een broeierig staaltje trap. Vlammenwerpers haalden het donkerste in Joaquim naar boven, terwijl felle en kleurrijke lasers het Sportpaleis in een discotheek veranderden tijdens Fever.

Eurosong

Het was gemakkelijk om te vergeten dat Oscar en zijn roedel in ons Belgenlandje geboren en getogen zijn. Of dat het viertal het drie jaar geleden op Rock Werchter nog moest doen met een middagslot op een zijpodium.

Die gedachte kwam weer bij ons toen Colombie door zijn knieën zakte op het middenpodium en zich opkrulde tot een bolletje. Het plotse, overweldigende applaus na een bijzonder intieme versie van hit Princes had hem overdonderd. ‘Ik had beloofd om niet te wenen,’ zei hij met een bibberende stem. Het is Colombies grootste troef: hij kan prinselijk én breekbaar zijn.

Dat liet hij ook zien Moonshine, het rustigste lied van de avond. Ozan Bozdag, bassist en elektronicatovenaar bij Oscar And The Wolf, voorzag het van een lange, prachtige, neoklassiek aandoende inleiding. Colombie zong verzuchtend met een bijna zuivere stem en greep de zaal bij zijn nekvel.

De honderden witte smartphonelichtjes die op eenvoudig verzoek verschenen, deden denken aan een strofe uit Voor Eeuwig, het nummer waarmee Max een dikke tien jaar geleden aan Eurosong For Kids deelnam en zijn eerste stap in de muziekwereld zette: ‘Wij dansten door de nacht, het was net een droom, zo bijzonder mooi, al die sterren om je heen.’

Vanavond herkansing. Daar valt nog een vijfde ster te rapen.